EVRENDE YALNIZ DEĞİLİZ SINIRSIZ EVREN

EVRENDE YALNIZ DEĞİLİZ

Halen daha gözlerime inanmakta güçlük  çekiyordum. Bu nasıl mümkün olabilirdi,  ki? galiba bir rüyanın içerisindeydim, ve  henüz bir  türlü uyanmayı  başaramamıştım. Aksi taktirde  bu  durumu başka türlü nasıl açıklayabilirdim,  ki? haydi  uyan dedim,  içimden. Lütfen  uyan. Korkuyordum. Olduğum yerde öylece  kalmıştım. Kımıldayamıyordum.  O  yaklaşan cismin ne olduğunu  bilmiyordum, gittik  bana  doğru yaklaşıyordu. Öleceğim,  diye düşündüm, bir  anda.   eğer ölürsem,  bu  kötülüklerle dolu dünyadan belki  de kurtulurdum. Sıkılmıştım. 

Önceden uzaylılarla, ve  bilinmeyen  garip yaratıklarla ilgili hikayeler  okumuştum. Fakat  asla  bunlara inanmamıştım.  Oysa  şimdi bu gerçekle  neredeyse  yüzleşmek üzereydim. Kimi  makaleler iyi,  zararsız  olduklarından ,kimiyse kötü  olduklarından söz  ediyordu. İnsanlar  kadar  kötü  olamazlar  dedim,  içimden.

Acaba?

Kim  bilir?  belki  de. Bunu  bilemiyorduk. Dünyada  bazı  soruların cevabı  yoktu. Ve  ağırlıklarını  da  sadece soru olmalarından alıyorlardı.

Yıllar  önce  kız  arkadaşımla bu konu hakkında  sohbet etmiştik.  Bana uzaylılara inandığını  fakat insanları iplemediğinden, önemsemediğinden  bahsetmişti.  Oda  bu  şekilde  düşünüyor, ve  buna inanıyordu.  Kimi insan  inanıyor, kimiyse inanmıyordu. Kimiyse  hiç bu  tarz olaylarla  ilgilenmiyorlardı.  Varsa  var,  yoksa  da  yok  diyorlardı. 

 Dünya gizemlerle  doluydu. Uzaylılar  da  bunun  birer  parçasıydılar. 

Evrende yalnız  değiliz. Peki  dedim , içimden.  Peki  ,ama,  ya  benden ne istiyorlardı? ben  ne  yapmıştım?  ben  masum  değil miydim?  yoksa  geçmişte  yaptığım hataların  bedelini  mi  ödüyordum?

Hesaplaşma  vakti  mi  gelmişti? iyi  de 9  milyar insan  varken  neden ben?

Yoksa ben seçilmiş kişi miydim?  kafamda  nelerde  kuruyordum,  böyle.  Tamam  hayal  gücüm  geniştir  de,  sahi seçilmiş  kişi  de, nereden  esmişti  aklıma  şimdi? bu  olsa-  olsa  bir  tür  fanteziydi,  yani  of bu  durumu  şu  anda kabullenmekte  oldukça  zorluk  çekiyordum.

Neden  ben?  neden? bu  soruyu  dilimden  düşüremiyor, içim  içimi  yiyor,  şu  anda neredeyse çıldıracak gibiydim.  Korkudan  ve şaşkınlıktan kafayı yemek  üzereydim.  Sürekli  olarak  içimden sakin  ol  bu sadece  bir  rüya deyip,  duruyordum.

Yaklaşmakta olan uzun siluet sonunda vardı. Koca uzay  gemisi karşımdaydı. Dev  ışık vardı. Ve beni içeriye aldı.

"Benden ne  istiyorsunuz?  diye  sordum,  korkuyla".

"Seni kaçırdık  küçük  hanım , çünkü  sürümüzün  devam  etmesi  için insanlara  ihtiyacımız  var".

"Niçin?  diye  bağırdım".

"Şu anda insanların üzerinde  deney yapıyoruz.  Dişi  bir uzaylıyla  döllenmesi için bazı  adamların  spermini aldık.  Ve  sonuç gayet  başarılı. Şimdi  hedefimiz  seni  de  bir  uzaylıya  dönüştürmek küçük  hanım".

"Fakat  ben insan olmaktan dolayı  mutluydum.  Niçin  beni  seçtiniz?".

