EVRENDE YALNIZ DEĞİLİZ SINIRSIZ EVREN

BİLİNMEYEN BİR CİSİM DAHA

Alex, ile ona  sarılmış  bir  halde  her  şeyi  unutmuşken , birdenbire başka bir bilinmeyenin  bize  doğru  yaklaştığını  fark  ettik. Gizemli  bir cisimle her an çarpışıp, buradaki  yolculuğumuzun  sonuna  gelebilirdik.  Gezegenin  içindeki  herkes şu  anda panik halindeydi. Çok  korkuyorduk.  Ne yapacağımızı  bilemiyorduk.

Herkes  panikle oradan  oraya  koştururken, ilk  lafı kocam  aldı.

"Hey  öncelikle  sakin  olun.  Ve şimdi  hepiniz  beni  dinleyin. Öyle  oradan,  oraya deli  gibi  koşmanız hiç  bir  işe  yaramayacak. Bundan  önceki  düşmanı nasıl  yendiysek,  bu yaklaşmakta olan  cismin  de, bizi engellemesine  asla  izin  vermeyip, mücadele  edeceğiz. Şimdi  bana  iyi  bir  sürücü  lazım,  en  az yedi  kişi istiyorum, yapabilirim,  kullanabilirim diyenler,  hemen  yanıma  gelsin". " Bravo  Alex,"  dedim içimden. Daima  mücadele ediyor,  asla  pes etmiyor,  uzay  gemisinin  içini  çok  iyi  yönetiyordu,  kocam. Bir  diğer iyi  özelliği  ise, insanları  umutsuzluktan,  umuda  sevk  etmesiydi  ki,  bunu  da  herkes  yapamazdı.  Başaramazdı. Onunla  gurur  duyuyordum. Ve  onunla  gurur  duyacağım  çok  fazla  özellik  vardı.  Sıcak ,iyi  kalbi  dışında, o çok  başarılı  bir savaşçıydı. Onun  bu  yönünü  de,  oldukça  taktir  ediyordum. Herkes panik  halinde  Alex'in,  dediklerini  uygulamaya  başladı.    Burada  zaman  kavramı  olmasa  da, bunu  biliyorduk,  geçen yılları,  burada  da hissediyorduk. Bunca  geçen  yıldan  sonra hayatta  kalmayı  hak  ediyorduk.

Hepimiz  buradaki  herkes  bunu  hak  ediyordu. Burada  sahte insan  yoktu. Sadece sevgi,  dürüstlük, ve de  özgürlük vardı.   Bu değerlerin  olduğu  bir  gezegen  de,  yaşamaya  değerdi.  Ve  sırf  bu  nedenlerden  dolayı  bile, mücadele  etmeli,  hayatta  kalmalıydık. Çünkü  burada  sahtelikten  uzakta,  güzel,  huzurlu,  bir  yaşamımız  vardı. Bunun  bozulmasını  istemiyorduk. Dünyadaki kötülük  bu  gezegen  de  yoktu.

Ve  asla olmayacaktı,  da.

O yüzden  başarmalıydık.  Başarmak zorundaydık. Başarısız olma ihtimalini  düşünmek  bile  istemiyordum.  Bunun  düşüncesi  bile, şu  anda  beni korkutmaya yetiyordu. Hayatta  bazı  düşünceler  vardı, düşüncesi bile  güzeldi,  birde  tam  tersi olan  düşünceler  vardı,  bunun  düşüncesi  bile  korkunçtu.

Tüyler ürpertici  kadar  korkunç...  gerçekler...  zinciriydi   bunlar.

bu uzay gemisinde  bir çok  macera, olay  yaşamıştım.  İyi  şeyler  yaşadığım  gibi,  kötü  olaylarla  da  karşılaşmıştım. Aldığım  en  büyük  ders  ise , insanın  korkularıyla  yüzleşmesi  gerektiğiydi.

ben  burada  korkularımla  da ,yüzleşmiştim.

bunu  başarmıştım.

zor olsa  da.

ve  asla  pes  etmemek  gerektiğini  de, kocam  Alex'den,  öğrenmiştim.  Hayat  böyleydi.  Acı  dolu  olduğu  kadar  aynı  zamanda  öğreticiydi,  de. Zamanla  öğreniyorduk,  bazı  şeyleri,  hayatı...

zaman  bizlere  gösteriyordu.

zamanla...  ayrıca  kavrıyorduk  bazı  acı gerçekleri...

yaşamın  zalimliğini...

insanlar hakkında  dünyadayken  de,  yanılmamıştı,  kimi  hayatına  girerdi,  kimiyse  çıkardı.

bu  böyleydi,  ve devam  eder  giderdi. Uzayda  da,  böyle olmuştu.

bir  şey  değişmemişti.

başka  gezegenler  de,  de   aslında  işler böyle  işleyebiliyordu. Tıpkı dünyadaki  gibi.