Hurting her

Πουστιες δε σηκώνω!

Το φιλί πέρασε σε άλλη διάσταση όταν την έπιασε και την τοποθέτησε πάνω του. Η Ελίζαμπεθ αντέδρασε στη κίνηση, κλειδωνοντας το κορμο του μέσα στα πόδια της και ρουφώντας αχόρταγα αυτή τη φορά τα χείλη του, αποφάσισε να του δώσει και τη τελευταία στάλα αγάπης που έτρεφε για εκείνον. Ένιωθε την ανάσα του να σκάει σαν πυροτέχνημα πάνω της όταν χαμήλωσε τα χείλη του ψάχνοντας το λαιμό της και αναστέναξε βαθειά μόλις τα δόντια του βρήκαν τη γυμνή της σάρκα.

Καθως τα χερια του ,περασαν κατω απο κοκκινο σα τη φωτιά φόρεμα της ,μικρές, κοφτές , αναπνοές πήραν τη θέση των αναστεναγμων.

"Αυτό δεν είναι φόρεμα..." της ψιθύρισε χαρίζοντας της ένα δυνατό ρούφηγμα στο λαιμό ενώ ταυτόχρονα της το έσκισε στα δύο. Όλοι του οι φόβοι. Όλοι οι ενδοιασμοί πήγαν περίπατο αγγίζοντας το γυμνό της κορμί. Για πρώτη φορά, ο Λιαμ δεν χόρταινε να αγγίζει γυναίκα... Για πρώτη φορά έπειτα από 8 ολόκληρα χρόνια...

Χάιδεψε τη πλάτη της και επέστρεψε στα χείλη της διψασμένος, αναζητώντας από εκείνα την ολοκλήρωση. Δεν ειχε σκοπό να βρεθεί σε μια τέτοια θέση όταν σκέφτηκε να τη βγάλει εκτός του κλαμπ αλλά τελικά από ένα αθώο πείραγμα που σκόπευε να κάνει, βρέθηκε ανήμπορος ανά μέσα στα χέρια της που τον έγδυναν με τη σειρά τους.

Η Λιζ βγάζοντας του το πουκάμισο πάγωσε. Σταμάτησε και κρατώντας το κεφάλι του στα χέρια της , τον κοίταξε και  άρχισε να κλαίει...

"Στο είχα πει... Αυτό το κομμάτι, ήταν, είναι και θα είναι δικό σου... Με κάθε άρρωστο και μη τρόπο..."

Λίγο τα δάκρυα,  λίγο η ένταση, παράτησε ότι κι αν έκανε και τραβώντας τον από το λαιμό τον εχωσε στην αγκαλιά της. Τον έσφιξε δυνατά ενώνοντας τα γυμνά τους κορμιά και μόλις ένιωσε τα χέρια του να τυλίγονται γύρω και από το δικό της σώμα έσπασε...

"Σ'αγαπάω Λιαμ ... Ποτέ δεν έπαψα. Συγχώρεσε με . Δεν μπορώ να σηκώνω άλλο αυτό το βάρος...." του είπε ψιθυριστά εισπράττοντας σιωπή . Ξάφνου  τα δάχτυλα του άρχισαν να ταξιδεύουν  στη ραχοκοκαλιά της, έφτασαν στο πίσω μέρος του λαιμού και τυλίγοντας τα γύρω του την απομάκρυνε. Η Ελίζαμπεθ ένιωσε μια ελαφριά πίεση μα δεν παραπονέθηκε. Ο Λιαμ τα έσφιξε λίγο παραπάνω αλλά και πάλι δε μίλησε . Όταν πλέον η ανάσα έγινε κατόρθωμα και το δάκρυ της άστρο που έχασε το φως και έπεσε στα δάχτυλα του ,έκλεισε τα μάτια αποδεχόμενη τη μοίρα της.

"Αυτό είναι το γαμημένο μου πρόβλημα..." άκουσε αχνά τη βαριά του  φωνή  καθώς έχανε τις αισθήσεις της "Πως σ'αγαπάω εξίσου δυνατά για να σε σκοτώσω..." κάπου μέσα στη ζάλη της από την έλλειψη οξυγόνου, αφουγκράστηκε τις λέξεις του και στα χείλη της εμφανίστηκε ένα αμυδρό χαμόγελο...Ενα χαμόγελο που έσβησε μόλις λιποθύμησε...