Don't take it personal

Part 18

Liam en ik lopen naar binnen en Tris en James komen meteen naar ons toe. Ze geven ons allebei een knuffel. Ik zie dat James' hand in Liams jaszak gijdt en kijk dan weer weg zodat ik de aandacht zo min mogelijk daarop leg. Als James en Tris weglopen geven ze me het signaal. Ze hebben de telefoon. Liam slaat zijn arm om me heen en we lopen naar binnen. Liam heeft niks door en zegt tegen iedereen gewoon gedag. Ik zeg tegen hem dat ik even naar Sam toe ga waar ook Tris en James zijn. Hij vindt  het prima maar hij wil wel eerst een kus. Als ik me omdraai loop ik tegen iemand aan. "Oh shit, sorry." zeg ik meteen. Als ik opkijk kijk ik in de mooiste bruine ogen ooit. Bradley. "Oh, hé Liv. Ik wist niet dat je hier zou zijn." Ik ben daar een beetje verbaasd over. "Hebben de jongens je er niet over verteld? Achja maakt ook niet uit." Dan voel ik opeens een koude hand om mijn middel. Ik weet meteen dat het Liam is. "Hee schatje alles goed hier?" Voor iemand die niks om mij geeft doet hij wel heel bezitterig. "Ja hoor, ik botste net per ongeluk tegen Brad aan maar er is niks gebeurd verder." Liam kijkt me bedenkelijk aan en zegt dan. "Brad ik leen haar even van je. Kom mee Liv dan gaan we even naar boven." Hij knipoogt naar me. "Ja je doet maar." mompelt Bradley terwijl hij wegloopt. 

"Liv?" Ik knik terwijl we een slaapkamer binnenlopen die Liam meteen op slot doet. O God, hij is toch niet iets van plan? "Heb jij misschien enig idee waar mijn telefoon is?" Zou hij ons doorhebben? "Of beter gezegd wie mijn telefoon heeft?" Ik loop meteen rood aan. Dit gaat niet de goede kant op. "Ehm nee ik zou het niet weten. Misschien heb je hem beneden ergens neergelegd." Hij lacht even kort en wordt dan weer bloedserieus. "Liv, ik vraag het je nog een keer. Wie heeft mijn telefoon?" Ik zwijg. "Je dacht toch niet echt dat dit plannetje ging werken hè? Ik heb nog een paar kopieën van het filmpje dus als hij niet meer op mijn telefoon staat heb ik er nog een paar." Ik wist al dat het te mooi was om waar te zijn. Nu wordt Liam pas echt kwaad. "Je gaat mij nu vertellen wie dat fokking ding heeft Liv!" Ik zeg nog steeds niks. "Echt ik zweer het je Liv, ik doe je wat aan als je het nu niet zegt. WIE HEEFT MIJN TELEFOON?" Hij begint zou hard te schreeuwen dat ik er gewoon bang van word. "James of Tris heeft waarschijnlijk je telefoon." zeg ik met een klein stemmetje. Liam stormt meteen de deur uit en de trap af. Ik ren achter hem aan en wil hem tegenhouden voordat hij dalijk een van de jongens wat aandoet. 

Liam stormt op de Tris en James af die met Sam, Con en Brad staan te praten. Ik ren achter Liam aan die ondertussen James vast gepakt heeft. Ik sla met mijn vuisten op Liams rug en smeek hem zowat om James los te laten. Het blijkt dat Tristan Liams telefoon had en hij geeft hem terug. Liam loopt de deur uit en rijd weg van het feest. 

Ik ga bij de jongens en Sam staan en ze kijken me allemaal verbouwereerd aan. En dan uit het niets barst ik weer in huilen uit. Dat gebeurt vaak de laatste tijd. De stress wordt me allemaal te veel. Mijn knieën begeven het dan ook maar voordat ik op de grond val wordt ik opgevangen door Bradley.  Hij tilt me op en neemt me mee naar de bank waar hij me neerlegt. Hij komt naast me zitten en de rest volgt. Tristan, James en Sam weten natuurlijk hoe het komt dat ik zo van slag ben maar voor Bradley en Connor is het een raadsel. "Hé Liv wat is er aan de hand? Gaat het wel?" Ik probeer tussen mijn snikken door nog wat woorden uit te brengen. "Nee het gaat niet. Het gaat echt niet meer." Ik weet dat ik niet nog meer mensen hierover zou moeten vertellen maar ik kan dit niet meer alleen doorstaan. De mislukte reddingsactie helpt ook niet echt mee. "Bradley ik ga je alles vertellen maar niet hier op het feest. Morgen. Oké." Hij kijkt me begrijpend aan en pakt me stevig vast. "Ja, is goed." 

Ondertussen zijn de andere drie jongens samen met Sam ergens anders heen gegaan en Bradley en ik zitten nog steeds hier op de bank na een halfuur. "Liv, wil je naar huis?" Ik wil heel graag naar huis alleen heb ik geen lift. Liam had weer gezegd dat ik bij hem moest blijven slapen dus heb ik mijn huissleutel ook niet meegenomen. Ik kan zo niet thuis aanbellen want dan ziet mijn moeder hoe erg ik eraan toe ben. "Ik kan niet naar huis. Ik heb mijn sleutels niet bij en ik zou eigenlijk met Liam meegaan." Brad krimpt ineen bij het horen van zijn naam. "Kom maar met mij mee, dan gaan we nu." Ik knik en we lopen samen naar Bradley's auto.