"Hayır mutlu  değildin,  küçük hanım. Sadece mutlu olduğunu  sanıyordun,  o  kadar. İkisi  birbirinden çok  farklı şeyler.  Biz dünyada mutsuz  olan kim  varsa onları  topluyor, ve kendi  türümüzün  devam  etmesi için onları birer  uzaylı  yapıyoruz. Merak  etme  bizim  de  hislerimiz  var. Ve  sen  uzaylıya  dönüşüp,  bambaşka  bir  dünyada  bazı  güçler elde ettiğinde şimdiki  yaşamından  çok  daha  mutlu  olacaksın.  Bizler  seni  mutluluğa  ulaştırmak  için seçildik.  Bu bizim  görevimiz. Korkma canın  çok  acımayacak.  Fakat biraz  acımak  zorunda.  Bu  kolay  bir  süreç  değil. Sonuçta  tür  değiştireceksin. Bunu  göbeğine  iğne  sokarak  soktuğumuz  iğnelerle vücudundan örnekler  alarak  yapacağız.  Yakın  gelecekte  dünya diye  bir yer  kalmayacak. Artık  insanlığın  devri  sona  erdi.  Artık  devir farklı  canlıların,  yaşamların, gezegenlerin  devri. Kötü, karanlık  dünya  yok  olmalı. Ve yepyeni  bir yer yaratılmalı  herkesin  barış,  ve  sevgi içinde  yaşadığı".

İlk defa  kulağıma fena  gelmemişti.  Gene  de  korkuyordum.

"Ben  acıya  dayanamam".

"o  halde seni  bayıltırız. Hissetmezsin".

"lütfen  dedim".

"amacımız insan-  uzaylı melez  üretmek ve  yetiştirmek. Salak  insanoğlunun  tek  yaptığı  iyi iş teknolojiyi  getirmek  oldu. Ve  bilimi. Ne  yazık  ki halen  daha bilim  dışında boş işlerle uğraşan insanlar var. Aramızda  az  Japon,  var?  ne  ilginç  değil m,?  Japonlar , o  kadar  zeki ki ,mutsuz olmadıkları  için  pek  işimize yaramadılar". Uzaylı  bunu  söylerken  gülümsemişti.

"Yani hedef  mutsuz  insanlar mı?".

"evet yani  ağırlıklı  olarak  diyelim. Eğer  işimize yararlarsa  Asyalıları , da  aramıza  alırız. Neden  olmasın? Afrika,  Ortadoğu, ülkeleri,  Filipinler, Kuzey Amerika  yani  mutsuz  olan  coğrafyalar  şimdilik hedefimiz".

"Anladım,  diyerek kafamı salladım.  Oysa  bu  yalandı. Olanları  halen  daha anlamakta güçlük  çekiyordum.  Çünkü  şoktaydım. Uzun  bir  süre  de,  bu  şokun  etkisinden kurtulacağımı  sanmıyordum. Bunda  gayet ciddiydim, işte".

"Siz katil misiniz?  diye  sordum".

Uzaylı gülümsedi.  Ve  dedi  ki,  "tatlım  hepimiz  birer katiliz. İçimizde  bir katil,  canavar  var. Herkes  katil. İçimizde iyilik  de  var, kötülük  de.  Hangisini  ortaya çıkaracağın  ise tamamen  senin  elinde  ve  senin  seçimin. Unutma kaderini bu  seçimler  belirleyecek,  tatlım".

Birden  başım dönmeye  başladı. Bayılmıştım.

"İnsanlar  en kötü  tür,  onların  yok  edilmesi  gerekiyor,  dedi  diğer  uzaylı".

"onları faydalı,  iyi  hale  getireceğiz, dostum,  sen  hiç  merak  etme".

"Başarabilecek  miyiz, dostum?".

"bundan  zerre  kadar olsun şüphem  yok".

"haydi  bakalım".

"zor olan onları  kaçırıp,  dünyaya  inmekti, unuttun  mu?".

"haklısın".

"Dünyadan  çıktık".

"gerçekten  mi".

"evet dünya  arkamızda  kaldı,  bak, şimdi huzura  gidiyoruz,  yeni  bir  maceraya  doğru  yol alıyoruz,  dostum".

"açıkçası  yeni  bir maceraya daha  hazırım, maceraları  severim".

"sevdiğini  biliyorum  dostum,  diyerek  gülümsedi, "uzaylı. Diğeri  de, bu  esnada  ona  eşlik  etmişti.

Belki  de  hepimiz  birer uzaylıyız.

Da  bunun  farkında  değiliz. Şimdi  ne  olacak? oku ve  gör.