Άνω των δεκαοκτώ...

Κεφάλαιο 27

Στο προηγούμενο....

"Έλα Steve. Δεν μπορώ να έρθω σήμερα, είμαι άρρωστη." Είπα και προσπαθούσα να κρατήσω τους λυγμούς μου. "Κρίμα..Και ήρθε ο Nathan από εδώ. Είπε ότι ήθελε να σου εξιγήσει κάποια πράγματα."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Τι εννοείς? Τι σου είπε παραπάνω?" Είπα με σπασμένη φωνή. " Όχι δεν μου είπε κάτι παραπάνω. Μάλλον δεν είσαι άρρωστη..Τι έγινε?" Είπε συμπονετικά και μου ήρθε να κλάψω. "Τίποτα Steve. Τώρα σε λίγο θα έρθω.." Είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. "Όχι σε παρακαλώ κάτσε σπίτι να ξεκουραστείς." Είπε και εκεί ήταν που έβαλα τα κλάματα. "Σε ευχαριστώ.."Είπα μέσα στους λυγμούς μου. "Τίποτα. Μπορώ να βοηθήσω?" Είπε. "'Οχι πιστεύω ότι θα τα καταφέρω.." Είπα πάλι με σπασμένη φωνή. "Καλά ό,τι με θελήσεις πάρε με τηλέφωνο και θα είμαι εκεί." Είπε και το έκλεισε.

Μετά από πολύ κλάμα σηκώθηκα αποφασισμένη από το κρεβάτι και έβαλα κανονικά ρούχα και πλύθηκα.

Κατέβηκα κάτω γεμάτη νεύρα άρπαξα ένα νερό, τον φορτιστή μου, τα κλειδιά μου, το κινητό μουκαι το skate μου και πήγα να φύγω ώσπου με σταμάτησαν οι γονείς μου. "Που πας?" Μου είπε αυστηρά ο πατέρας μου καθώς με κρατούσε από τον καρπό. Τραβήχτηκα. " Όπου γουστάρω." Είπα και έφυγα.

Βγήκα από το σπίτι και είδα τον πατέρα μου να μιλάει στον τηλέφωνο και να με κοιτάει. Έφυγα με γρήγορα βήματα και άρχιζα να περπατάω προς το σπίτι του Daniel. Ώσπου κοίταξα πίσω μου και είδα κάτι μαύρα φορτηγά να με ακολουθούν.

Μα τι στο καλό γίνετε? 

Όταν τους παρατήρισα να με πλησιάζουν έβαλα την κουκούλα μου και ανέβηκα πάνω στο skate μου με βασικό στόχο το σπίτι του Daniel. 

Μετά από λίγο όταν είδα ότι με έχασαν τα φορτηγά πήγα στο σπίτι του Daniel. 

{>>>}

Έφτασα και ανέβηκα κατευθείαν στον όροφο που έμενε και το διαμέρισμα του. Χτύπησα μια, δύο, τρεις φορές και έπειτα άρχιζα να δακρύζω.

Σηκώθηκα από ττοα νεύρα μου και προσπάθησα να σπάσω την πόρτα αλλά μάταιος κόπος.

Με την τελευταία προσπάθεια άρχιζα να κλαίω και να φωνάζω.

"ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ?! ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΠΕΡΗΦΕΡΕΣΑΙ ΕΤΣΙ?! ΕΠΕΙΔΗ ΑΓΑΠΗΣΑ?! ΕΕ?! ΕΠΕΙΔΗ ΑΓΑΠΗΣΑ! ΕΠΕΙΔΗ ΕΡΩΤΕΥΤΙΚΑ.." Είπα και έπεσα κάτω και έκλαιγα.

Μετά από πολύ ώρα πήγα να φύγω αλλά όταν γύρισα την πλάτη μου στο διαμέρισμα μια ηλικιωμένη φωνή με σταμάτησε. "Κορίτσι μου..Σε άκουσα να φωνάζεις πριν από λίγο και σε λυπήθηκα και μάλλον ψάχνεις το παλικάρι από δίπλα." Είπε και με δάκρυα στα μάτια γύρισα να κοιτάξω μια πολύ ηλικιωμένη γιαγιάκα που είχε μισόκλειστα τα μάτια της. "Ορίστε πάρε τα δεύτερα κλειδιά του παιδιού." Είπε και μου τα έδωσε στο χέρι. "Σας ευχαριστώ αλλά πως?" Είπα και την κοίταξα στα μισόκλειστα μάτια της. "Δεν έχει σημασία παιδί μου πήγαινε. Βιάσου δεν έχεις χρόνο." Είπε και πλήσιασα την πόρτα για να την ξεκλειδώσω. "Ααα και Καλλιρόη μην εμπιστέυεσαι τον πατέρα σου. Αυτός θέλει να σας καταστρέψει. Και η μητέρα σου δεν μπορεί να το αποτρέψει εσύ όμως μπορείς. Βιάσου." 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν έχω να πω πολλά γιατί νυστάζω αλλά παρ'όλα αυτά πάω να γράψω κιάλο κεφάλαιο γιατί ξεχυλίζω από ιδέες σήμερα.

12:32 pm. 

See you my friends...