Άνω των δεκαοκτώ...

Κεφάλαιο 31

Στο προηγούμενο...

"Κορίτσι μου τι κάνεις εσύ εδώ?" Μου είπε η γιαγιάκα με τα μισόκλειστα ματάκια της.

"Εγώ.."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Εγώ..Εμένα με έστειλε κάποιος να σας βρω. Μου είπε ότι έχετε μια απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα που έχω." Είπα και έτριψα τον σβέρκο μου. "Ποιός σε έστειλε?" Είπε ψυθηριστά. "Ο Steve το αφεντικό μου.." Είπα και ένα αχνό χαμόγελο εμφανίστηκε. "Πέρασε μέσα. Με χαρά να σε βοηθήσω." Είπε κάνοντας μου νεύμα να περάσω.

"Κάθισε. Νιώσε σαν το σπίτι σου." Είπε και κάθισα στην τραπεζαρία της κουζίνας. "Θέλεις μήπως κάτι να πιείς? Να φας? Πολύ αδύνατο είσαι αγάπη μου." Είπε και χαμογέλασα. "Όχι, όχι ευχαριστώ." Είπα ευγενικά. 

Η γιαγιάκα επέστρεψε με ένα μπολ μπισκότα και ένα ποτήρι νερό και το άφησε μπροστά μου στο τραπέζι. "Φάε." Είπε χαμογελόντας. "Όχι ευχαριστώ και πάλι. Για άλλον λόγο ήρθα να σας βρω." Είπα με αχνό χαμόγελο. Η γιαγιάκα με κοίταξε λυπημένα. "Ξέρω πολύ καλά γιατί είσαι εδώ. Αλλά δεν μπορώ να σου πω που ακριβώς είναι οι φίλοι σου, μπορώ όμως να σου πω πως να τους βρεις." Είπε και μου έπιασε το χέρι. "Σας παρακαλώ πείτε μου. Βοηθήστε με." Είπα και τα μάτια μου άρχιζαν να δημιουργούν δάκρυα. "Μην κλαις παιδί μου. Άκουσε με. Ο Steve δεν σε έστειλε εδώ χωρίς λόγο." Είπε και την κοίταξα. "Λοιπόν, ξέρεις τα φορτηγά τα οποία σε ακολουθούν σωστά?" Είπε  και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. "Ωραία. Αυτό δεν σημαίνει το ότι θέλουν να σε πιάσουν. Θέλουν να σε απομακρύνουν από το συγκεκριμένο μέρος το οποίο είσαι. Που αυτό σημαίνει ότι σε μια αποθήκη εκεί κοντά που σε ακολουθούν είναι η φίλοι σου αλλά να θυμάσαι." Είπε και με κοίταξε στα μάτια. "Οι φίλοι σου είναι σε χωριστά σημεία και για αυτό θα παρατηρήσεις ότι θα σε παρακολουθούν μόνο σε τρεία συγκεκριμένα σημεία." Είπε και μου χαμογέλασε. 

Την κοίταξα. "Μα πως?" Είπα και χαμογέλασε. "Αυτό είναι ένα ζήτημα που θα το λύσουμε αργότερα." Είπε. "Τώρα βιάσου δεν έχεις χρόνο." Είπε και σηκώθηκα από την καρέκλα.

Όταν πλησίασα την πόρτα η φωνούλα αυτής της καλής κυρίας με σταμάτησε.

"Ααα και κορίτσι μου πάρε και αυτό." Είπε και μου έδωσε ένα μπισκότο. "Και μην το φας." Είπε και μου έκλεισε το μάτι. "Ευχαριστώ!" Φώναξα και έφυγα.

Ακούμπησα το skate στην άσφαλτο και πήγαινα στο σπίτι μου. Άλλα κατευθείαν πριν φτάσω στο σπίτι μου πήρα τον Steve.

"Έλα μην με περιμένεις σήμερα. Αν έρθω άσε τα κλειδιά κάτω από το χαλάκι." Είπα και χωρίς να τον αφήσω να απαντήσει το έκλεισα.

Καθώς πήγαινα στο σπίτι μου τα φορτηγά ήταν από πίσω μου. "Σας τσάκωσα!" Μουρμούρισα και έστριψα στο στενό για την παρατημένη αποθήκη της γειτονιάς μου.

Πήγαινα όλο και πιο γρήγορα όλο και πιο γρήγορα ώσπου ήρθα αντιμέτωπη μαζί με την πόρτα της αποθήκης.

Άφησα το skate και το κράτησα αγκαλιά στα χέρια μου. Κοίταξα την πόρτα και από τα νεύρα μου την κλότσισα με όση δύναμη είχα και άνοιξε διάπλατα.

"ΜΑΡΙΑ?!" 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

χευυ υποσχέθηκα κεφάλαιο και το έχετε!! 

γκαιζ χωρίς πολλά πολλά πάω να γράψω το επόμενο γιατί έχω έμπνευση σήμερα σοο...

12:55 πμ

See you my friends...