Hurting her

Δραστικά μέτρα

Ο ήλιος είχε πέσει και η υγρή ομίχλη που τύλιξε τη πόλη, έκανε ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Το σπίτι του Ζέιν, ήταν μια μονοκατοικία στα τελευταία σπίτια και η απόσταση μέχρι να φτάσει στο δικό της ήταν μισή ώρα  περπάτημα. Έχοντας δεκάδες σκέψεις να ταλαιπωρούν το μυαλό της , αθελα της χαλάρωσε το κράτημα στην αλυσίδα του Ντιέγκο και περπατούσε σκεπτική.

"Αναθεματισμένη ομίχλη! Αναθεματισμένη ζωή! Τι διάολο θα κάνουμε τώρα μου λες ; Ούτε να πάμε πίσω μπορούμε..." είπε προς το σκύλο και κοκαλωσε . Χωρίς να το καταλάβει, το μυαλό της είχε υποστεί τέτοιο σοκ που έσερνε μια άδεια αλυσίδα. "ΝΤΙΕΓΚΟ;;; ΝΤΙΈΓΚΟ;" φώναξε πανικόβλητη προσπαθώντας να δει μέσα στην ομίχλη και άρχισε να τρέχει προς τα πίσω φωνάζοντας το όνομα του ώσπου άκουσε ένα γαυγισμα .

"Που είσαι αγόρι μου ;" Η Ελίζαμπεθ άρχισε να γυρίζει γύρω γύρω και να αφουγκράζεται τους ήχους του σκύλου. "Έλα γαμωτο ! ΒΡΕΣ ΤΟΝ !" Είπε στον εαυτό της μα σύντομα κατάλαβε πως είχε χάσει το δρόμο της . Η ομίχλη δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο στη περιοχή αλλά ηταν η δεύτερη φορά που έπεφτε τόσο πυκνή . Τρομαγμένη φώναζε ακόμα πιο δυνατά αυτή τη φορά ώσπου ξαφνικά το γαυγισμα έγινε πιο έντονο.

Ακολούθησε την διαίσθησή της ,μπήκε πιο βαθειά στη δασική περιοχή ώσπου το γαυγισμα σταμάτησε ξαφνικά. Η ταχυκαρδία βάρεσε κόκκινα όταν λίγα μέτρα μακριά, είδε μια σκιά να αχνοφαίνεται.

"Ντιέγκο;" ψέλλισε και όσο πλησίαζε  άλλο τόσο έχανε την αίσθηση της λογικής.

"Αυτό ψάχνεις;" Η φωνή του Λιαμ έσκισε στα δύο την οποία ψυχραιμία προσπαθούσε να κρατήσει δίνοντας επάξια τη θέση της στο φόβο. Ο Λιαμ ξεπροβαλλε κρατώντας στα χέρια μόνο μια αλυσίδα και την πέταξε στα πόδια της γελώντας.

"Τι του έκανες;;" μουρμούρισε λυπημένη. Μάζεψε την αλυσίδα μα μόλις ένιωσε ότι ήταν υγρή χαμήλωσε το βλέμμα... Κόκκινο... το μόνο που έβλεπε ήταν κόκκινο... Μια κραυγή... Μια δυνατή σκληρή φωνή βγήκε από τα εσώψυχά της και πέφτοντας στα γόνατα αγκάλιασε τη ματωμένη αλυσίδα ουρλιάζοντας από πόνο...

"Ελίζαμπεθ;"

"Ελίζαμπεθ!"

"Ελίζαμπεθ ξύπνα γαμω το με τρομάζεις!!!"

Με το που άνοιξε τα βλέφαρα της άρχισε να τσιρίζει  και να χτυπιέται χωρίς σταματημό.

"Σςςς όνειρο ήταν..."ένιωσε δύο χέρια να την αγκαλιάζουν και μια οικεία γυναικεία φωνή να της μιλά αλλά το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στο κενό.