SEVDAM AĞLIYOR ||TAMAMLANDI||

RİYAKAR ADAM

[ Beğendiğiniz, içinize dokunan pasajların altına 🌙 emojisi bırakmayı unutmayın.]

SEVDAM AĞLIYOR 9. BÖLÜM

' Eski Bando - Öyle Bir Dokundu Ki Eli '

| RİYAKAR ADAM |

Duygusuzdu.

Beni en hassas duygularımdan yaralarken gözünü bile kırpmıyordu.

Bencildi.

Sadece ablasının ve kendisinin çıkarlarını gözetmekten başka derdi yoktu.

Acımasızdı.

Beni öksüzlüğümü kullanarak kanırmaktan zerre çekinmemişti.

Ve zalimdi.

Hem de diğer tüm kötü özelliklerinin kat be kat fazlası zalimdi. El kadar çocuğu anasından koparırken vicdanı bir nebze olsun sızlamıyordu.

Elimi birkez daha kapıya indirip boğazım yırtılırcasına bağırdım.

"Azat!!!"

Gönül şuan neredeydi? Kimleydi? Bilmiyordum. Tek bildiğim nerede ve kiminle olursa olsun kendinde olmadığıydı. Çocuğu zorla elinden alınan bir ana nasıl iyi olabilirdi ki?

Kapıya peş peşe üç dört kere vurup konağı inleten sesimi bir kez daha patlattım var gücümle.

"Azat!! Aç şu kapıyı!!"

Beni yakıp kül edeceğini düşündüğüm yürek acısının yerini aldığım nefesleri ağırlaştıran vicdan azabı almıştı. Rahmet, Ahmet'i alıp götürürken Azat'ın gözlerime diktiği bakışları göğsümün tam ortasına oturmuştu. Tek kelime etmemişti lakin kulaklarımda Onun acımasız sesi yankılanmıştı.

"Senin yüzünden!"

Benim yüzümden Gönül'e böyle gaddarca davranmaları aklımı kaybedecek raddede büyük bir öfkenin bedenimi ele geçirmesine neden oluyordu.

Kimse! Hiç kimse dur denemişti onlara. Fırat bile! Aklım almıyordu, nasıl bir baba çocuğunun anasından kopartılmasına izin verirdi? Gönül, Ahmet gittikten sonra bile dakikalarca Fırat'a yalvarmıştı. Fırat tek bir kelime dahi etmeden uzaklaşmıştı Gönül'den.

Neredeyse yarım saattir yumrukladığım kapıdan birkaç adım uzaklaşıp odanın içinde volta atmaya başladım. Beni duyuyor olduğuna adım kadar emindim. Sesim Kemal dedenin katından bile duyuluyor olmalıydı. Bilerek gelmiyordu. Beni dayanamayacağımı bile bile bu suçumla başbaşa bırakarak sindirmeye çalışıyordu. Anlatmak istediği mesajı çoktan anlamıştım. Her kaçmaya çalışışımda hıncını masum insanlardan çıkaracaktı. Beni tanıyordu. Kahretsin ki beni çok iyi tanıyordu. Bu yükün altına giremeyeceğimi, vicdanımın buna dayanamayacağını biliyordu.

"Korkak adamın tekisin!!" diye bağırdım avazım çıktığı kadar.

Gözlerimdeki öfke karşımdaki kapıyı parçalara ayıracak kadar yoğunve şiddetliydi.