AŞKIN BERDEL HALİ

BÖLÜM 17

Multimedya için g_lows teşekkürler 💕

Instagram hesabı açtım takip edebilirsiniz ve yaptığınız kolajları bu hesaba gönderebilirsiniz..

Hesap adı: askinberdelhali

1 hafta sonra;

Konağa doğru gidiyordum. Elim karnımdaydı. Sanki elimi oradan çeksem birisi ona zarar verecekti. Konağın kapısının önüne geldiğimde tam kapıyı açıcaktım korumalar beni engelledi. 'Almila Hanım giremezsiniz.'dedi. 'Ne demek giremem burası benim evim hatta sizin deyişinizle ben bu konağın hanımağasıyım.'dedim. 'Almila Hanım konağa girişiniz yasaklandı.'dedi. 'Kim yasakladı?'diye bağırdım.

'Ezel hanımağam.'dedi. 'Ne? Ezel hanımağam mı? Ezel ne zamandan beri hanımağa ve benim girişimi yasaklıyor?'dedim. 'Yaklaşık 1 haftadır.'dedi. 'Ne?'dedim. 'Çekil şurdan.'diye bağırdım. Zar zor konağa girdim. Karşımda Mirza ve Ezel el eleydi. Ezel'Seni kim içeri aldı?'dedi sinirle. Sonra sakince 'Neyse sen de evliliğimizi öğren şu anda sadece imam nikahı var ama senden boşanır boşanmaz resmi nikahı da koyacağız.'dedi. Ve sinsice güldü.

'Mirza?'dedim. 'Gitmeseydin Almila. Ben Ezel'i seviyorum. İnşallah bir gün Ezel'den çocuğum olacak.'dedi. Yanına koşturdum. Onun elini karnıma koymaya çalıştım. 'Mirza bak Mirza senin çocuğun burada benim karnımda. Mirza ne boşanması? Karnımda senin çocuğun var. Yapma bunu bize.'dedim. Gözyaşlarım akmaya başlamıştı.

Mirza elini hızlıca çekti. 'Ben bir şey yapmıyorum Almila. Sen yaptın. Beni terk ettin. Gittin. Ama Ezel buradaydı. Yanımdaydı. Ve karım. Bu konağın hanımağası.'dedi. El ele merdivenlerden çıktılar. Ezel'Almila ayrıca odanın bütün mobilyalarını değiştirdim. Ne kadar zevksiz eşyalardı.'dedi.

Konağın ortasına çöktüm ve hüngür hüngür ağlamaya başladım. 'Ben seni terk etmedim. Mirza ben seni terk etmedim. Terk etmedim. Yemin ederim terk etmedim.'diye sayıklıyordum.

Yataktan irkelerek kalktım. Kalbim çok hızlı atıyordu. Ne kadar kötü bir kabusdu. Her yerim terlemişti. Baş ucumdaki bir bardak suyu hemen içtim. İnşallah Mirza böyle bir şey yapmıyorsundur.

Saate baktım. Saat 17.43'tü. Hemen hemen akşam olmak üzereydi. Uykum kaçıp gitmişti. Ellerimi karnıma koydum.

Minik. Seni her ne olursa olsun koruyacağım. Baban seni istemese bile sen benim canımsın. Baban başka birisiyle evlenirse evlensin. Hayır ya evlenmesin. Her neyse. Bu kabus lütfen ama lütfen gerçek olmasın. Minik baban bu kadar şerefsiz değildir dimi? Valla bence de değildir. Şerefsizse de bir daha yüzümüzü göremez. Burada daha fazla kalamayız bence. Yük oluyoruz. Ben bizim için ideal yer araştırayım. Mehmet dedenle de konuşmam lazım.

Odamda ki lavobaya girdim elimi yüzümü yıkadım ve kendime çeki düzen verdim. Aşağıya indim. Mutfağa girdim. Zeynep Hanım bir şeyler yapıyordu. 'Kolay gelsin.'dedim. 'Ah uyandın mı?'dedi. 'Evet. Aslında uyumak istemiyorum çünkü çok uyuyorum ama hâlâ uykum oluyor.'dedim. 'Hamilelikte olur öyle.'dedi. 'Siz napıyorsunuz?'dedim. 'Akşam yemeği için bir şeyler.'dedi. 'Anladım. Kerem yok mu?'dedim. 'Dışarıya çıktı. Gelir.'dedi. Zeynep Hanım'ın telefonu çalmaya başladı. 'Mehmet arıyor. Konuşmak istemiyorsun biliyorum ama-'sözü ü kestim. 'Bu sefer konuşmak istiyorum.'dedim. Telefonu açtım.

-Alo. Benim Almila.
-Almila kızım. Çok sevindim telefonu açmana.

Birden telefondan Mirza'nın sesi geldi.

-Alo Almila. Alo. Cevap ver. Almila sensin. Duydum. Almila.

Telefonu hemen Zeynep Hanım'a uzattım. Sessizce Mirza dedim. Zeynep Hanım hemen telefonu aldı.