SEVDAM AĞLIYOR ||TAMAMLANDI||

AŞKIN MATEMATİĞİ

Biz geldikk 🌼

Bol muhabbetli bir bölüme bol yorumlar yapsanız mı 🙈

Bugün pasaj aralarını birlikte dolduralım 💪🏼

O zaman içimize dokunan cümlelerin altına 🌙 bırakmayı unutmuyoruz

Keyifli okumalar 🧡

SEVDAM AĞLIYOR 30. BÖLÜM

🌙

Kalplerin ayakları vardır, kayar.

🌙

| AŞKIN MATEMATİĞİ |

Acı hassasiyetini kabuklaştırıyor insanın. Ölmek galiba bu. Ayrılığa alışmış gibiyim. Tevekkül, teslimiyet. Ve heyecanların gün geçtikçe kararan pırıltısı. Alışkanlıkların insanı pestile çeviren çarkı. Artık yanarak değil, tüterek yaşıyorum.

Gözlerim birkez daha kelimelerin üzerinden geçerken dudaklarım da sessizce kıpırdanmıştı. Defalarca okuyabilirdim bu paragrafı. Ve saatlerce düşüncelere dalabilirdim okuduklarım üzerine.

Acı, onunla mücadele ettiğin kadar olgunlaştırırdı seni. Onunla başa çıkabildiğin sürece güçlenirdin ve ancak onu yendiğinde yoluna devam edebilirdin. Eskisinden daha sağlam adımlarla ilerlerdin yolunu. Hedeflerin değişirdi büyük ihtimalle. Hayallerin eskisine nazaran farklılaşırdı. Bedeninle değil ruhunla olgunlaşırdın ve hayat artık eskisi gibi görünmezdi gönül pencerenden.

  Çünkü yaşama karşı hassasiyetin kabuklaşmıştır bir kere. O kabuğun altında bekleyen irinin gün yüzüne çıkma ihtimali her zaman vardır ve fakat sen ihtimaller üzerine kaderini inşaa etmeyi bırakalı çok olmuştur.

  Öyle ya da böyle acıya alışmak bambaşka bir insana çeviriyordu benliğini.

  Ben bir senede çok değişmiştim. İhtiyarlamamıştım belki ama büyümüştüm. Çocukça heveslerimi bir kenara bırakmıştım. Aşık olmanın verdiği o tatlı heyecanı toprağın altına gömmüştüm. Yaptığım yanlış seçimler, ödediğim acı bedellerle sonuçlanmıştı.

  Aşkın matematiği yoktu gözümde. Bir mantığı, doğrusu ya da yanlışı... Nerden estiği belli olmayan ılık bir meltem gibiydi. Ama yanılmıştım. O ılık meltem bir kasırgaya dönüşüp beni içine çekmiş sonra da bir paçavra gibi fırlatıp atmıştı.

  Aşkın bir matematiği yoktu gerçekten de ama doğrusu ve yanlışı kesinlikle vardı. Ve fakat ben gözümü kör ettiğimden hiçbir şey görememiş ve uçurumdan aşağı atmıştım kendimi.

  Oysa daha en başında uyarmıştı beni Berat ağabeyim. Aşkın, insanı aldattığını söylemişti. Öyle bir aldanmıştım ki aşka yaptığım seçimin doğru olduğuna gözüm kapalı inandırmıştım kendimi. Yanlış diye bir şey yoktu o an için. Tek bir doğru vardı, o da üzerinde yürüdüğüm yoldu.