Don't take it personal

Part 12

Ik trek me weer terug en iedereen is stil. Ik durf Brad niet aan te kijken. Ik kijk naar Sam maar ze kijkt me niet terug aan. Tris en James kijken me wel aan maar kijken teleurgesteld. Shit, waarom deed ik dit? Ik kijk naar de grond want dat lijkt me de beste optie op dit moment. Dan hoor ik Liam lachen, echt hard lachen. Ik kijk op en zie dan ook dat Bradley woedend de kamer uit loopt en hoor hem de trap op rennen. Ik kijk opzij naar Connor die me een goedkeurend knikje geeft, dus maak ik aanstalten om Bradley achterna te lopen maar ik word tegengehouden door Liam die me bij mijn pols pakt. "Blijf jij maar, ik ga wel naar hem toe." Ik wil hem wegduwen en alsnog gaan maar hij houdt me tegen en loopt dan naar boven toe. 

Na een paar minuten komen Bradley en Liam naar beneden. Brad lijkt wat te zijn gekalmeerd, maar je weet het maar nooit met die jongen. Liam gebaart naar zijn vrienden dat ze gaan en hij gaat zelf nog even iedereen langs om gedag te zeggen. Dan ben ik aan de beurt. "Pas op." is het enige wat hij tegen me zegt. Pas op? Waarom dat nou weer? En voor wie? Deze jongen had best wat duidelijker mogen zijn als er echt iets is waar ik blijkbaar bang voor moet zijn. Nadat iedereen weg is loopt Bradley meteen naar boven. James, Tristan en Sam zijn alles aan het opruimen en ik besluit met Connor te praten over wat er net gebeurd is. Hij verdient ook een uitleg. "Con het spijt me echt met wat er net allemaal gebeurd is." Hij glimlacht voorzichtig naar me. "Tegen mij hoef je geen sorry te zeggen. Ik snap het. Het was gewoon een spelletje en je deed wat je moet doen. Daarnaast ook nog de groepsdruk, dat doet ook niet veel goeds." Ik lach en geef hem een knuffel. Hij is echt te lief. "Dankje." zeg ik tegen hem. 

Connor en ik beginnen daarna ook met opruimen. Ik zou nu ook even bij Brad kunnen gaan kijken maar ik besluit om hem wat ruimte te geven. Plus ik ben ook bang dat-ie echt heel erg boos is en dat hij tegen me uit gaat vallen op het moment dat ik zijn kamer binnenstap. Als bijna alles opgeruimd is komt James naar me toe. "Liv, sorry dat ik het zeg maar dat was echt een naaistreek." Ouch. Hij heeft gelijk maar deze woorden doen toch pijn. "Ik weet het, het spijt me." zeg ik. "Ik ben niet degene waar je sorry tegen moet zeggen." Daar heeft-ie een punt. "Liv ik heb je verteld dat Brad nogal jaloers is maar dat hij daar echt zijn redenen voor heeft, en dan flik je hem zoiets." Hij is echt heel boos. "Ik snap het, ik denk dat ik maar even bij hem ga kijken." zeg ik en ik loop meteen de gang door naar de trap.

 Ik loop naar boven en zie dat Brads deur op slot zit. "Bradley, doe alsjeblieft open, ik wil even met je praten." Er komt geen geluid uit de kamer. "Brad please, ik denk dat het goed is als we het er even over hebben wat er net gebeurd is." Ik hoor voetstappen en de deur gaat van het slot af. Ik duw de deur voorzichtig open en zie dat Brad alweer op zijn bed zit. Hij heeft rode ogen en heeft ook allemaal rode vlekken op zijn gezicht. Hij heeft gehuild. Ik durf niks te zeggen. Het aanzicht van Brad die er zo verslagen uit ziet is verschrikkelijk. "Bradley, ik.." Ik wordt meteen door hem afgekapt. "Liv weet je hoe veel pijn het doet om te zien dat het meisje dat je echt heel erg leuk vind voor je neus gaat zitten kussen met een van je beste vrienden. En om het nog beter te maken heeft die bepaalde vriend ook nog eens gevoelens voor dat meisje." Ik voel me zo schuldig. "Bradley het was niet mijn bedoeling maar ik bezweek onder de druk." Hij lijkt me niet eens te horen. "Liv ik heb je gezegd dat Liam foute boel is, en dit bewijst het alleen maar. Liv, ik wil even alleen zijn ik moet over alles nadenken." De tranen wellen zich op in mijn ogen en ik loop de kamer uit en smijt de deur met een klap dicht. Ik ren de trap af en in de gang kom ik gelukkig Sam tegen die de hint meteen begrijpt en onze jassen pakt. Sam loopt naar de keuken om de jongens gedag te zeggen terwijl ik de deur al uit ben. 

Op weg naar huis heeft Sam een paar keer gevraagd wat er is maar ik wil er niet over praten. Ik wil gewoon zo snel mogelijk naar huis. Wanneer Sam me thuis heeft afgezet ren ik meteen de trap op mijn kamer in en stort neer op mijn bed. Deze avond begon zo leuk maar eindigt gewoon helemaal kut. Ik besluit om maar te gaan slapen en om morgen maar te kijken wat ik met de situatie aan moet. Ik val snel in een diepe en rustige slaap.

Ik wordt rond elf uur 's ochtends wakker en kijk op mijn telefoon. 

Hoi Liv, Liam hier. Zou ik vandaag even met je kunnen praten? X