Hurting her

Τα αποτελέσματα

Η ανάσα της κόπηκε μονομιάς. Δεν φώναξε. Ούτε κατάφερε να ρίξει κι άλλο δάκρυ. Το φως από τη μοναδική λάμπα στα παλιά μνήματα της πόλης, έπεφτε στο πρόσωπο του φανερώνοντας όλη την οργή και το πόνο του συνάμα. Ο Λιαμ κοπάνησε τα χέρια της δυνατά στο καπό αλλά και πάλι δεν έβγαλε λέξη. Ότι κι αν έλεγε, ότι κι αν έκανε, εκείνος είχε κάθε δικαίωμα να αισθάνεται πικραμένος και τον άφησε να ξεσπάσει. Φώναζε και ούρλιαζε για εκείνο το καταραμένο 'γιατί' συνεχώς μα εκείνη απλά τον κοίταζε στα μάτια προσπαθώντας να αφομοιώσει την εικόνα του. Να πάρει λίγο από το πόνο, λίγη από τη θλίψη της ψυχής του και να τη κλείσει μέσα της.

Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα, έσκυψε το κεφάλι ενώνοντας το κούτελο του με το δικό της λαχανιασμένος και επέστρεψε το βλέμμα της.

"Σου ανήκει εκείνη η χαρακιά ..." ψέλλισε αδύναμα κι εκείνη άγγιξε με δυσκολία τα δάχτυλα του, τα έκλεισε στα δικά της και ανασηκωσε το κεφάλι της ψάχνοντας να κλείσει το κενό με το δικό του. Όσο πλησίαζε άλλο τόσο εκείνος τσιτωνε αλλά δεν πτοήθηκε. Λίγο πριν τον φιλήσει, ο Λιαμ φώναξε ένα ηχηρό "Όχι" και την απελευθέρωσε. Γύρισε προς τα χορτάρια και άρχισε να κλωτσάει ότι έβρισκε μπροστά του ώσπου το θηρίο ημερεψε. Είδε το στήθος του να γεμίζει με αέρα και έπειτα γύρισε προς το μέρος της σοβαρός

"Ήρθε η ώρα, να σε πάω σπίτι Ελίζαμπεθ" της είπε ψυχρά. Εκείνη στάθηκε μπροστά του ντροπιασμένη "Μπες μέσα. Εδώ, οι δρόμοι μας τελειώνουν..."

Ο Λιαμ μπήκε στο αυτοκίνητο, έβαλε μπρος και τη περίμενε. Όταν εκείνη κάθισε πλάι του έβγαλε τα μαύρα του γυαλιά και τα φόρεσε. Η Λιζ δεν σχόλια σε καν το γεγονός πως ήταν νύχτα. Κατάλαβε πως εκείνα τα γυαλιά , έκρυβαν τη ψυχή του από τον κόσμο .

"Συγγνώμη..." του ψιθύρισε

"Δεν φτάνει" της απάντησε απότομα και ξεκίνησε. Μέχρι και που έφτασαν σπίτι δεν της απηύθυνε ξανά το λόγο αλλά ουτε κι εκείνη είπε κάτι. Τι να έλεγε σε έναν άνθρωπο που κατέστρεψε; πάρκαρε το αμάξι ,έσκυψε προς το μέρος της και άνοιξε τη πόρτα.

"Η βραδιά έφτασε στις τέλος της. Ελπίζω να έχεις ένα όμορφο ύπνο Ελίζαμπεθ " είπε έχοντας υιοθετήσει για ακόμα μια φορά εκείνο το μυστήριο ύφος του.

"Μπορούμε να μείνουμε μαζί λίγο ακόμα;" του είπε κι εκείνος γύρισε το κλειδί στη μίζα και έβαλε μπρος απαντώντας στην ερώτηση της. "Ξέρω πως ..."

"Είπα η ώρα θα τελείωσε" της ξαναείπε χωρίς να τη κοιτάξει κι εκείνη απογοητευμένη βγήκε και έκλεισε τη πόρτα.