Hurting her

Μεγάλωσα στα...πούπουλα

Ο Λιαμ προχώρησε πρώτος. Η Ελίζαμπεθ τον παρατηρούσε να πλησιάζει το μνήμα της μητέρας του με κατεβασμένο το κεφάλι. Το κορμί του, όπως ήταν φυσικό, είχε αλλάξει εντελώς. Ολόκληρη η πλάτη ήταν γραμμομενη, το ύψος του φάνταζε υπερβολικό σε σχέση με το δικο της που παρέμεινε σταθερό, το βήμα του ήταν δυνατό ενώ ολόκληρος, μεταμορφώθηκε σε άντρας. Ήταν εκπληκτικό στα μάτια της παρά τα όσα είχαν γίνει.

Αποφάσισε να πάει κοντά του κάνοντας μικρά βηματάκια. Έκανε στην άκρη τα χόρτα όπως κι εκείνος, ακολούθησε τα χνάρια του και προσπαθήσει να βγάλει από τα ρουθούνια της την μυρωδιά του θανάτου που ήταν απλωμένη στο χώρο.

"Ξέρεις τι είναι πιο τρομακτικό από όλα Ελίζαμπεθ;" είπε γυρίζοντας. Το σκοτεινό, γεμάτο μυστήριο βλέμμα του, την γέμισε με χιλιάδες συναισθήματα που είχαν σαν κεντρικό τη λύπη. Λύπη και μοναξιά...

Χωρίς να του δώσει κάποια απάντηση, που στην ουσία δεν ήταν καν απαραίτητη, στάθηκε πλάι του κοιτάζοντας και η ίδια το μνήμα της Τρίς Κινγκ.

"Το πιο τρομακτικό πράγμα, είναι να νιώθει μια μάνα, πως έβγαλε στη κοινωνία έναν άχρηστο άνθρωπο. Είναι εκείνο το βλέμμα της απογοήτευσης που εισπράττεις από τα μάτια του μοναδικού ανθρώπου που αγαπάς ανιδιοτελώς και σε πνίγει. Όταν πέθανε, ένα κομμάτι μου, ίσως το πιο μεγάλο από όλα πέθανε μαζί της. Ναρκωτικά είπαν... Ο γιος σας είναι μπλεγμένος με ναρκωτικά. Αν ήμουν; φυσικά και ήμουν. Γιατί ; Γιατί έτσι έμαθα εκεί που με έστειλε Ελίζαμπεθ..."

Ο Λιαμ σταμάτησε και άπλωσε τη μπλούζα που κρατούσε στα χέρια κάτω.

"Κάθισε...Εγώ συνήθισα να κάθομαι στο χώμα" την προέτρεψε

"Μπορούμε να κάτσουμε μαζί αν θέλεις είναι αρκετά μεγαλ..."

"Είπα κάθισε" τη διέκοψε σοβαρός. Η Λιζ βλέποντας πως δεν θα ωφελούσε ένας καυγάς τη δεδομένη στιγμή για ένα τέτοιο ζήτημα, κάθισε.

"Δεν επέλεξα να φύγω... Χαροπαλεύα στο νοσοκομείο αλλά ήθελα να μείνω. Να μείνω και να παλέψω για εμένα. Χωρίς να δίνω σημασία σε κανέναν σας. Χωρίς να με νοιάζει η γνώμη κανενός για εκείνο το βράδυ. Έλα όμως που κάποιος άλλος αποφάσισε για μένα..."

"Τι εννοείς;" ρώτησε περίεργα

"Το δεύτερο βράδυ λοιπόν, όταν συνήλθα, άκουσα δύο φωνές στο δωμάτιο. Η μια, ήταν της συγχωρεμένης της μάνας μου και η άλλη...Η άλλη ας πούμε πως ήταν κάποιου ανθρώπου που δεν είχε δικαίωμα γνώμης αλλά την επέβαλε με το τρόπο του..."