Don't take it personal

Part 33

Ondertussen zijn er een paar weken voorbij gegaan. Tristans gezicht ziet er bijna weer normaal uit en Bradley is er fysiek alweer helemaal bovenop. Tristan heeft nog een paar dagen in het ziekenhuis gelegen voordat hij weer naar huis mocht. Sam heeft zo'n beetje dag en nacht bij hem aan zijn bed gezeten. De rest van de jongens en ik zijn ook vaak langsgekomen. Jack heeft één nachtje in het ziekenhuis gelegen. Nu is hij weer op vrije voeten en ik voel me daar niet echt heel prettig bij. Tegen Brad en Tris heb ik gezegd dat ze hem aan moeten geven bij de politie maar dat hebben ze nog niet gedaan. 

Ik ben bij Bradley samen met Connor en James als ik in een keer gebeld word door Sam. 'Hee Sam, wat is er?' vraag ik. 'Liv heb je het al gehoord van Jack?' Ik krijg een aantal vragende blikken van de jongens dus zet ik mijn telefoon op luidspreker. 'Nee, hoezo? Is er iets gebeurd?' 'Blijkbaar heeft Jacks moeder alles gehoord van wat er gebeurd is. En ze heeft hem laten opnemen.' Ik kijk even rond naar de jongens om hun reactie te zien. Iedereen ziet er verbaasd uit. 'Ik heb gehoord dat Jacks vader last heeft van psychotische en mentale problemen en dat ze heb daarom hebben laten opnemen. Ze denken dat Jack het ook heeft.' Wauw dat is heftig. 'Wow ehm ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen.' Dan springt James in het gesprek. 'Hi Sam, James hier. Hoe weet Jacks moeder er eigenlijk van?' vraagt 'ie. 'Weet ik ook niet eigenlijk. Dat vroeg ik me ook al af.' Na er nog even over gepraat te hebben hangen we weer op. 

'Ik denk eigenlijk dat het wel goed is dat hij opgenomen is. Hij heeft echt hulp nodig, zeker met al die uitbarstingen die hij heeft.' Bradley en ik liggen samen op zijn bed. Connor en James zijn net naar huis en nu liggen we hier nog even te kletsen. 'Ja dat denk ik ook. De laatste keer dat we hem zagen in het ziekenhuis en hij helemaal geen emotie meer toonde. Dat was echt eng. Hopelijk krijgt hij de hulp die hij nodig heeft.' Brad komt iets dichter tegen me aan liggen. 'Dat vind ik echt leuk aan je.' Ik moet blozen. 'Wat vind je leuk?' Hij slaat zijn arm om me heen en ik pak zijn hand vast. 'Nou gewoon, dat je ondanks alles wat hij je aangedaan heeft je hem alsnog het beste wenst.' Ik leg mijn hoofd op zijn borst. 'Ik ben wel boos op hem, maar zeker nu ik weet dat het te maken heeft met een psychose wil ik vooral dat hij beter wordt zodat hij zichzelf beter in de hand heeft en zodat hij geen gevaar meer is voor anderen.' 

Dan gaat Brad meer rechtop zitten en ik volg zijn voorbeeld. Hij leunt in en kust me eerst heel zachtjes en teder. Hij trekt zich weer terug en ik leg mijn hand in zijn volle krullen. Zijn hand doet mijn haar achter mijn oor. Dan gaat hij met zijn hand vanaf mijn oor langs mijn kaak naar mijn kin. Hij duwt mijn kin een beetje omhoog zodat hij me helemaal goed aan kan kijken. 'Ik hou echt van je Livvie.' Dit moment is echt te lief. 'Ik ook van jou Bradley.' Deze keer leun ik in en kussen we weer. Na een tijdje wordt het wat heftiger. Het wordt zo'n ik wil je nu zoen. Het wordt steeds inniger en gretiger. ik ga langzaam liggen en Bradley komt bovenop me liggen. Langzaam doet hij mijn shirt uit en ik de zijne. Hij ziet er echt heel goed uit. Brad en James gaan  de laatste tijd vaker samen naar de sportschool en dat is te zien. Ik ga met zijn handen langs zijn borst en zijn buik. Brad kijkt me even diep in mijn ogen aan en dan gaan we weer verder met zoenen. 

Dan wordt er in een keer aangebeld. Brad pakt zijn shirt en doet die aan terwijl hij de trap af loopt. Ik pak ook mijn shirt en loop achter hem aan. Wanneer Brad de deur opendoet zie ik al meteen wie het is. Het is Jack's moeder, Helène. Ik kon altijd best goed met haar opschieten maar ik heb haar niet meer gezien sinds dat het uit is gegaan met Jack. 'Hi Liv, ik was eerst bij je moeders huis maar ze zei dat je hier zou zijn dus toen ben ik meteen hierheen gekomen.' Ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen. 'Brad, dit is Helène, Jacks moeder.' Brad geeft haar een hand en vraagt of ze even binnen wil komen. 'Graag, ik zou namelijk graag mijn excuses aan willen bieden namens mijn zoon.' Ik zet alvast de waterkoker aan voor thee en Brad gaat met haar aan de keukentafel zitten. 

'Het spijt me echt heel erg van wat er gebeurd is met Jack. We wisten niks af van zijn problemen. Zijn vader heeft een achtergrond in de psychische wereld, maar we wisten niet dat Jack er ook last van had.' Ik neem de thee mee en ga naast Bradley zitten. Hij pakt mijn hand vast. 'Ik wil niet zeggen dat het oké is wat er gebeurd is maar we snappen nu in ieder geval waar het vandaan kwam.' Helène zucht. 'Liv het spijt me echt heel erg dat hij zou geobsedeerd door je is geraakt. Als ik geweten had van zijn problemen dan had ik ervoor gezorgd dat hij hulp of medicatie had gekregen.' Ik wil Helène geruststellen, het is niet haar schuld. 'Helène we snappen het echt. Wij zijn gewoon blij dat hij nu de hulp gaat krijgen die hij nodig heeft.' Ze lijkt het goed op te nemen en ze ontspant zich weer een beetje. 

Na nog een halfuurtje gekletst te hebben gaat ze er weer vandoor. Ik loop met haar mee naar de deur. Bij de deur draait ze zich nog even om om iets te zeggen. 'Jij en Bradley zijn echt een mooi stel.' Ik word er een beetje verlegen van. 'Dankjewel.' Zeg ik terug. 'Ik zie aan de manier waarop hij naar je kijkt dat hij echt van je houdt.' Dan geeft ze me nog een knuffel en dan loopt ze de deur uit.