YEMİN

28.BÖLÜM:DÜŞÜK

Helloooo sizi yine biraz beklettim ama özür diliyorum bebekler!! Bu aralar ehliyetle uğraşıyorum,kursa falan gidiyorum o yüzden vakit olmuyor ancak size Yen'i bölüm getirdim sonunda. Beğenmenizi umuyorum ve hepinizi öpüyorumm 💜💜

**

Nazlı donup kalmıştı.

"Bebek" demişti arkadaşı. "Bebek gidiyor!"

"Nazlı! Çok kötüyüm,ne olur yetiş!" Diyen sesti onu kendine getiren. Nazlı titreyen elleriyle pantolonunun fermuarını çekip babetlerini geçirdi zar zor ayağına.

"Geliyorum bebeğim. Dayan tamam mı? Dayanın!"

Bahar bir kez daha hıçkırdı. Acıdan ve endişeden kasılıp kalmış,hareket edemiyordu. Yalnızca eteğinin üzerinde yayılan kızıllığı görüyordu. Artık bunca kanamaya bebeğin dayanabileceğinden emin değildi. Yalnızca dua ediyordu.

"Bırakacak beni Nazlı. O da gidecek. Ben yapamıyorum,olduramıyorum..."

Nazlı annesinin soran bakışlarına aldırmadan kendini evden dışarı attığında ne yapacağını bilemez haldeydi,etrafına bakındı bir süre.

"Bahar'ım sen hatta kal,ben babamları arayacağım."

Bahar ağlamaya devam ederken yalnızca "Tamam." Diye fısıldamıştı.

Nazlı parmakları tir tir titrerken zorlukla Yavuz'un ismini buldu.

Yavuz aynı dakikalarda oldukça sıkıntılı bir vaziyette ortak alanda oturuyor,eve gidip gitmemek arasında sıkışıp kalmakla mücadele etmeye çalışıyordu.

Kapıda Erdem'in görevlendirdiği bir erin olduğunu biliyordu ancak Yavuz Bahar'ı kollarına alıp orada korumak istiyordu.

Aynı zamanda bunun o kadar kolay olmayacağını da biliyordu.

Bahar'ın onu affetmesi,söylediklerinin açtığı yaraları sarabilmesi uzun zaman alacaktı ama Yavuz aşklarının her zorluğu yeneceğine inanıyordu.

Dahası Bunu yürekten istiyor;yatarken,kalkarken,her an dualarında Allahtan Bahar'ı diliyordu.

Masanın üzerinde titreşen telefonda beliren isimle kaşlarını çattı. Nazlı arıyordu.

Nazlı durum Bahar olmadıkça onu arar mıydı ki? Panikle dünyasının döndüğünü hissetti. Nedense içindeki ses ona kötü şeyler yaşayacaklarını fısıldıyordu.

Daha kötü...

İstemeye istemeye ancak bir yandan da sabırsızlıkla açtı telefonu.

"Efendim Nazlı?"

Nazlı Yavuz'u ürkütmek istemiyordu. O nedenle titreyen çenesiyle,sızlayan burnuyla savaştı bir süre. Ancak o kadar güçlü değildi genç kadın. Küçük bir çığlık kaçtı dudaklarından taksiciyi bile ürküten,içini acıtan.

"Yavuz Abi! N'olur koşun! Bahar evde yalnız,kanaması var!"

Yavuz ayağa kalktı ancak adım atamadan olduğu yerde sallandı, geri oturmak zorunda kaldı.

"Ne...Ne demek kanaması var Nazlı?"

O anda etrafındaki tüm sesler sustu. Fethi okuduğu kitabı bıraktı endişeyle yanına. Langırt oynayan Feyzullah ve Mücahit'in elleri durdu. Oyun kollarını tutan Ateş ve Kopuk donup kaldı. Aşık temizlediği bağlamasını her zaman özenle bırakırken yerine bu defa atarcasına bırakıverdi.

"Abi...Ben...Bilmiyorum abi! Bebek dedi. Benim haberim yoktu bebekten. Bebek gidiyor dedi."

Aldığı nefes fazla geldi o an adama. Yumruğunu göğsüne yasladı. Şu an yumruğunun altında isyanla atan kalp dursaydı...