SAVAŞIN MASALI (TAMAMLANDI)

Yapmacık Gülümseme...

Masal'dan

Hastaneden gelelim bir hafta oluyor. Saçım tamamen döküldü. Kendimi çok kötü hissediyorum. Bizimkilere karşı güçlü durmak zorundayım. Onlara hala gülümseyebiliyorum. Onlar çok endişeli. Bana göstermek istemiyorlar ama ben anlıyorum. Özge, her gece yanıma gelip benimle konuşuyor. Gözyaşı yüzüme düşüyor. D beni uyudu sanıyor ama çok büyük bir yanılgı içinde. Mirza, her gün odasına koyduğu kum torbasını tekmeliyor. Bazen elini duvara vurup " benim yüzümden" diye haykırıyor. Eli morarıyor. O bize göstermemek için hep yarım parmak ince eldiven takıyor. Abim... o ise her gün kendisiyle kavga içine "anne ve babanın emanetine sahip çıkamadın! Beceriksiz, aptal! Keşke sen olsaydın onun yerinde!" diye haykırıyor. Her gün dışarı çıkıp gece geç saatlere kadar eve gelmiyor. Eve geldiğinde ilk işi odama gelip benden özür dileyip beni öpmesi oluyor. Kendim için bu kadar üzülmüyorum. Üzülmemin asıl sebebi aileme verdiğim acı. Onları ne hale getirdim. Mirza gibi sakin bir insanı öfkeli bir insana, Özge gibi neşeli bir insanı hiç gülmeyen bir insana, Meriç gibi uykusuna düşkün bir insanı uykusuz,asabi bir insana dönüştürdüm peki ben, ben ne kadar değiştim. Evet, ben kanserim. Ne hissedeceğimi bilmiyorum. Aileme yapay gülücükle mutlu olduğumu göstermeye çalışıyorum. Peki Masal, ilik nakli işe yaramazsa ne olacak?

1 ay sonra

Herkes endişeli ben bile. Dün uyumadım.uykusuz kalan tek ben de değilim. Meriç üç gündür uykusuz gözleri kan çanağına dönmüş. Ben yapmacık gülümsememle onlara "korkmayın, ne olursa olsun ben sizinleyim" demek istedim. Sağımda Meriç solumda Özge oturuyor. Mirza şoför koltuğunda. İkisinin de elini sıkıca tutuyorum. Sonunda hastanedeyiz. Doktor bizi kapıda karşıladı. Beni bir odaya aldı. Yarım saat sonra ailemi içeri aldı. Bize beklediğimiz cevabı verdi. Şimdi o yapmacık gülümsemeyi bırakma zamanı geldi gülüyorum... gerçekten GÜLÜYORUM.

Kapıda siyah ceketli biri gizli bir şekilde bizi izliyordu. Onun kim olduğunu merak etsem de anın tadını bozmamayı yeğledim. Hazır doktor buradayken bana kimin ilik verdiğini sordum. "maalesef Masal Hanım ilik veren kişi bunu bilmenizi istemiyor. Bu yüzden sağlığınıza kavuştuğunuzu bilmeniz yeterli" dedi.

Bu gün tek başıma ajanlık yapmam gerek. En zorlu görevde abime yakalanmamak. Oh şükürler olsun ki abimin ameliyatı varmış. Rahatladım be...

Kamera odasına gittim. Tabi ki ilk söylediğimde bana vermedi. Birazcık soyadım bu konuda işe yaradı sanırım. Ta ilk baştan başlamam gerek. Hastaneye geldiğim o günden...

BÖLÜMÜMÜ NASIL BULDUNUZ? YORUMLARINIZI BEKLİYORUM...