Unaware Mochi | Yoonmin

⚅⚅⚅⚅⚂

a/n: sama nie spodziewałam się, że uda mi się coś naskrobać, to chyba dobrze, c'nie? a teraz już nie zabieram waszego czasu, Zapraszam do czytania <3 

*

Jin zbladł. Nie tego się spodziewał. Nie miał pojęcia jak to wytłumaczyć. Z obawą w oczach odszukał wzrokiem lidera, który po usłyszeniu pytania, mocno się wyszczerzył i wlepił spojrzenie w Jina ewidentnie czekając na jego odpowiedź, czym jeszcze bardziej zirytował najstarszego członka zespołu.

- To nie czas i miejsce, żeby o tym rozmawiać! – ze zdenerwowaniem w głosie odpowiedział młodszemu.

- Ale... - zaczął Jeongguk – mówiłeś, że mam zacząć jakąkolwiek rozmowę. – wzruszył ramionami i kontynuował jedzenie.

- Nie taką!

- Uspokój się Jinie. – Namjoon chwycił dłoń starszego pod stołem i kciukiem masował jej wierzchnią część. – No to może, Yoongi hyung, czy pracujesz nad czymś nowym?

- Mhm. – mruknął.

- Naprawdę? – Joon wydawał się być bardzo zaskoczony odpowiedzią. Zadając to pytanie nie spodziewał się przytaknięcia. Chciał po prostu odciągnąć uwagę członków od Jina. – Od kiedy?

- Jakiś czas temu zacząłem pisać tekst. Muzykę ma w częściach. – odpowiedział jakby od niechcenia. – Ah Namjoon!

- Tak?

- Czy mógłbyś go później sprawdzić i ewentualnie nanieść zmiany. Nie jestem poetą, a dodatkowo twój angielski jest o wiele lepszy. – lider się uśmiechnął i pokiwał głową. W końcu niecodziennie zdarza się, że Suga prosi o pomoc. Zawsze chce udowodnić sobie, że jest samo wystarczalny i nie potrzebuje niczyjej pomocy.

Ponownie zapadła cisza. Temat się wyczerpał, a żaden z członków nie wiedział co powiedzieć. Zespół mierzył się spojrzeniami. Nikt nie spodziewał się, że ten jeden posiłek będzie aż tak niezręczny. Przyczyną nie była kłótnia, a właściwie to nawet nie można tego nazwać sprzeczką. Nawet określenie nieporozumienie nie pasuje do opisania tego co się stało. Według Sugi, Jimin nigdy nie miał się dowiedzieć o jego uczuciach. Wtedy żyliby w szczęściu, bez kłótni i niedomówień, a Yoongi wielbiłby młodszego z ukrycia, dalej czerpiąc przyjemność z przyjacielskich gestów Parka.

- Też chciałbym pomóc. – oznajmił cichy, słodki głos, który bardzo mocno drżał, jakby jego właściciel był strasznie przerażony. Cóż może nie był przerażony, ale bardzo zestresowany. Chciał, żeby Yoongi się zgodził. Chciał z nim porozmawiać, wytłumaczyć mu, że jego uczucia nie wykraczają poza te między przyjaciółmi. Ale czy to była prawda? On sam nie wiedział.

- Jiminie? Naprawdę? – Lider nie dowierzał – chciałbyś mi pomóc z tekstem piosenki?

- Zdecydowanie. – odpowiedział pewniejszym głosem. Nie chciał, żeby Kimowi zrobiło się przykro, że nie chce z nim pracować. Jak już zadecydował, że chce pomóc, to każdemu. – Ale chciałbym też uczestniczyć w komponowaniu – ściszył głos – razem z Yoongim hyungiem.

- Jasne Jiminie - uśmiechnął się raper – jeśli tylko hyung nie będzie miał nic przeciwko.

- Yoonie hyung, czy mógłbym z tobą pracować? – jego głos mocno drżał, gdy zwrócił się do Mina. Jego ręce coraz mocnej się pociły z czasem, kiedy Suga nie odpowiadał. Po zadaniu pytania czas dla Jimina praktycznie stanął, płynął tak wolno, że miał wrażenie, że w ogóle się nie ruszał. Wszystkie pary oczu utkwione były w drobnej osobie siedzącej koło Parka. Wokalista w głowie powtarzał 'zgódź się hyung, proszę' w kółko, jakby miało to wpłynąć na ostateczną decyzję Mina.