Ağlamamak için gözlerimi sıkıca yumarak dudaklarımı birbirine bastırdım.
"H-hayır ölmeyecek Seul Min... Ölmeyecek." diyerek titreyen ellerimle saçlarını okşadım.
"Annem çok güçlü bir kadın. Söz veriyorum o ölmeden bu hastalığı yenecek..."
***
"İyi misin?"
Yanımda hissettiğim kıpırtı ile kafamı sıradan kaldırdım ve sesin sahibine baktım. Jimin'di.
"Hayır iyi değilim... Hem de hiç."
"Ne oldu?"
Onlar benim en yakın arkadaşlarım oldukları için anlatmam da sakınca yoktu.
"Annem..." Tanrım yine gözlerim dolmuştu. Dünden beri hiç durmadan ağlamıştım zaten. Artık ağlamaktan gözlerim şişmiş ve kıpkırmızı olmuştu.
"Annem hasta... B - böbrek yetmezliği var."
Zar zor ağzımdan birkaç kelime çıktı. Jimin'in yüzüne baktığımda üzgün görünüyordu.
"Min Ji... Ne diyeceğimi bilemiyorum şu an... Peki daha yeni mi?"
Gülümsedim. Ama bu acı bir gülümsemeydi.
"3 ay... Tam tamına 3 ay benden saklamış... Hayatım mahvolur diye söylememiş. Ama... Şu an daha çok mahvoldum." dedim.
Artık gözyaşlarım dayanamayarak yanaklarımdan çeneme kadar süzülmüştü... Oradan da ellerime teker teker damlıyordu.
"Hadi kalk."
Kolumu tutup beni kaldırmaya çalışan Jimin'e baktım. "Nereye?"
"Bahçeye çıkalım, hem biraz hava almış olursun."
İtiraz etmeden ayağa kalktım. Çünkü gerçekten biraz hava almaya ihtiyacım vardı. Bahçeye doğru çıkarken Yoongi'yi gördük. Beni fark edince kaşlarını çatarak yanımıza geldi. Endişeli görünüyordu.
"Bu ne hal böyle? Ne oldu?"
Biliyorum şu an bir tür zombi gibi görünüyordum. Ama umurumda değildi. Bu arada Yoongi'nin sınıfı değişmişti. Yani artık aynı sınıfta değildik. O bir üst sınıftaydı.
"Dışarı çıkıp konuşsak daha iyi olur." diyen Jimin'e karşı Yoongi kafasını sallayınca birlikte dışarı çıkmıştık. Boş bir bank bularak oraya oturduk.
"Anlat bakalım."
Derin bir nefes aldım. "Annemin böbrek yetmezliği var... 3 aydır... Ve bana daha yeni dün söyledi."
Ağlamamak için dudaklarımı ısırdım, ve Yoongi'ye döndüm. Tepkisiz bir şekilde yere bakıyordu. Daha sonra kendisine gelerek gözlerime baktı.
"Min Ji... Çıkışta sizin eve gelmek istiyorum. Annenle tanışacağım."
Kafamı olumlu anlamda salladım ve önüme döndüm. Yoongi çenemden tutarak kafamı çevirdi ve gözlerimizin birleşmesini sağladı, gözleri dolmuştu.
"Umarım annen düzelir... Onun iyileşmesi için dua edeceğim." dedi.
"Oppa" diyerek ona sarıldım ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Saçlarımı okşayarak sakinleşmemi söylüyordu ama bir türlü sakinleşemiyordum işte sorun buradaydı.
Daha sonra geri çekildim ve derin bir nefes aldım. Yoongi gözyaşlarımı sildi. O sırada zil çalmıştı.
Yoongi'ye kendi sınıfına gitmesini zaten yanımda Jimin'in olduğunu söylesem de beni dinlemeyip sınıfımda kadar bırakmış, çıkışta onu beklememi söyleyip sınıfına gitmişti.
***
Zorlu bir günden sonra Yoongi'yi bekliyordum. Nihayetinde okul binasından çıkmıştı. Beni gördüğünde adımlarını hızlandırdı.
"Hadi gel" diyerek kolunu omzuma attı ve yürümeye başladık. Hiç birşey konuşmuyorduk. Sonra sessizliği o bozdu.
"Min Ji eğer daha fazla üzülüp ağlarsan anneni de üzmüş olursun. Ağlayınca eline hiçbir şey geçmeyecek dua etmek dışında yapabilecek bir şeyimiz yok. O yüzden sadece dua etmeliyiz."
Kafamı sadece sallamakla yetindim çünkü ağzımı açarsam kesin ağlardım.
***
Kapıyı çalarak annemin açmasını bekledim. O sırada Yoongi'ye baktığımda telefonun kamerasından saçlarını düzeltiyordu. Gerçi kendine özen göstermesi normal çünkü annemi ilk defa görecekti.
Kapı açıldığında yemek önlüğü takmış, bir elinde yemek kaşığı olan annem bizi gördüğünde önce duraksamış sonra da bizi içeri davet etmişti.
"Şey... Buyurun içeri geçin ben de yemeğe bakıp geliyorum." demiş ve mutfağa doğru koşmuştu. Yoongi ile birlikte salona geçtik.
"Sen burada otur, ben üstümü değiştirip geleceğim." deyip hızlıca odama koştum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
