Άνω των δεκαοκτώ...

Κεφάλαιο 33

Στο προηγούμενο...

Επιτέλους ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό και να προετοιμάσω τους υπόλοιπους για να μπει το μεγάλο σχέδιο σε δράση...

 ♪♫•*¨*•.¸¸❤♪♫•*¨*•.¸¸❤

Χωρίς να χάσω χρόνο οδήγησα το skate μου προς το σπίτι του Steve.

Πήγαινα όλο και πιο γρήγορα με το skate μου αλλά το άγχος μου δεν έφευγε από μέσα μου και αρνητικά σενάρια περνούσαν από το μυαλό μου.

Αν όντως έγινε η ηχογράφηση? Αν όντως έχει εξαφανιστεί? Αν τον έχει σκοτώσει?

Σκούπισα τα δάκρυα μου και συνέχισα την διαδρομή μου και μέσα σε λίγα λεπτά είχα φτάσει στο σπίτι του Steve και ευτυχώς ήταν όλοι εκεί.

Εκτός από τον Nathan..

Είναι ανάγκη να μου το θυμίζεις?

Ξεκλείδωσα και τους είδα όλους να με κοιτούν με αγωνία.

Το βλέμμα μου έπεσε στον Daniel και στην Μαρία που την κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του. Ένιωσα να βουρκώνω και οι αναμνήσεις με εμένα και τον Nathan εμφανίστηκαν στο μυαλό μου.

"Συγνώμη.." Ψέλλισα και έτρεξα πάνω στο δωμάτιό μου. 

Άνοιξα με δύναμη την πόρτα και την έκλεισα τόσο δυνατά που αυτός ο δυνατός ήχος ακούστηκε σε όλο το σπίτι. Κοίταξα το κρεβάτι και έπεσα πάνω του και απελευθέρωσα τα δάκρυα μου..

Το κλάμα μου το σταμάτησε ο χτύπος που ακούστηκε απ' έξω από το δωμάτιο. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω της και μάζεψα όλη μου την δύναμη για να απαντήσω. "Ν-ναι?" Είπα μεσόκοπα και ο Daniel και η Μαρία πέρασαν μέσα. "Κάλλη? Γιατί κλαις?" Μου είπε η Μαρία και ήρθε να καθίσει δίπλα μου. "Μου λείπει.." Είπα χωρίς να βγάλω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι. "Ναι αλλά με το να κλαις δεν κάνεις κάτι." Είπε ο Daniel και κάθισε και αυτός δίπλα μου. "Ποιό είναι το σχέδιο σου?" Είπε ο Daniel και με ακούμπησε απαλά στην πλάτη. "Να πάμε απλά εκεί και να τον πάρουμε." Είπα  και ο Daniel και η Μαρία χαμογέλασαν πονηρά. "ΤΙ ΠΕΡΙΜΈΝΕΙΣ?! ΣΉΚΩ?!" Μου είπαν και με σήκωσαν από το κρεβάτι. "ΚΑΛΆ ΚΑΛΆ ΑΦΉΣΤΕ ΜΕ ΚΆΤΩ!!" Φώναξα και όταν κατεβήκαμε κάτω με άφησαν.

"Ωραία." Είπα και σκούπισα τα δάκρυα μου. "Steve. Θέλω να μου πεις αν υπάρχει καμοία αποθήκη κοντά στον βοτανόκηπο της περιοχής." Είπα αποφασιστικά. "Ναι ξέρω." Είπε. "Μπορείς να μας πας?" Είπα και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. "Ωραία. Daniel θέλω να αναλάβεις εσύ με την Μαρία τους άντρες που υπάρχουν εκεί." Είπα και τους κοίταξα δολοφονικά. "Εντάξει." Είπαν με μια φωνή. "Εγώ θα αναλάβω τον πατέρα μου και τον Nathan και επίσης αν δεν έχουμε βγει μέσα σε μια ώρα ακριβώς κάλεσε την αστυνομία. Έγινα κατανοητή?" Είπα γεμάτη αποφασιστικότητα. "Ναι." Είπαν όλοι με μια φωνή και ξεκινήσαμε...