Hurting her

Ο Κύβος ερρίφθη

Η αναπνοή, γινόταν με δυσκολία και καθώς ξυπνούσε ο εγκέφαλος και έδινε ερέθισμα στη νοημοσύνη της , άπλωσε τα χέρια της πάνω στο στήθος. Τα μάτια της άνοιξαν μονομιάς όταν αυτό που άγγιξε ήταν ένα κεφάλι και συγκεκριμένα, μαλλιά...

Ο Λιαμ , είχε το κεφάλι του πανω ακριβώς στο στήθος της. Ενέπνεε βαθειά ενώ τόσο το χέρι όσο και το πόδι του , ήταν σαν πλοκάμια τυλιγμένα γύρω από το κορμί της. Πήγε να μιλήσει μα ο λαιμός έτσουξε αμέσως πάραυτα όμως δε το έβαλε κάτω. Ένιωθε το άγχος να πολλαπλασιάζεται και να δημιουργεί μαζί με την αμηχανία ένα καινούριο συναίσθημα. Ανέβασε ελαφρά το χέρι και περνώντας τα δάχτυλα της μέσα από τα πυκνά καστανά του μαλλιά χαμογέλασε. Έφερε στο μυαλό της τα λόγια του και ο πόνος απλωνόταν σε ολόκληρο το λαιμό της έμοιαζε ανύπαρκτος. Δεν ήξερε που ήταν και τι έγινε χθες αλλά και μόνο που ήταν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, ζωντανή και με εκείνον αγκαλιά, ήταν αρκετό...

"Λιαμ..." του ψιθύρισε και εισέπραξε ένα μουγκρισμα. Το πόδι του σκαρφάλωσε πιο ψηλά και τα χέρια του έπιασαν το δέρμα της μέσης της και το χαιδεψαν... "Λιαμ ξύπνα..." ξαναείπε αλλά εκείνος έδειχνε να απολαμβάνει τα χάδια που του έκανε στα μαλλιά.

"Λιαμ νομίζω πως..." ξεκίνησε ξανά

"Πονάς πολύ;" τη διέκοψε χωρίς να κουνηθεί ούτε μισό πόντο

"Όχι..."

"Ωραία, πέσε και κοιμήσου τότε μάτια μου. Είναι νωρίς ακόμα...." Ο Λιαμ χασμουρηθηκε και βολεύτηκε καλύτερα "Μη φοβάσαι δε δαγκώνω..." της είπε νιώθοντας ένα δισταγμό από την ώρα που μίλησε στο χέρι της κι εκείνη παίρνοντας το πράσινο φως , του χάιδεψε ξανά τα μαλλιά και έκλεισε τα μάτια της χωρίς να του πει τίποτα..

Λίγες ώρες αργότερα...

Ξύπνησε πρώτος αυτή τη φορά αλλά μόλις κουνήθηκε ξύπνησε κι εκείνη γεμίζοντας τη στιγμή με αμηχανία. Κοίταζαν ο ένας τον άλλο χωρίς να λένε τίποτα .

"Καλήμ..." είπαν και οι δυο ταυτόχρονα σταματώντας πριν ολοκληρώσουν κι εκείνη κοκκινησε. Ο Λιαμ της χαμογέλασε και σηκώθηκε.  Εκείνη μόλις έφυγε από πανω  της ανέβασε αμέσως το σεντόνι κρύβοντας το γυμνό της κορμί.

"Νιώθεις καλύτερα;" ρώτησε χαμηλόφωνα

"Πολύ..."

"Θέλεις να σε πάω σπίτι;"

"Εμ ... Ξέρεις..."

"Ελίζαμπεθ αμάν πια ! Θα σε πάω σε γιατρό! Χθες βράδυ η γλώσσα σου πήγαινε ροδανι και πάλι τραυλιζεις τώρα... Τελείωσαν όλα. Ηρέμησε για το Θεό. Και συγγνώμη που ... που κόντεψα να πνίξω χθες..."