Άνω των δεκαοκτώ...

Κεφάλαιο 10

Στο προηγούμενο...

"Who is Nathan?" Είπε αυτός ο οποίος ΕΙΧΕ ΑΡΠΑΞΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ.

"My boyfriend." Είπα και χαμογέλασε πονηρά.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

"Okay then." Είπε και το σήκωσε.

ΤΙ ΣΤΟ;!

"Hello?" Είπε αυτός και με κοιτούσε.

"Who? Oh Kallh. She can't talk with you right now." Είπε και χαμογελούσε.

"Wh-" Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.

"ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΣΤΡΗΜΩΞΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΦΡΑΚΤΗ ΗΛΙΘΙΕ! ΒΟ-" Πήγα να πω αλλά έβγαλε την μάσκα του και κλείδωσε τα χείλια μας με ένα φιλί.

"Κάλλη; Κάλλη; ΚΑΛΛΙΡΟΗ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;!" Είπε ο Nathan και εσπρωξα τον άλλον από πάνω μου.

"Nathan.." Είπα και έπιασα το κινητό μου πηγαίνοντας σπίτι.

"I will find you wherever you are." Είπε στο αυτί μου ο άγνωστος όταν με έπιασε από το χέρι.

"Τι έγινε;" Είπε ο Nathan αλλά του το έκλεισα και έτρεξα πίσω εκεί που ήμουν.

Πλησίασα το άγνωστο αγόρι και σταμάτησα μπροστά του και τον κοίταξα.

Έπειτα τον φίλησα και ανταπέδωσε και αυτός.

"What's your name?" Είπα όταν σταματήσαμε.

"It doesn't matter Kalliroh." Είπε και μου χαμογέλασε.

"But we are gonna meet again." Είπε φεύγωντας από εμένα και κλείνοντας μου το μάτι.

Μετά από αυτό πήρα τον δρόμο για το σπίτι.

Ευτυχώς το θυμήθηκα.

Όταν επιτέλους έφτασα σπίτι μπήκα μέσα και όλοι με κοίταξαν έντρομοι.

"ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ;!" Φώναξαν όλοι.

"Με έναν φίλο μου." Είπα και ανέβηκα τις σκάλες.

Όταν άνοιξα την πόρτα του δωματίου ου διέκρινα ένα χαλί το οποιο εγω το είχα αφήσει καθαρό.

Τέλος πάντων.

Άνοιξα την ντουλάπα μου, έβγαλα τις πιτζάμες μου και ξεκίνησα να ντύνομαι.

"Καλλ-" Είπε o Nathan όταν μπήκε στο δωμάτιο μου.

"ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΕΔΩ;!!!" Φώναξα καλύπτοντας το σώμα μου με ένα πάπλωμα.

"Ήρθα να μιλήσουμε." Είπε και μπήκε μέσα.

"Ωραια. Βγες έξω να αλλάξω και μετά." Είπα και βγήκε έξω.

"Μπες." Του είπα και μπήκε μέσα.

"Τι θες να πούμε;" Είπα και κάθισα στην καρέκλα του γραφείου μου.

"Ποιος είναι;" Είπε με σταυρωμένα χέρια καθισμένος στο κρεβάτι μου.

"Ποιος;" Είπα κάνοντας την ανηξερη.

"Κάλλη κοφτό αυτό το υφάκι. Ξέρεις πολυ καλά ποιον λέω." Είπε και με κοίταξε δολοφονικα.

Πρώτη φορά μου μιλάει έτσι.

Τι έπαθε;

"Είπα ότι ήταν ένας φιλος μου! Τι θες τωρα;!" Είπα και σηκώθηκα πάνω.

"ΑΝ ΗΤΑΝ ΦΙΛΟΣ ΣΟΥ ΚΑΛΛΗ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΦΑΣΩΝΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ." Είπε και με πλησίασε.

"ΔΕΝ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ!" Φώναξα και βούρκωσα.

"ΚΑΛΛΗ! ΘΑ ΣΕ ΠΛΗΓΩΣΕΙ!" Είπε και έκλαιγε.

"ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ ΤΩΡΑ!" Είπα και έσπασα ένα γυάλινο ξυπνητήρι που ήταν πάνω στο γραφείο.

"Δεν ξέρω τι σου έκανε. Αλλά όταν θα με χρειαστείς δεν θα είμαι εκεί." Είπε και βγήκε από το δωμάτιο.

"ΑΝΤΕ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ NATHAN!" Φώναξα και έπεσα στο κρεβάτι και άρχιζα να κλαίω.

Την ώρα που έκλαιγα χτύπησε το κινητό μου και το άρπαξα από το κομοδίνο.

Απόκρυψη;;

"Ναι;" Είπα απορημένη.

"I am outside. Come. You had a hard night." Είπε και ένα χαμογελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Απαπαπαπααααα

Δεν μας βλέπω καλά.

Οκ παιδιά δεν ξέρω πως να τελειώσω το βιβλιο...

Τέλος πάντων.

Εσείς τι κάνετε;!

Καλά;!

Πάντα καλά!

Λοιπόν σας αφήνω πάω να γράψω τα επόμενα!

Μπαιιιι