𝐏𝐑𝐄𝐓𝐄𝐍𝐃𝐄𝐑.
❝ james moriarty to nie człowiek. to pająk. ❞
━━━ opowieść udowadniająca, że jim moriarty też był niegdyś człowiekiem. Oto historia tego, jak jego osobę wykreowało życie.
ALL SEASONS
PART 1
milkynoir Ⓒ 2019
& cover by ( @_mysti...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Dźwięki Sonaty Nr. 1 w G minor Sebastiana Bacha rozbrzmiewała łagodnie po mieszkaniu na Baker Street 221B. Detektyw ruszał się delikatnie w melodii, którą grał, czując dłońmi dotyk smyczka. Odwrócony był do okna i... Czekał.
Usłyszał ciche skrzypienie na schodach. Krok. Drugi krok. Ktoś szedł w jego kierunku i czaił się niczym tygrys zamierzający naskoczyć na swoją ofiarę z ukrycia. To nie była ani staruszka, ani przyjaciel. To było jego przeznaczenie; klęska lub wygrana. A koniec zbliżał się wielkimi krokami. Przerwał przez chwilę grę, a dźwięk kroków ucichł. Zaczął grać znowu. Ktoś ponownie zaczął wchodzić na górę. Czajnik z wodą zaczął cicho piszczeć. Drzwi do salonu otworzyły się łagodnie, a detektyw przestał grać.
Nie odwracając się jednak do gościa, powiedział:
— Większość ludzi puka. Zakładam jednak, że nie jesteś większością. Właśnie zagotowała się woda.
Gość zrobił parę kroków do środka, podchodząc do stolika i chwytając jabłko.
— Mogę? — zapytał niewinnie.
Sherlock odwrócił się do mężczyzny. To był Jim. Oboje mieli spokojne, jednakże ani trochę przyjemne spotkanie twarzą w twarz; bez żadnych bomb i celowania w siebie bronią.
— Zapraszam — odparł detektyw, wskazując mu fotel Watsona.
Nie wiedział o tym, ale Jim już tam raz był, a nawet skradł swojemu ukochanemu wrogowi czaszkę stojącą nad kominkiem jako dekoracja. Wszystko to nagrał i na dodatek wrzucił na bloga Johna z podpiskiem, że włamał mu się do laptopa. Nie miał zamiaru siadać w miejscu przeznaczonego dla zwierzaka. To tak, jakby człowiek zmuszony był usiąść w siedlisku dla psa. Zamiast tego, Jim usadowił się na fotelu detektywa, biorąc w dłoń mały nożyk i zaczynając dźgać jabłko.
— Wiesz, gdy Bach był na łożu śmierci usłyszał, jak syn gra jedną z jego niedokończonych melodii... — zaczął, nawiązując do utworu granego wcześniej przez Sherlocka.
— ...i umierający wyskoczył z łóżka prosto do pianina, żeby dokończyć utwór — dokończył detektyw.
— Nie mógł poradzić sobie z niedokończoną melodią.
