Hurting her

Το τελευταίο βιβλίο...

Τα φώτα χαμήλωσαν, η κόκκινη κουρτίνα άνοιξε και μια απαλή δεσμιδα φωτός, έπεσε στο κέντρο της σκηνής. Το σκοτάδι που απλωνόταν στην αίθουσα, έπειτα από δική της παράκληση την έκανε να νιώσει ακόμα πιο μόνη. Ο ήχος από τα τακούνια της αντήχησε και κάθε σούσουρο και ψίθυρος σταμάτησαν μονομιάς όταν βγήκε και στάθηκε στο βήμα της. Έστρωσε τα γυαλιά της ,άφησε πάνω στο ταμπλό το λόγο της και κοίταξε το απέραντο χαοτικό σκοτάδι μπροστά της.

"Καλως ήρθατε στην παρουσίαση του τελευταίου μου..." Η Ελίζαμπεθ σταμάτησε. Μπορεί να μην έβλεπε κανέναν μπροστά της αλλά ένιωθε χιλιάδες μάτια να την κοιτάζουν.

"Δεσποινίς Σαραντον; Είστε καλά;" άκουσε την υπεύθυνη να ψιθυρίζει πίσω από τη κουρτίνα και βγάζοντας τα γυαλιά της, άφησε τα υπέροχα υγρά της μάτια να παίξουν στην μεγάλη οθόνη πίσω της , έρμαιο όλων εκείνων που βρισκόντουσαν στο χώρο.

"Ένα παράθυρο είναι η ζωή..." ξεκίνησε να λέει σκίζοντας τον λόγο που ετοίμαζε για μέρες. "Ένα παράθυρο που κοιτώντας μέσα του ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου. Μερικά από αυτά , έχουν όμορφη θέα ενώ αλλα κοιτάνε σε χαλάσματα. Αλλά πάλι, είναι ευσι φτιαγμένα που το μόνο που πράγμα που ελπίζουν να δουν ,δε το βλέπουν ποτέ. Κι εσύ μένεις εκεί... Μένεις να κοιτάζεις και να περιμένεις ..." Η Λιζ σταμάτησε για μια στιγμή ενώ από την τεράστια γιγαντοοθόνη όλος ο κόσμος είδε ένα δάκρυ να κυλάει. Το σκούπισε απαλά, φόρεσε ένα λυπημένο χαμόγελο και συνέχισε "Κάποτε αυτά τα μάτια που τώρα βλέπετε να δακρύζουν, έλαμπαν σαν τα άστρα. Μέχρι που μέσα σε μια μόλις στιγμή, έπαψαν να το κάνουν. Σας έχει τύχει κι εσάς να δώσετε τα μάτια σας σε έναν άλλο άνθρωπο; Εμένα μου έτυχε...Τα έδωσα κι από τότε γέμισαν με δάκρυα. Κάθε ένα από αυτά που πέφτει, είναι και μια ελπίδα που χάθηκε. Είναι ένα ακόμα βράδυ που πέρασε κι εκείνος δε γύρισε... Είναι ένα ακόμα ξημέρωμα, που ο ήλιος ανέτειλε αλλά εγώ έβλεπα μόνο το σκοτάδι. Φανταστείτε ένα γυάλινο σπίτι... Ένα σπίτι χτισμένο ψηλά πάνω στον πιο όμορφο λόφο,  ένα σπίτι που αν καθίσεις στο κέντρο του μπορείς να δεις τα πάντα γύρω του. Σε ένα τέτοιο σπίτι μένω... Πολλοί με ρωτάνε, γιατί επέλεξα να το ντυσω με γυαλί... Λιγοι ομως ξέρουν και απόψε, θα το πω και σας ... Περιμένω... Τον περιμένω να γυρίσει και στέκομαι ώρες ατελείωτες μέσα σε εκείνη τη γυάλινη φυλακή καρτερωντας να γυρίσει... Βλέπετε ο δικός μου άνθρωπος, πήρε μαζί του τα μάτια μου και έφυγε... Έφυγε δίχως αντίο. Έφυγε πνιγμένος στο ψέμα... Έφυγε χωρίς να γνωρίζει..." Η Ελίζαμπεθ έκρυψε το πρόσωπο της από τον κόσμο. Σκούπισε τα μάτια και γύρισε ξανά "Δύο άστρα έζησαν μαζί μα όλοι τα ζήλεψαν... Πήραν την αγάπη τους , έσβησαν το φως της και τους χώρισαν.  Στη δική μου περίπτωση, που όλοι με ρωτάνε, τους λέω πως εγώ κι εκείνος, δεν χωρίσαμε...Πώς εγώ κι εκείνος δεν είμασταν ποτέ μαζί. Δεν έκλεψαν λοιπόν το φως μας ,εμείς τους το χαρίσαμε. Όταν πληγώνεις έναν άνθρωπο με το χειρότερο τρόπο, είναι λογικό να μην σε εμπιστευτεί ποτέ ξανά. Δεν πειράζει όμως... Εγώ πάντοτε θα περιμένω... Ίσως να γίνω εκείνη η παράξενη γριούλα που ζει σε ένα γυάλινο σπίτι μόνη της , μεγαλώνοντας αλλά δε με πειράζει. Δυστυχώς  όλοι βαφτίζουν το ποθο ,αγάπη και έπειτα πορεύονται με αυτόν. Για μένα η αγάπη είναι μια. Την νιώθεις μια φορά... Άπαξ και σε εγκαταλείψει , μένεις να ζεις με τον απόηχο των αναμνήσεων σαν φάντασμα. Τρεφεσαι μέσα από αυτές και παίρνεις τόση ζωή όση σου αναλογεί για να συνεχίσεις... Έτσι ζω... Έτσι αναπνέω κάθε φορά που δύει ο ήλιος κι εκείνος δεν φαίνεται... Έτσι υπάρχω..." Η Ελίζαμπεθ πλησίασε ξανά στο βάθρο και ανέβηκε "Πολλοί λένε πως η ζωή, είναι ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι που αρκετοί γονείς επιλέγουν να πουνε στα παιδιά τους για να τους δείξουν την αγάπη που τους ένωσε. Εύχομαι όλοι οι ερωτευμένοι να μπορούν να εξιστορησουν την ιστορία τους κι εκείνα να χαμογελάνε.. Ξέρω καλά, πως ακόμα κι αν εκείνος επέστρεφε εγώ δεν θα είχα κάποιο παραμύθι να τους πω. Τα δικά μου , έχουν μέσα τους μόνο τέρατα. Τέρατα και εφιάλτες... Ξέρω όμως ότι όσο κι αν περιμένω, δεν θα γυρίσει ποτέ οπότε δεν ανησυχώ... Η Μοίρα ξέρετε και το γραμμένο των ανθρώπων δεν ορίζεται. Προσπάθησα να δω διαφορετικά τη ζωή αλλά πως να τη δω όταν εκείνος κρατάει τα μάτια μου; Όταν εκτός από αυτά κρατάει και εμένα ολόκληρη; Τον έχασα...." έσκυψε το κεφάλι της κοιτάζοντας τα σκισμένα κομμάτια χαρτιού που πέταξε πριν και σηκώνοντας το χαμογέλασε στο κόσμο. "Δεν ξέρω που βρίσκεται...Ούτε καν αν ζει η όχι...Αν όμως είχα ποτέ την ευκαιρία να τον δω ... Αν αυτή τη στιγμή βρισκόταν κάπου αναμεσα σας , θα ήθελα να του πω ένα και μόνο πράγμα...." κατέβηκε και στάθηκε μπροστά. Πήρε μια βαθειά ανάσα και αφήνοντας δεκάδες δάκρυα να μαστιγωσουν τα μάγουλα της άνοιξε τα χείλη της...

