Άνω των δεκαοκτώ...

Κεφάλαιο 4ο

Στο προηγούμενο...

Με ένα βλέμμα αρχίζω και τρέχω αλλά αυτός ήταν πίσω μου και κόντευε να με πιάσει.

Από την βιασύνη μου μπαίνω σε ένα στενό και βγαίνει αδιέξοδος.

"Τέλεια..." Είπα και κοίταξα πίσω μου διακρίνοντας έναν Nathan να πλησιάζει.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Λοιπόν δεν χρειάζεται να πω εδώ ότι περπάτησα προς τα πίσω και το ΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΚΟΠΑΝΙΣΑ.

Προσπάθησα να φύγω αλλά ο Nathan με στρίμωξε στον τοίχο.

"Ωραια..τα κατάφερες τωρα τι θα κάνουμε;" Είπα εγω κοιτώντας τον.

"Χμ..Εγω σπίτι μου κάνοντας την «δουλίτσα» που λέγαμε και εσυ..στην σκέψη μου καθώς το κανω." Είπε χαμογελώντας.

"ΑΠΛΑ ΙΟΥ." Λέω εγω και πιέζει πιο πολυ το σώμα μου στον τοίχο.

"Θα σε σκέφτομαι..και την ώρα που θα τελειώνω θα φωνάζω το όνομα σου." Είπε και έστρεψε στον λαιμό μου.

Ξεροκαταπίνω.

ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΝΕΙ;!

ΜΕ ΠΙΠΙΛΑΕΙ!

"N-Nathan..τι κανείς εκεί;" Είπα τραυλιζοντας.

"Ποσό με καυλωνει όταν τραυλίζεις." Είπε συνεχίζοντας.

"Nathan ασε με!" Είπα χτυπώντας αυτός τα οπίσθια μου.

"Μην με λες Nathan γαμω!" Είπε και απόρησα.

"Και πως να σε λέω;" Είπα.

"Adam." Είπα και προσπάθησα να τον σπρώξω.

"Μην προσπαθείς Κάλλη." Είπε σηκώνοντας την μπλούζα μου λίγο λίγο.

"ΒΟΗΘΕΙΑ!!" Ουρλιαξα και μου έκλεισε το στόμα.

"Σκάσε θες να μας ακούσουν;!" Φώναξε και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.

Με μια δαγκωνιά στην παλάμη αφήνει το στόμα μου και με μια γονατια είναι πεσμένος στο πάτωμα.

Βγήκα κατευθείαν από το στενό τρέχοντας προς το σπίτι μου.

Αλλά χωρίς να το καταλάβω πέρασα δίπλα ακριβώς από τον Nathan.

Χωρίς να κοιτάξω πίσω μου νιώθω ένα χέρι να με σταματάει.

Ο θάνατος μου...

"Σε παρακαλώ μην μου το κανείς αυτό! Δεν μου άρεσε! Μην σε παρακαλώ!" Φώναξα έχοντας κλείσει τα μάτια μου.

"Κάλλη; Τι έγινε;" Είπε ο Nathan και τον αγκάλιασα κλαίγοντας με λυγμούς.

"Μην...μην με ρωτάς απλά ασε με να ηρεμισω και θα σου τα πω όλα." Είπα και με αγκάλιασε και αυτός.

"Σε έψαχνα αλλά δεν σε πρόλαβα." Είπε όταν βγήκα από την αγκαλιά του.

Εγω δεν έκανα τιποτα παρά μονο να κλαίω και να έχω τα χέρια στο πρόσωπο μου.

"Κάλλη τι έγινε;" Είπε ανυσηχημενος.

"Με-με πείραξε, κο-κόντεψε να με βι-βιάσει." Είπα και γονάτισα στο πεζοδρόμιο.

"ΠΟΙΟΣ ΚΑΛΛΗ;!" Φώναξε.

"Ο-ο A-Adam." Τραυλισα ξανά.

Δεν είπε τιποτα παρά μονο αναστέναξε και με πήρε αγκαλιά.

"Θα πάω σπίτι.." Είπα μέσα στην αγκαλιά μας.

"Θα σε πάω εγω." Είπε και τον κοίταξα.

"Δεν χρειάζεται, θα πάω μόνη μου."  Είπα.

"Δεν πας καλά! Μετά από αυτό που έγινε;! Τέλος θα σε πάω εγω!" Είπε και εγω δεν είπα τιποτα.

"Ευχαριστώ." Είπα και ξεκινήσαμε.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Κάτι άλλο που δεν σας είπα είναι ότι το δυο φίλοι θα αργήσω λίγο ακόμη να το ανεβάσω γιατι έχω επικεντρωθεί σε αυτό το βιβλιο!

Λοιπόν.

Ευχαριστώ για την κατανόηση!

Λοβ γιουυυ