Έκλεισε τα μάτια αφήνοντας τα στήθη της να γεμίσουν με αέρα και κρατώντας σφιχτά τη βαλίτσα της ανέκτησε τη δυναμική του εαυτού της και ξεκίνησε να περπατά. Επέλεξε να σταματήσει με το ταξί στην αρχή του δρόμου για το σπίτι. Τα χρόνια ήταν πολλά και η ανάγκη να ξανανιώσει για λίγο έφηβη, παρά τους εφιάλτες της , μεγάλη. Όλα έμοιαζαν οικεία και αρκετά ξένα ταυτόχρονα. Τα δέντρα, τα σπίτια, τα γραμματοκιβώτια, οι άνθρωποι που ήταν καθισμένοι στις αυλές και τη κοιτούσαν. Κάθε τι, αναπληρωνε όμορφα την βεβιασμένη της φυγή οχτώ χρόνια πριν.
Όσο προχωρούσε η καρδιά άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Σταμάτησε στη μέση του δρόμου. Γύρισε το κεφάλι δεξιά και ειδε το πατρικό της. Έπειτα έστρεψε το βλέμμα στην απέναντι πλευρά και αντίκρισε ένα ερείπιο...
Σπασμένα παράθυρα με ξεσκισμενες κίτρινες κουρτίνες να ανεμίζουν, μισογκρεμισμενος φράχτης, πόρτα ορθανοιχτη...
"Από τότε που η πέθανε η Μάργκαρετ, το σπίτι πέθανε μαζί της..."
Στο ξαφνικό άκουσμα της φωνής της μητέρας της , η βαλίτσα έπεσε από τα χέρια της. Η Ελίζαμπεθ γύρισε και βλέποντας την με ανοιχτή αγκαλιά έτρεξε προς το μέρος της και χώθηκε στα χέρια της μάνας της.
"Σςςς τι έπαθες κόρη μου και κλαις; είναι μέρα χαράς σήμερα! Καλώς ήρθες!" Ένα άγγιγμα στα μαλλιά, ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο και τα καταγάλανα μάτια της μάνας της ήταν αρκετά για να την κάνουν να κλάψει περισσότερο. "Βρε κορίτσι μου τι σε έπιασε;" επέμενε η Κλαρα και η Λιζ κάνοντας ένα βήμα πίσω, σκούπισε τα δάκρυα της και της χαμογέλασε
"Μου έλειψε το σπίτι..." ψέλλισε χωρίς να ρωτήσει τίποτα για τους απέναντι
"Εμένα να δεις κοριτσάκι μου! Σε όλους έλειψες...Τι να κάνει ένα ρημάδι τηλέφωνο; Έλα, θα είσαι κουρασμένη και σίγουρα θα πεινάς. Έκλεισες τα πάντα στο σπίτι φεύγοντας;"
Η Ελίζαμπεθ γέλασε πιο πολύ με τη παρατήρηση της μητέρας της και την ακολούθησε προς τα μέσα
"Σου έκανε εντύπωση ε;" αποκρίθηκε η Κλάρα κλείνοντας τη πόρτα.
"Ποιο;" ρώτησε με περιέργεια η Λιζ.
"Το σπίτι κορη μου...Απέναντι, εκεί που έμενε ο συμμαθητής σου και η μητέρα του.. Σε είδα πως το κοιτούσες πολύ..."
Άθελά της η Κλαρα εξυσε ξανά τη πληγή.
"Ξέρεις πως δεν ήθελα να μαθαίνω νέα από εδώ και απλά μου έκανε εντύπωση. Αυτό είναι όλο..." Η Ελίζαμπεθ προσπάθησε να φανεί φυσιολογική. Η μητέρα της ξεκίνησε να ετοιμάζει τη καφετιέρα και παράλληλα κουνούσε λυπημένη το κεφάλι.
أنت تقرأ
Hurting her
مغامرةΠόσο εύκολα μεταμορφώνεται ένας άνθρωπος από την απόλυτη αγνότητα, στο απόλυτο τέρας; Αρκεί μια στιγμή.... Αρκούν λίγες λέξεις... Λίγες πράξεις... Η Ελίζαμπεθ , θα παιξει με τη τύχη της και θα προκαλέσει κάθε σκοτεινή πτυχή του εαυτού του να βγει σ...