"Εύχομαι ολόψυχα, να είσαι ευτυχισμένος... Να αγαπηθηκες όπως σου αξίζει... Εύχομαι αγάπη μου, να γύριζα πίσω τον αναθεματισμένο χρόνο και να μην έφευγα ποτέ εκείνο το πρωί. Να εμένα εκεί... Κλεισμένη μέσα στα χέρια σου , να αγγίξω ξανά το όνομα μου και να σου πω ότι εγώ μπορεί να μην το έχω χαραγμένο στο σώμα μου , αλλά έχω το δικό σου στη καρδιά μου...Γιατί ματάκια μου, ποτέ ξανά δεν θα ονειρευτώ. Ποτέ δεν θα γελάσω... Μάθε λοιπόν, πως τα πήρες όλα φεύγοντας... Μάθε πως εγώ..." έβγαλε ένα αναφιλητο, τα χείλη της άρχισαν να τρέμουν και γεμάτη πόνο είπε τις τελευταίες λέξεις... "Μαθε λοιπόν πως εγώ, η Ελίζαμπεθ Μπλεικ σε αγάπησα όταν εκείνα τα γυαλάκια σου ήταν ακόμα στραβά και ταλαιπωρημένα...." Η Ελίζαμπεθ λύγισε και ακούγοντας από κάτω το κόσμο να χειροκροταει ξέσπασε σε λυγμούς. Τα φώτα στην αίθουσα άναψαν μονομιάς. Έκλεισε τα μάτια της μόλις δέχθηκε το φως από το δυνατό προβολέα, μα ανοίγοντας τα έβαλε αμέσως το χέρι στο στόμα για να μην ουρλιάξει... Κάπου εκεί,  ανάμεσα στο πλήθος, στη πρώτη  σειρά δύο άλλα γνώριμα την κοίταζαν συγκλονισμενα...

Κάνοντας ένα βήμα πίσω κούνησε το κεφάλι της αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Στην αμέσως επόμενη στιγμή, έτρεξε προς τα πίσω ενώ το μόνο που ακουγόταν σε ολόκληρη την αίθουσα ήταν οι μικρές  κραυγές που έβγαζε από τα σωθικά της οι οποίες πήραν  τη θέση της σιωπής όταν έβγαλε και πέταξε το μικρόφωνο από πάνω της...

Σας φιλώ ....Μένει Ένα τελευταίο....