Nazlı için hayat oldukça basitti. Bir kimliği vardı; aynada yansıması, dağınık ailesi, düzenli odası ve arkasında da kocaman yalnızlığı.
Bir de Batuhan Ezgir vardı.
Batuhan hepsinden daha karmaşıktı.
❆
31.08.17
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Anonim: Nasıl gidiyor
Anonim: Kız tavlama operasyonun¿
Batuhan: İyi
Anonim: Bana gidiyormuş gibi gelmedi
Batuhan: Bence bu konu hakkında yorum yapabilecek son insan falansın
Batuhan: Birilerini tavlama konusunda bilgin olsaydı anonim takılmazdın zaten, öyle değil mi?
Anonim: Sevgili Batu...
Anonim: Bazen seninle konuşmayı kesmek istiyorum ama seni kendi haline bırakmak hiç eğlenceli olmadığı için vazgeçiyorum.
Anonim: Bazen de şu rahatsız etme işini abartıp seni, tüm sosyal medya hesaplarını kapatmak zorunda bırakacak kadar rahatsız etmek istiyorum.
Anonim: Neyse ki o kadar boş zamanım yok.
Batuhan: Seninle neden hala konuştuğumu hiç merak ettin mi?
Anonim: Hayır.
Batuhan: Öğrenmek istediğinde sor.
Batuhan: Belki söylerim.
Anonim: Bu ne demek şimdi¿
✓✓
Telefonu yatağa atıp ayna karşısına geçtim. Bugün okula biraz geç gideceğim için hareketlerimde bariz bir rahatlık vardı. Dalgalı kahverengi saçlarımı tararken gözlerime değil, beyaz gömleğimin düğmelerine bakıyordum. Okula gittiğimde birçok yabancının yeni bakışlarıyla karşılaşacaktım. İçimdeki 'o' kız yüzümü olabildiğince kapatmak için saçlarımı açık bırakmamı fısıldıyordu.
Ama artık saklanmak yoktu, söz vermiştin.
Evet. Saklanmak yok.
Saçlarımı at kuyruğu yaparken telefondan yükselen sesle yerimden sıçradım. Yalnızlığa alışkındım fakat bugün evin sessizliği tuhaf hissettirmişti.
Arayan annemdi.
"Efendim?"
"Uyumuyordun değil mi, canım?" dedi. Neden kibar olmak için zorluyordu ki? "Hayır."
"Gece seninle konuşacaktım fakat uyuduğun için ertelemek zorunda kaldım." dedi ve sessizleşti. "Devam et." derken çantamı toparlamaya başlamıştım.
