Unshed Tears

Kabanata19- Forgiveness

Hawak kamay kaming naglakad ni Del Fuego pauwi sa mansion. I don't know what to feel right now. Kinakabahan ako sa naging reaksyon nila sa burst out ko kanina. I know my relatives would ask me a lot of questions. Lalong lalo na si Jade at Phoenix.

Pumasok na kami sa living room. Bumungad sa akin ang mga mukha nilang lahat. Si Tita Celeste, at Tita Michelle ay pulang pula ang mga mata sa pag-iyak. Si Jade, ang matapang kong pinsan ay humahagulgol pa rin ng iyak samantalang si Nix naman ay hinahagod ang likod ni Jade. Si Megan, na kapatid ni Nix ay pulang pula rin ang mata. Itinaas nilang lahat ang tingin sa akin. Jade suddenly stood up and run to hug me. She sobbed on my shoulders. Nikayap ko sya ng mahigpit.

"P*tangina mo, couz. Bakit hindi mo sinabe samin....." she murmured as she cried so much on my shoulders. Natawa lang ako ng mahina. This is the first time I saw Jade cried.

"I'm sorry," agap ko. Nix stood up and hugged me too. Sunod sunod namang tumayo ang mga pinsan at tita ko at nakiyakap na rin sakin. They were very sorry. Tita Mich begins to cry again.

"W... why didn't you tell us that you was jailed.... for two years iha..." hikbi ni Tita Mich . Kumalas na sila sa pagkakayakap sa akin. Nakita kong pumasok sila mama', papa, at Erika sa living room. Their faces are so sad. Guilt was evident in their faces.

"I'm sorry Tita. Hindi ko nasabe dahil hindi ko alam ang mga number nyo." paumanhin ko.

"Darn, We visited Spain in a moment! Sana ay nalaman namin ang pinagdaanan mo at hindi kami uuwi ng hindi ka napapalaya, iha." si tito Alfred.

"Its okay, Tito. Everything happens for a reason. Somehow, ng dahil sa nangyari, marami po akong natutunan. I' learned to be brave, and I learned not to trust people easily." nakangiti kong sabi sa kanila. Napamaang si Erika sa sinabe ko. I don't know if she's sorry for all the things she had accused me.

" Mabuti, iha. But it doesn't change the fact that you're accused. Wala kang kasalanan, pero ikaw ang pinagbintangan." malungkot na sabi ni Tito. Ngumiti ako ng mapait. Tama ka tito. Nadungisan pa rin ang pangalan ko. Hindi na magbabago yun.

Umupo muna ako sa couch. Nagpaalam naman si Drei na may tatawagan lang. My family is just in front of me, standing and speechless. Oh come on, say something now!

"a.... anak...." I didn't know what to feel by hearing your mother called you 'anak'. I don't know what to say, honestly. Gusto ko silang sumbatan, gusto kong ipamukha sa kanila ang pagkakamali nila sa akin, pero nangingibabaw pa rin ang pagmamahal ko sa kanila. Ganun talaga siguro ang pagmamahal. Kahit ilang ulit kang saktan ng mga taong mahal mo, kahit durog na durog ka na, kahit halos mamanhid kana sa sakit, hindi parin maipagkakaila ang pagmamahal mo, hindi mo pa rin magawang magalit ng tuluyan sa kanila.

"P-patawarin....... p... patawarin mo ako a-anak...." matagal kong hinintay ang pagkakataong 'to. Kung kailan hihingi sila ng tawad sa lahat ng pagkukulang nila sa akin, sa lahat ng sakit na idinulot nila sakin.

No words can explain how shocked I am when my mom kneeled in front of me! She's begging!
I held her hand and forced her to stand. Hindi ma, hindi mo kailangang gawin ang bagay na yan para mapatawad ko kayo. Dahil matagal ko na kayong napatawad, pero magmamarka and sakit sa akin. That's the problem about scars, really. It will never dissappear eventhough the wounds have healed. It takes time and effort to vanish it. But sometimes, even if it would fade, you can never easily forget about the pain they've caused you.

"M... ma.." sambit ko sa pangalan nya. Pinilit ko syang tumayo dahil hindi ako diyos para luhuran nya. At kahit bali-baliktarin pa ang mundo, she's still my mother.

Humikbi sya. She can't even look at me in the eyes. "I-I'm really sorry anak..... sa lahat.... sa lahat ng mga pasakit na idinulot namin sayo.... patawarin mo ako anak.... I didn't care about your feelings all the time... Akala ko kase.... you're strong enough to handle yourself.... all along I've thought you don't need someone in your life coz you're brave... I'm really sorry, Gel.... Sorry...." yumuyugyog na ang mga balikat nya sa pag-iyak.