LUCKY ME, I JUST GOT LUCKY - BOOK 3

CHAPTER 5

CHAPTER 5 - BOOK 3

JOR-EL'S POV

Four years ago...

"Son when are you planning to talk to your Tita Lu?" nag angat ako ng tingin ng magsalita si mommy. "Nag aalala na sila sa kalagayan mo anak. Hindi ka manlang sumama ng ihatid namin sila sa airport a week ago." nilapitan niya ako at marahang hinagod ang likuran ko.

"Mom can we talk about this some other time?" walang kagana ganang sagot ko. Pakiramdam ko nawalan ng lasa ang kinakaen ko dahilan para bumagal ako sa pagnguya.

"No, i think this is the right time Jor-El. Akala ko ba naiintindihan mo ang dahilan kung bakit sila umalis?" may hinanakit na sagot ni Mommy.

"Mom please." Nakikiusap na tugon ko. I'm very exhausted.

"Hon.." awat ni daddy at makahulugang nagkatitigan ang parents ko. Napabuntong hininga nalang si mommy sa huli at malaya ko naring naituloy ang pagkaen ko habang nakayuko.

"A-Anak i'm sorry.." nag angat ako ng tingin ng at sa isang iglap nasa tabi ko na si mommy at inaakap na ako. Dun ko lang namalayang umiiyak na pala ako habang kumakaen.

"Mom, i miss them so much." hindi ko na napigilang mapahagulhol ng iyak sa harap nila ni daddy.

"I know son.. we miss them too." naiiyak naring sagot ni mommy habang paulet ulet na hinahalikan ang ibabaw ng ulo ko.

Its been a hell of a week. Wala atang gabi na hindi ako umiiyak kapag naaalala kong hindi ko na sila muling makikita at makakasama. Sa loob ng mahabang panahon nasanay akong parati silang nandiyan sa tabi ko at ngayon naging napakahirap para sa akin ang tanggapin na tuluyan na akong iniwan nila Tita Lucky.

My Own Ninja pack..

"They will comeback soon Jor-El." sabat ni daddy at mababakas ang pag aalala sa tono nito.

"W-When.." pahikbing sagot ko kay dad. I want an straight answer. Gusto kong malaman kung gaano pa ako katagal magmumukmok at iiyak dala ng matinding lungkot sa pag alis nila.

"Soon.. You just have to be patient son.." seryosong sagot ni daddy.

"How soon dad?" mangiyak ngiyak na sagot ko at napangiti lang si daddy sa kakulitan ko.

"We'll visit them every Christmas and summer vacation if you like.." nangungumbinsing sagot ni mommy na mabilis namang sinangayunan ni dad. Alam ko namang inuuto lang nila ako, but knowing my parents lahat tinutupad lalo't ipinangako nila.

"You're mom is right we can visit them anytime you like kid." pinisil ni dad ang balikat ko saka ngumiti. "Alam mo bang namimiss ka na ng Tita Lu mo Jor-El.." paalala ni daddy.

"Nag aalala narin ang Uncle vampire mo kung bakit hindi mo sila kinakausap this past few days." dugtong ni mommy.

"I'll call them as soon as I'm ready mom." nalulungkot paring sagot ko.

"Call them tonight kid. Miss na miss kana ng Tita Lu mo."

"Thanks dad." kahit papaano nabawasan ang bigat ng nararamdaman ko na ilang gabi ko ng tinitiis.

* * * * * * *

So far this is the most challenging year of my life. Well for all of us i guess, specially for my family. It has been challenging and it allowed us to grow and moved on with our lives. Me included. Sapat na siguro ang almost four years para masanay kaming wala sila. Its been hard for me and my family pero kailangan naming masanay na hindi kami palaging magkakasama.