Alexandria Academy 2: The Reborn

Chapter 18: The Way It Was Before

EDITED VERSION

***********

Althea's POV

"Bangon na!" Isang mabigat na puwersa ang tila nalaglag sa kama ko dahilan para maalarma ako at mahulog pababa sa kama.

"Damn it!" Napakahawak ako sa ulo kong tumama sa sahig. Hinipan ko ang buhok na nakaharang sa mukha ko at sinamaan ng tingin si Kasper na tumatawa habang nakahiga sa kama ko. "That's not funny, you moron!" singhal ko.

"Well, it is for me." Then he winked. This guy! Habang tumatagal mas lumalala ang kakulitan niya. Kapag hindi pa talaga siya tumigil, masasaktan ko na siya.

Umupo ako sa kama. "Anong ginagawa mo rito?" tanong ko. Umupo naman siya sa tabi ko at inayos ang magulo kong buhok. Kailangan ko na talagang lagyan ng kadena ang pinto ko.

"May training tayo ngayon, hindi ka puwedeng ma-late katulad kahapon at noong isang araw. Dalawang araw na lang, Tournament na. We don't have time to slack off." Agad akong natigilan sa sinabi niya. I've been having trouble sleeping, pati sa training nahihirapan na rin akong mag-focus. Kapag nagtuloy-tuloy pa 'to, baka maapektuhan na pati ang Tournament. I need to keep myself together.

"I'm sorry," ang tanging nasabi ko na lang. Nginitian niya ako at ginulo pa lalo ang buhok ko. I'm thankful Kasper is always here to help me.

"The pain is still there, isn't it?" tanong niya. Hindi ako nakasagot. Wala akong gustong isagot. Kasi paano ko sasabihing ayaw ko na nang ganito? "Tignan mo nga 'yang mata mo, magang-maga. Isang linggo ka ng ganiyan."

Yeah, it's been one week magmula nang mangyari ang lahat. Ang paghabol sa akin ng mga espiya na 'yon, ang pagsaksak nila kay Kasper, at ang paghihiwalay namin ni Isaac. Sino nga bang mag-aakalang hahantong ang lahat sa ganito?

"Mag-ayos ka na. Then let's meet on the dining hall. Dalian mo, a!" utos niya sa akin at lumabas na sa dorm ko.

Pinagmasdan ko lang siyang umalis habang nakaupo sa kama. Kasper explained to me everything. Kung paano niya nalaman kung nasaan ako nang araw na 'yon. He followed me. Nagpapasalamat ako dahil ginawa niya 'yon. Pero siya naman ang napunta sa bingit ng kamatayan.

Apat na araw na na-confine si Kasper, habang ako naman ay sa dorm na lang nagpagaling. While Isaac? Wala na akong balita sa kaniya sa loob ng isang linggo na nagdaan. No texts. No calls. No presence of him. He didn't even bother to talk to me in person. I felt so disappointed. Gusto ko lang naman ang makitang mag-effort din siya. But I guess that will never gonna happen.

Naligo ako at kaagad na nagbihis. Bukas na ang last training namin at sa susunod na araw, Enchanted Ball na. Then the day after that, it's the annual Tournament. Magiging busy ang buong Academy dahil sinisimulan ng ayusin ang basement hall kung saan magaganap ang laban.

Ang grand hall naman, doon puwedeng manood ang mga estudyante. Makikita nila kung ano ang nangyayari sa loob ng Tournament.

Nilakad ko ang tahimik na hallway, wala masyadong estudyante dahil ang iba ay nasa klase, ang iba ay kumakain sa dining hall. Nang makarating ako roon ay kaagad kong natanaw si Kasper. I sat beside him. May mga pagkain na sa harap namin.

"Napakatagal mo, alam mo ba 'yon?" inis niyang sabi pero tinawanan ko lang siya at nagsimula nang kumain. Pero bigla akong natigilan nang mag-on ang radio sa buong hall. At tumugtog ang napakapamilyar na kanta.

I met you in the dark, you lit me up
You made me feel as though, I was enough. We dance the night away,
We drunk too much, I held your hair
back when you were throwing up
Then you smiled over your shoulder
For a minute I was stone cold sober
I pulled you closer to my chest
And you ask me to stay over
I said I already told you,
I think that you should get some rest