The Nerd is A Legendary Demon Gangster

CHAPTER 21

[Vince P. O. V]

Lumipas ang dalawang linggo na nandito lang ako sa hospital at nagpapahinga.

Wala akong ginawa kung di tumingin sa bintana at magisip.

Minsan lang naman ako dalawin ni dad at si Vain naman ay halos matulog na dito sa hospital dahil sa sobrang pag aalala.

Nagpumilit pa ito nung una pero hindi ko ito pinayagan dahil baka mapabayaan na niya ang kanyang pag aaral.

Marami na rin kasi siyang cuttings dahil sa akin.

Parati  rin naman akong dinadalaw ng mga kabarkada ko dito pero hindi parin maiiwasang mabored kapag nakaalis na sila para sa kanya kanyang klase.

Pero ngayon sa wakas ay makakalabas na ako dahil medyo magaling na rin ang tama ng bala sa tagiliran ko.

Mabilis kumalat sa school ang balita tungkol sa nangyari sa akin. Na nabangga ako.

May gusto pa ngang dumalaw pero hindi iyun pinayagan ni dad. He doesn't want my room to be crowded because of them.

Palaisipan parin sa lahat kung ano ang nangyari sa akin. They did'nt know that I was shot by a gun. Akala nila ay nabangga lang ako ng SUV.

They know nothing.

Now back to reality.

Nandito ako ngayon sa harap ng bintana at tinatanaw ang papalubog na araw. Right mag aalasingko na at ngayon lang natapos ni dad ang papeles at bills na kailangan para makalabas ako dito sa ospital.

Im itching to go out in this building.

Dahil na rin siguro sa bored kaya excited na akong makalabas dito.

This place is torturing me.

Nagulat ako sa isang mahinang katok mula sa pinto.

Maybe its dad or Vain. Mukhang sinusundo na nila ako.

Anway im using a whillchair because dad insisted me to use it. Hindi na ako nakareklamo kahit nakakalakad na ako dahil ayaw ko siyang madissapoint sa akin. And this is the only thing he can do for me.

Napatingin ako sa pintuan ng bumukas iyon at iniluwal si dad.

"Vince your papers are already done. We can go now. Your brother is already in the car"seryosong sabi nito.

Tango lang ang sagot ko dahil ayaw ko ng magsalita pa.

Siya ang tumulak sa whillchair ko papuntang elevator.

We're at the 3rd floor of the hospital at kailangan naming bumaba sa 1st floor at dumiretso sa front door kung saan nakapark ang sasakyan ni dad.

"Mabuti na ba ang pakiramdam mo?"seryosong tanong ni dad habang tinutulak ang whillchair ko.

"Im ok now dad"mahinang sabi ko.

"Good to hear that"sabi niya

"Vince"tawag niya sakin dahilan ng paglingun ko sakanya.

"Wag ka munang magdrive gamit ang motor mo. Use my other car at maghahire ako ng driver para sayo"blankong sabi niya.

Magpoprotesta pa sana ako kaya lang may tumawag sa akin.

"Kuya Vince"

Nilingon ko ito at nakita ko si Vain na nakangiti sa amin habang nakacrossarms.
Nang makalapit na kami sakanya ay binuksan na niya ang backseat.

Akala ko ba sasakyan ni dad ang sasakyan namin? Oh nakalimutan ko ayaw niya pala kaming kasamang dalawa ni Vain. Tss makakalimutin na talaga ako.

Inalalayan niya ako kahit kaya ko naman. Did he forgot that I can walk already?

Nang makapasok na ako sa sasakyan ay umupo na siya sa driver seat. Mukhang siya ang magdadrive.

Hindi naman pumasok si dad sa sasakyan dahil may sarili itong sasakyan. Hindi niya kami gustong makasamang dalawa dahil kami ang nagpapaalala sakanya ng pagkamatay ni mommy.

Tahimik ang ang atmosphere namin ng basagin ito ni Vain.

Huminga muna siya ng malalim bago nagsalita.

"Kuya"sabi niya at nilingon ko naman siya.

"Kuya ok kana ba?Masakit paba ang sugat mo? Gusto mo bang ako ang pumalit sa dressing ng sugat mo. Do you need anything? Juice? Coffee? Water? Or did you eat already? If you want pwede tayong kumain sa mamahaling restau–"He didn't finish what he said because I immediately enterupted him.

Nakakarindi ang boses niya. Parang nabuhayan ang dugo ko para suntukin siya.

"Bat ang dami mong tanong vain. Im ok now so pls shut up your mouth."naiinis na sabi ko.

Natahimik naman ito sa pag iba ng pakikitungo ko.

Galit parin ako sakanya. Akala niya porket nabaril ako mababawi na nun ang galit ko sakanya?.

No....he was the one at fault kung bakit nawala na si mommy. Kung hindi lang siya tumakas sa bahay noon para makipagkita sa mga pekeng friends niya edi sana hindi kami nakidnap. Di sana namatay si mommy. Edi sana buhay pa siya ngayon at binibigyan pa sana kami ngayon ng atensyon ni daddy. This is all his fault. All his.

Tumingin nalang ako sa labas ng bintana at yun nalang ang binigyan ng masamang tingin. Ayokong mag away ulit kami at mauwi sa suntukan. Gusto ko munang magpahinga. Gusto kong ipahinga ang isip ko sa maraming katanungan.

"Do you still blame me kuya"malungkot at malumanay na sabi ni Vain na siyang ikinalingon ko sakanya.

Dahil sa inis ay binigyan ko siya ng masamang tingin.

"Do you still hate me kuya. Dahil ba ito kay mama! Pls kuya tingilan na natin to. 11 years na ang lumipas. Kung sinisisi mo ko sa pagkamatay ni mama edi im sorry. Im sorry kasi dahil sakin nawala si mama. Im sorry kasi dahil sakin nawala ang pagmamahal satin ni papa. Im sorr–"I cutted him off again.

"Don't you dare start a fight Vain! Alam mong ikaw ang may kasalanan ng lahat kaya tumigil ka sa kakasorry dahil hindi nun mababalik ang buhay ni mommy. Tumahimik kana kung ayaw mong may bangas kang papasok sa school."galit sabi ko at tumingin uli sa bintana.

Narinig ko pa siyang bumuntong hininga bago pinaandar ang sasakyan. He drived the car slowly kaya nagmukhang pagong ang sasakyan namin. Gusto ko sana siyang bulyawan pero napatingin ako sa harapan at traffic pala.

Hindi ko nalang siya pinansin at isinalpak nalang ang earphones sa taenga ko. I played random songs pero hindi parin yun naialis ang bored ko.

Nakarating kami sa bahay na busangot ang mukha.

Nadatnan din namin si dad na papaalis uli. Maybe may bussiness na naman na aatupagin. He didn't even say goodbye to us at nilampasan lang kami. Tss 

Tinatawag ako ni vain pero hindi ko siya pinansin at dumeretso nalang sa kwarto.

I don't want to hear his annoying voice again.

Umupo ako sa kama at dahandahang nahiga dahil baka sumakit ang sugat ko.

Bumuntong hininga ako at ipinikit ang mga mata.

Maraming mga tanong ang nasa isip ko pero ngayon magpapahinga muna ako sa lahat.

Pagod na ko eh. Wala na tayong magagawa don.

For now I just want to sleep until my problems are gone in my head.