Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
چشماشو باز كرد . بدنش كرخت بود و پلك هاش رو چشم هاش سنگينى ميكردن . اتاق تاريك بود ولى نور چراغ خواب كمك ميكرد بتونه صورت تهيونگ رو كه كنارش به آرومى خوابيده بود ، ببينه . اون یه شب رو بیخیال شد که با لگد از روی تخت نندازش پایین ! احساس ميكرد بدنش چسبناك شده ، كمر و پايين تنه ش هم درد ميكردن ولی نه اونقدری که انتظار داشت . ميخواست پاشه و دوش بگيره ولى هيچ علاقه اى به بيدار كردن تهيونگ و شنيدن زخم زبون هاش نداشت . اتفاقات سر شب رو كاملا يادش بود . دارويى كه تهيونگ به اسم آبميوه بهش خورونده بود ، گویا كاملا اثر كرده بود و نتيجه ش هم شده بود اينكه كنار تهيونگ از خواب بيدار شه . تو طول رابطه واقعا خودش نبود . حس میکرد بدنش به اختيار خودش حركت نميكرد ... ولی هرچی که بود ارزشش رو داشت . کمی از تهیونگ فاصله گرفت و دستش رو زير سرش گذاشت " واسه بيرون كشيدن جين و خونواده ش از این منجلاب هركارى لازم باشه ميكنم " ... به ساعت كنار تخت نگاه كرد ، عقربه ها تازه از چهار رد شده بودن ، تنها چيزى كه تو سرش ميچرخيد " جين همه خوبيد ؟ " بود ؛ چشم هاش رو بست ...
•••
نامجون نيمه مست وارد خونه ش شد . زياد نخورده بود كه كار احمقانه اى با مهمونش نكنه . جين كه رو كاناپه خوابش برده بود با صداى بسته شدن در خونه از جا پريد : اوه ... اومدى بالاخره ؟ اصلا حوصله شنيدن سرزنش هاى جين رو نداشت : چرا اينجا خوابيدى ؟ اتاق مهمون رو كه نشونت دادم ! در يخچال رو باز كرد و بطرى آب رو سر كشيد ، با ديدن جين كه بهش زل زده بود بطرى رو روى كابينت گذاشت : اين بار ديگه تقصير من نبود ! پدر يكى از دوستاى قديميم رو ديدم و اون دعوتم كرد منم نتونستم دعوتشو رد كنم ولى زياد نخوردم ! جين سرشو تكون داد و همونطور كه به سمت اتاق مهمان ميرفت بلند گفت : احمق منظورم ساعته ! تو هم بخواب ... شب بخير ! در اتاق رو که بست آه کشید . تنها راه ارتباطیش با یونگی در حال حاضر نامجون بود . به خونه ی نامجون نقل مکان کرده بود و هرچی بهونه بلد بود واسه خونوادش لیست کرده بود که یه مدت برای اینکه رو درساش تمرکز کنه پیش همکلاسیش میمونه . اگه میفهمیدن نزدیک امتحانای میان ترم کلا قید اون ترم رو زده احتمالا خودشون از خونه بیرون مینداختنش ! میدونست نامجون بهش آسیبی نمیرسونه . تنها نگرانیش این هفت روزی بود که نامجون در جوابش هی امروز و فردا میکرد و میگفت به تهیونگ اطلاع میده . طبق گفته ی نامجون ، یونگی و تهیونگ با هم به ججو رفته بودن . اگه میشنید با هم به کره ی ماه فرار کردن راحت تر باور میکرد ولی خودش رو به نفهمی زده بود ، که این مسافرت صوریشون تموم شه و زودتر بتونه یونگی رو ببینه . اگه اتفاق بدی افتاده بود نامجون اینقد ریلکس نبود ، بود ؟! سعی کرد افکار منفی رو از ذهنش دور کنه و زیر پتو رفت ... نامجون كاپشنش رو دراورد و خودشو روى كاناپه انداخت . بوى ادكلن خنك ولى شيرينِ جين هنوز از بين نرفته بود و مشامشو پر كرد . از ذهنش گذشت " اون داره بوی یونگی رو به ریه هاش میکشه و من جین ... داریم چه غلطی میکنیم تهیونگ ... بعد از این همه سال صبر چرا مجبورم میکنی ... " گوشيش رو از جيب شلوارش دراورد و شروع به تايپ كردن كرد . اگه زنگ ميزد ممكن بود يونگى زودتر بيدار شه و اون جواب گوشى رو بده ولى ميدونست تهيونگ مسيج هاش رو روى سايلنت گذاشته . گوشيشو روى ميز كنار كاناپه انداخت و سيگارش رو روشن كرد " منم نميخواستم لجبازى كنم ولى چرا اینقد عذابم میدین ؟! خودتون خواستین ... چرا فقط ما دو تا باید قربانی شیم ... ؟! " کام های سنگینی که از سیگار میگرفت صورتش رو توی دود پوشونده بود . چیزی که توی مانیتور دیده بود از جلوی چشم هاش کنار نمیرفت . سیگار رو توی زیرسیگاریِ روی میز ، مچاله کرد و با برداشتنِ گوشیش به سمت اتاقش رفت ...
