AŞKIN BERDEL HALİ

BÖLÜM 22

«Selammmmm» Soru cevap yaptığımızda biriniz benden başka karakterlerinde ağzından bölüm okumak istediğini söylemişti.

Ayrıca ABH'yi yazmaya başlayalı 1 sene olmuş bile. 1 sene içinde hemen hemen 80.000 okuyucu olduk. Hepinize desteğiniz için çok teşekkür ederim 🖤💚🖤

O zaman bu bölüm Dilan'ın ağzından gelsin🖤

Dilan'dan

Bugün Mardin'e gelişimizin 3.günüydü. Konaktan çıktıktan sonra Cenk ile bir otele geldik. Gece burda kaldık. Ertesi gün konağa hemen gitmek istemedim. Aslında Mirza abim öyle istemişti. Benim de işime geldi.

Babamın dedikleri hâlâ da kulaklarımda çınlıyordu. Evet ben bir yanlış yapmıştım ama o da beni affedebilir değil mi? Sonuçta ben onun evladıyım.

Şu anda konağa gitmek için hazırlanıyordum. Cenk çoktan hazırlanmıştı. O eğer yanımda olmasa  daha kötü bir halde olurdum herhalde. Hep yanımdaydı. 'Hazırım.'dedim. Bana içten bir gülümseme gönderdi.

Birlikte otelden çıktık. Bir taksiye bindik. Konağa doğru gidiyorduk işte. Ama benim kalbim yine ağzımda atıyordu. Cenk elimi tuttu destek verircesine. Ona gülümsedim ama çok tedirgindim. Belki tam gülümseyememiş bile olabilirim.

Konağa geldiğimizde kapının önünde ilk önce biraz bekledik. Cenk'Hadi.'dedi. Derin bir nefes aldım. İçeri girdiğimizde herkes avluda kahvaltı ediyordu ama kimseden çıt çıkmıyordu.

Bizi ilk fark eden Lavin oldu. Lavin'Hala!'diye koşturarak yanımıza geldi. Herkes bize döndü. Lavin ile kocaman sarıldık. Galiba en çokta bu kızı özlemiştim. Öptüm sarıldım. Onu ne kadar özlediğimi söyledim. Babam'Lavin kahvaltını bitir.'dedi. Ona bir kez daha hayal kırıklığı ile baktım. O bunu hiç umursamadan kahvaltısına devam etti.

Cenk ise güven bana der gibi bakıyordu. Almila'Hoşgeldiniz.'dedi. Cenk'Hoşbulduk mu?'dedi. Asya yanıma geldi. Bana sarıldı. 'Sen babamı hiç kafana takma seni affeder. Ben seni çok özledim.'dedi kulağıma. 'İnşallah. Ben de seni özledim.'dedim. Asya benden ayrıldı. 'Sen de hoşgeldin e-niş-te.'dedi. Cenk'Galiba sen benim baldızım oluyorsun bu durumda.'dedi. Hafif gülerek. Asya'Galiba öyle bir şeyler oluyor.'dedi gülerek.

Buğra merdivenlerden iniyordu. 'Ooo aman aman kimler gelmiş kimler. Sevgili ablacım Dilan Hanım ve biricik kocası Cenk Bey. Ya da ailesine karşı seçtiği kocası mı demeliyim?'dedi yapmacık bir gülüşle. Ali abim'Buğra!'dedi uyarıcı bir ses tonuyla. Babam'Ne oldu çocuk yanlış bir şey söyledi de ben mi kaçırdım?'dedi.

Almila baya sinirlenmişe benziyordu. Tam bir şey diyecekti Mirza abim kolunu tuttu. Almila'Hoşgeldiniz Cenk ve Dilan. Biz de tam kahvaltı yapıyorduk buyurun.'dedi. Almila herhalde biraz önce yürek falan yedi. Çünkü başka açıklaması olamaz. Babam'Gelin. Burada ağa varken sana düşer mi?'dedi. Almila'Eğer ağa iseniz evinize hatta ayağınıza gelmiş kişileri bir dinlersiniz. Konuşma hakkı verirsiniz. Ha yok ben ağa değilim diyorsanız sizden sonra ağa olan kişiler çoktan konuşma hakkı vermeye razı ve affettiler bile. Ve siz sırf kaçtılar diye affetmiyorsanız onların bedelini de biz ödedik Mirza ile. Yani asıl affetmesi gereken kişiler biziz. Tabi siz ailesi olarak kırıldınız hayal kırıklığına uğradınız ama uzatmanın kimseye manası yok. Sadece kalp kırıklığı.'dedim.

Mirza abim'Almila!'dedi. Almila'Ne oldu yanlış bir şey dedim de ben mi kaçırdım?'dedi. Bu kız cidden yürek yemişti. Resmen babama kafa tutuyordu. Babam'Afiyer olsun.'dedi. Ve kalkıp gitti Buğra da hemen arkasından. Ama gitmeden 'Bravo yenge bravo.'dedi yapmacık yapmacık. Ve alkış yaparak gitti.