Posępne pagórki na swych barkach
Dźwigają znawione ogrom lasów,
Tak, jak za pradawnych długich czasów
Dźwigały ciężar bieli lodowca.
Zachmurzone szczyty wysokich gór
Spoglądają w mglistą dolinę,
Zatrzymują swój oddech na chwilę
I czekają, nim rozkruszy je czas.
Pociemniałe grzbiety górskich kopców
Nieskończenie ciągną się wszerz i wdal.
Ogarnęło każdy ich nikły cal
Ciężkie zmęczenie wszechświata.
Napisane: 16. 8. 2019
CZYTASZ
Poezja prawdy
PoetryZnajdują się tutaj napisane przezemnie wiersze. Pisanie ich pomaga mi się odprężyć i też pozbyć przynajmniej części negatywnych emocji. Te poematy wyrażają moje uczucia, które niezupełnie potrafię opisać. Opowiadają o gorzkiej prawdzie spektaklu zwa...
