Don't take it personal

Part 32

Iedereen zit aan de bar in de keuken aandachtig te luisteren naar wat Brad zojuist heeft meegemaakt. Allemaal durven we hem niet te onderbreken en blijven we rustig onze thee drinken.

'Tris en ik zaten gewoon rustig in de tuin te chillen toen Jack aanbelde. Hij was helemaal pissig en stormde meteen naar binnen. Tristan deed de deur open, vandaar dat hij meteen binnenstormde en opzoek ging naar mij. Hij bleef maar herhalen hoe ik Liv van hem zou hebben gestolen. Hij leek wel psychotisch. Al vrij snel begon hij er maar blind op los te slaan. Hij heeft mij een keer geraakt maar Tristan is er veel erger aan toe. Hij begon namelijk bij mij, maar Tris heeft hem toen van me afgetrokken en heeft hem een goeie klap gegeven. Daarna was Tristan aan de beurt. Ik heb geprobeerd een einde aan het gevecht te maken maar toen dat eenmaal lukte was Tristan er al erg aan toe. Jack ook overigens. Ze liggen nu allebei in het ziekenhuis.' Brad is klaar en we zijn eerst allemaal nog helemaal in schok.

Sam is de eerste die weer bij zinnen komt en ze roept dat we meteen naar het ziekenhuis moeten. Iedereen loopt achter haar aan en we stappen met zijn allen in Connor's auto. We passen er met zijn vijven precies in. Zo snel als legaal is rijden we naar het ziekenhuis. Ik zit met Sam en James op de achterbank. Sam zit in het midden en is helemaal in tranen om wat ze net gehoord heeft. Ze wil gewoon het liefst heel erg snel naar Tris toe. Brad zit op de bijrijdersstoel en ik zit achter hem. Ik maak mijn riem even los en pak hem voor zover dat kan in de auto even stevig vast. Mijn armen zijn om zijn nek en hij pakt mijn handen vast. Zo blijven we even zitten en dan schuif ik weer terug om Sam verder te troosten. 

Na een maar een paar minuten die wel uren leken te duren zijn we er. Connor rijdt de auto voor het ziekenhuis en Bradley, Sam en ik springen de auto alvast uit om naar Tris te gaan. Connor en James gaan eerst nog de auto parkeren. Brad is er net al geweest dus hij weet precies waar Tristan ligt. Met zijn drieën rennen we de trap op naar de tweede verdieping. Sam is inmiddels gestopt met huilen en wil vooral gewoon zo snel mogelijk naar Tristan toe. De kamer zit niet ver van het trappenhuis af dus we zijn er al vrij snel. Sam loopt voorop naar binnen en schrikt als ze zijn gezicht ziet. Als ik binnenkom zie ik het ook. Heel zijn gezicht is opgezwollen en rood en blauw van alle klappen. Tristan is gelukkig wel bij zinnen en kijkt verrast (voor zover hij dat nog kan) als wij binnenkomen. Sam gaat op zijn bed zitten en pakt zijn hand vast. Ze probeert nog iets uit te brengen maar het lukt haar niet. Brad en ik staan er maar een beetje naar te kijken. Opeens voel ik dat hij mijn hand pakt. Hij trekt 'm omhoog en geeft er een kus op. Ik kijk hem aan en hij kijkt terug. Dan legt hij zijn hand in mijn nek en trekt mijn hoofd een beetje naar zich toe om me een kus op mijn voorhoofd te geven. Ik leg mijn hoofd om zijn borst en zo blijven we nog even staan. 

Nadat James en Connor de auto geparkeerd hebben en de kamer ook hebben gevonden bedenk ik me in een keer dat Brad zei dat Jack hier ook ligt. 'Brad?' fluister ik. Niet iedereen hoeft te weten wat ik hem ga vragen. 'Weet jij waar Jack's kamer is?' Hij knikt en neemt me bij mijn hand mee Tris' kamer uit. Samen lopen we naar de trap en gaan een verdieping omhoog. 'Hier ergens moet hij leggen volgens mij.' Letterlijk wanneer Brad dit zegt lopen we voorbij zijn kamer. Hij ziet er niet zo slecht uit als Tris maar ziet er ook niet goed uit.  Ik sta nog even stil voordat ik naar binnen wil lopen. 'Zal ik met je mee naar binnen gaan? Of wil je liever alleen met hem praten?' Deze keer heb ik liever dat ik hij met me mee naar binnen gaat. Ik pak zijn hand en we lopen samen naar binnen. Jack ziet ons binnen lopen. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat hij weer een soort woede uitbarsting zou krijgen maar zijn gezicht blijft emotieloos. 

Eerst weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen en vraag ik me af wat ik hier eigenlijk in zijn kamer doe. Dan begint Jack met praten. 'Wat doe je hier met hem?' Deze vraag triggert me al meteen. 'JIj hebt zojuist mijn vriend en zijn beste vriend in elkaar geslagen en dan heb jij het lef om te vragen wat ik hier met hem samen doe?!' Er komt geen reactie uit. 'Tristans hele gezicht is naar de tyfus! Hoe kom je er in godsnaam bij om hun huis binnen te stormen en er maar op los te rammen?!' Ik wil meer naar Jack toe lopen maar Bradley houdt me tegen. 'Liv hij is het niet waard.' Jack reageert eigenlijk nergens echt op en blijft voor zich uit kijken. Hij is het inderdaad niet waard. Bradley neemt me weer mee de kamer uit want een gesprek voeren gaat zo toch niet. 

Samen lopen we weer terug naar Tristans kamer. Hij lijkt alweer een beetje opgeknapt doordat iedereen bij hem is. Zijn familie is namelijk ondertussen ook gekomen. Brad en ik gaan op de stoelen in de gang naast de deuropening zitten. 'Liv hij was het echt niet waard. Jack luistert toch niet naar je.' Ik weet dat hij gelijk heeft maar het is gewoon zo frustrerend. 'Ik weet het maar er moet toch een manier zijn om tot hem door te dringen.' Brad legt zijn hand op mijn dijbeen. 'Ik denk dat er pas echt iemand tot hem doordringt als hij daar zelf ook voor open gaat staan.' Hij heeft gelijk. Ik leun met mijn hoofd op zijn schouder en zo blijven we zitten totdat we met Connor weer terug naar huis kunnen rijden.