EVRENDE YALNIZ DEĞİLİZ SINIRSIZ EVREN

MUTLUYUM

Kendimi  Alex'in,  yanında oldukça  mutlu  hissediyordum.  Çok zor da  olsa,  geçmişi arkada  bırakmış,  onunla yüzleşmeyi başarmıştım.  Eski  kocam  Berk'i,  asla  unutmayacaktım.  Ve  ölse de yaşadıklarımızla kalbimde  daima özel bir yeri olacaktı.  Çünkü  biliyordum  ki, ölenler  sevdiklerimizse  aslında  asla  ölmezler.  Onlar  daima  kalbimizdedirler. Fakat  hayatıma  da  devam  etmek zorundaydım.  Ve ben  yeni  aşkı Alex'de,  bulmuştum. Berk,  bana  bir  keresinde  şöyle  demişti; eğer uzayda  buluşmasaydık,  ve dünyada  kalsaydım,  seni hiç  unutamasam  da,  hayatıma başka birini  alır,  hayatıma  devam  ederdim,  ve ben  senin  de böyle  yapmanı  dilerdim.  Bende bunu  hayatımda  uygulamıştım.  Buradaki  hayatıma  Alex,  ile  devam  etmiştim.  Berk,  öldürülmüştü, ve bunun  bu  acı  gerçeğin  önüne  geçemezdik. O  artık  yoktu.  Ve  asla  da  olmayacaktı.

Ben  şu  anda  beni  çok  seven  adeta  tapan  bir  erkekle  birlikteydim.  Ve  çok  da  mutluydum. Onu en  az  onun beni  sevdiği  kadar  seviyordum.  Zıt  kutuplardık. Birbirimizden  çok  farklıydık,  ama,  bu  farklılık  sevgimizi  azaltacağına  aksine  güçlendirmişti. Güven  ve de saygı  ilişkimizin  olmazsa  olmazıydı. Bana  kendimi  hep  özel  hissettirmiş,  zor  zamanlarımdaysa yanımda  olmuştu.

Özeldi,  ve  özeldik. Eski  çapkın  Playboy  Alex,  yerini  sadık,  bir eşe bırakmıştı.  Ve  bu evrendeki şanslı kadında  bendim.  Tabi  onun  hayatını  değiştiren kadında  bendim. Aynı  şekilde  oda  benim  hayatımı  çok  değiştirmişti.

Daha  önce  de demiştim.  Bazen  tek  bir  kişi  bile  bir  insanın  hayatını  olumlu  ya  da  olumsuz  yönde  değiştirebilirdi.  Bu  yüzden  de , hayatımıza  aldığımız  insanlara karşı  çok  dikkatli  olmalıydık.

Alex,   hayatımı  olumlu  yönde  değiştiren  şıktandı.

burada  yıllar  geçiyordu.  Burası  sonsuzdu.  Burada  ölüm  yoktu.  Herkes  ölümsüzdü.  Ve ruh  emiciler dünyada  kalmıştı.

burada  sadece,  huzur,  sevgi,  dostluk, ve  kardeşlik  vardı.

burada  henüz yaşıyorken  öldürmüyorlardı,  canlılar  birbirlerini....

çünkü  burası dünyanın  tam tersiydi.

Artık  daha fazla oraya  varıp  varamayacağımızı,  yani  huzuru,  uzay  gemisinde  ne  kadar  daha  ilerleyeceğimizi,  gideceğimizi  tüm  bunları  merak  etmiyordum.  Alex,  haklıydı,  bunları  düşünmek,  üzülmek,  anı  yaşamamaktı.  Burada  her  ne  kadar , anda ,zamanda,  saat  dilimi  de,  sonsuzluk  gibiyse  de,  ben burada mutlu  olacaktım. Bunda  kararlıydım. Uygulamak  içinde  yeterince güce  sahiptim.

güçlüydüm.  Ve  içimdeki  cesareti  de , asla  yitirmeyecektim.

buradaki  dostlarımla,  ve sevdiğim  adam  Alex,  ile.

hayat burada  da, devam  ediyordu. 

bir  şekilde.

bu  gizemli  gezegende...

ve  edecekti  de.

ta  ki  oraya  yani  huzura  kadar.

varıncaya  kadar.

Alex,  belki  de  haklıydı.  Burası  şu  anda gitmekte  olduğumuz  uzay  gemisinin  içi  bizim  yuvamız,  evimiz,  yaşamamız  gereken  yer  olabilirdi.

Kim   Bilir?

belki  de...

ya  da  değil...