Άνω των δεκαοκτώ...

Kεφάλαιο 32

Στο προηγούμενο...

Άφησα το skate και το κράτησα αγκαλιά στα χέρια μου. Κοίταξα την πόρτα και από τα νεύρα μου την κλότσισα με όση δύναμη είχα και άνοιξε διάπλατα.

"ΜΑΡΙΑ?!"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"ΜΜΜΜ ΜΜΜ ΜΜ" Φώναξε η Μαρία κάτω από το σκοινί που ήταν δεμένο στο στόμα της. Την πλησίασα γρήγορα και γονάτησα μπροστά της. "Είσαι τυχερή που έφερα μαχαίρι." Είπα και άρχιζα να κόβω τα σκοινιά.

Όταν έκοψα και το τελευταίο σκοινί η Μαρία πήδηξε επάνω μου και με αγκάλιασε. "ΚΆΛΛΗ ΟΜΓ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ! ΠΩΣ ΜΕ ΒΡΉΚΕΣ?!?!?!" Φώναξε και της έκλεισα το στόμα. "Σουσ! Έλα μαζί μου και θα σου εξηγίσω άλλη στιγμή." Είπα, την έπιασα από το χέρι και βγήκαμε έξω. 

Κρυφτήκαμε πίσω από τους θάμνους που υπήρχαν εκεί κοντά και έπιασα την συσκευή μου και πήρα τηλέφωνο τον Steve. "Έλα τι έγινε όλα καλά?!" Φώναξε. "Ναι μια χαρά έλα από το μαγαζί και έλα πάρε μια φίλη μου και πήγαινέ την σπίτι, μόνο εκεί είναι ασφαλείς." Είπα και την κοίταξα. "Ωραία σε πέντε λεπτά να είστε εκεί." Είπε και το έκλεισε.

Κοίταξα την Μαρία.

"Τώρα?" Με ρώτησε. "Τώρα τρέχουμε." Είπα και αρχίζαμε να τρέχουμε προς το μαγαζί.

{>>>}τ

"Δεν πιστεύω να σας είδε κάνεις?" Είπε ο Steve καθώς έμπαινε η Μαρία μέσα. "Όχι πήγαινε την σπίτι και πάω να βρω τους άλλους."Είπα και έφυγα με το skate μου για το σπίτι μου.

Όταν έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά ο πατέρας μου άρχιζε να φωνάζει και ανατρίχιασα.

"ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΟΤΙ ΤΟ ΕΣΚΑΣΕ?! ΗΛΙΘΙΟΙ! ΕΔΩ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΗΤΑΝ! ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΤΕ ΤΟΣΟ ΑΧΡΗΣΤΟΙ! ΗΛΙΘΙΟΙ! ΑΝΤΕ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ! ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ!" Φώναξε και μπήκα μέσα. "Εδώ είναι η κόρη σου." Είπα και τον πλησίασα. "Και τώρα..ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ?!" Φώναξα και χαμογέλασε. "Ναι, ναι τώρα περίμενε να σου πω." Είπε και με έπιασε από τον καρπό "Θα κάτσεις εδώ μαζί μου." Είπε και τραβήχτηκα. "Δεν το νομίζω." Είπα τον χτύπησα και έφυγα.

Όταν βγήκα έξω πήρα το skate μου και άρχιζα να το οδηγάω προς το γραφείο του πατέρα μου. 

Κοίταξα πίσω μου και είδα πάλι τα φορτηγά να με ακολουθούν. Έβαλα την κουκούλα μου και πήγα στην κοντινότερη αποθήκη που υπήρχε στην περιοχή εκείνη..

{>>>}

Μετά από λίγο βρήκα μια παρατημένη αποθήκη και χωρίς να χάσω καθόλου χρόνο πλησίασα την είσοδο της. 

Την έσπρωξα με το πόδι μου και άνοιξε διάπλατα. 

"DANIEL OMG ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΕ ΒΡΗΚΑ!" Είπα και το βλέμμα του πήγε κατευθείαν σε εμένα. "Κάλλη! Δεν το πιστεύω!! Με βρήκες! Η Μαρία? Ο Nathan?!" Είπε με ένα χαμόγελο. " Τον Nathan δεν τον έχω βρει ακόμη δυστυχώς αλλά έχω ένα σχέδιο." Είπα με πονηρό χαμόγελο. "Μάλιστα. Τι θες να κάνω εγώ?" Είπε. "Πήγαινε τρέχοντας στο μαγαζί και βρες το αφεντικό μου τον Steve. Σε περιμένει σε ένα μαύρο αμάξι." Είπα και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

Όταν βγήκαμε από τις αποθήκες οι δρόμοι μας χωρίστηκαν και εγώ πήγαινα προς το βοτανόκηπο της μητέρας μου.

Όταν έφτασα πιο πολλά φορτηγά άρχιζαν να με ακολουθούν και τότε χαμογέλασα πονηρά.  "Ώστε εδώ τον κρύβεις μπαμπά. Ωραία θα δούμε καλύτερα ποιός θα γελάσει τελευταίος." Είπα και αναχώρησα για το σπίτι του Steve.

Επιτέλους ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό και να προετοιμάσω τους υπόλοιπους για να μπει το μεγάλο σχέδιο σε δράση...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~|

Παιδια δεν μπορω να πω πολλα γιατι νυσταζω και κουτουλαω..

Αυριο κεφαλαιακι να ξερετε!

Και σε λιγο δυστυχως (Η ΜΑΛΛΟΝ ΜΠΟΡΕΙ) φτανουμε στο τελος του βιβλιου.

Αυτα για την ωρα.

1:31 πμ

12/6/19

See you my friends...