Powiedzieli: w pary!
A już po krótkiej chwili
Głos skrzypiec cicho kwili,
Bębny brzmią niczym fanfary.
Raz dwa trzy,
Dwa dwa trzy,
Trzy dwa trzy,
Cztery dwa trzy.
Kładę dłoń na partnera barkach,
On w talii mnie chwyta,
Klawisz fortepianu zgrzyta,
My w ruch po kilku taktach.
Raz dwa trzy,
Dwa dwa trzy,
Trzy dwa trzy,
Cztery dwa trzy.
Dźwięków pięknych harmonia,
Tańczymy w rytm walczyka,
Jakby ziemia spod mych stóp umyka,
Jest tylko ruchów i tonów symfonia.
Raz dwa trzy,
Dwa dwa trzy,
Trzy dwa trzy,
Cztery dwa trzy.
Przestrzenią płyniemy,
Wirujemy bez końca,
Wokół muzyki przędza,
Z otoczeniem już nie kontaktujemy.
Raz dwa trzy,
Dwa dwa trzy,
Trzy dwa trzy,
Cztery dwa trzy.
Tony powoli milkną,
Przestrzenią władnie głucha cisza,
Nikt nie dotknie już klawisza,
A te chwile na zawsze zanikną.
Raz dwa trzy,
Dwa dwa trzy,
Trzy dwa trzy,
Cztery dwa trzy.
CZYTASZ
Poezja prawdy
PoetryZnajdują się tutaj napisane przezemnie wiersze. Pisanie ich pomaga mi się odprężyć i też pozbyć przynajmniej części negatywnych emocji. Te poematy wyrażają moje uczucia, które niezupełnie potrafię opisać. Opowiadają o gorzkiej prawdzie spektaklu zwa...
