Ayrılığın Gemisi|Tamamlandı

1~Gidiş~

Nefes ve Tahir birbirlerini çok seviyorlardı ve evlendiler. Hatta bir ikizleri bile oldu. Kızlarının adı Hayal ve oğullarının adı Umut. Hayal'in adını babası koydu. Kızı adı gibi hayal kurmayı bilsin diye Hayal koydu. Umutun adını da annesi umut dolu olsun umudunu hiç kaybetmesin diye Umut koydu. Herşey kusursuzdu. Ta ki o güne kadar. İkizler daha doğmamıştı. Tahir gemiye gidiyordu. Nefesin hiçbir şeyden haberi yoktu. Odaya gittiğinde Tahirin eşyaları yoktu. Evden koşarak limana gitti. Hamileliği yüzünden koşamıyordu yolda bi taksiye bindi. Limandan bir gemi uzaklaşıyordu. Gemide de Tahir vardı. Yanında da bavulu. Daha düne kadar çocuklarının mutlulukları için gözyaşı dökerken şimdi ayrılık gözyaşı döküyorlardı.

"Tahir... TAHİİİİİİİRRR"

Nefes çığlıkları eşliğinde yere yığıldı. Sevdiği adam gözleri önünde gidiyordu. Gemi gittikçe gözden kaybolmaya başlıyordu. Hava da kararmaya başlıyordu.

5 YIL SONRA

Hayal sabah bütün sevimliliğiyle "Günaydın anne" dedi karşıma geçip.

"Günaydın benim prensesim"
Sonra yatağından kalkmayan Umut'a döndüp "Sana da günaydın uykucu prensim."

Kızım yüzündeki merakla "Anne babam nerde, ne zaman gelecek?" diye sordu.

İşte yıllardır geleceğini bildiğim ama cevaplamaktan, sorulmasından korktuğum tek soruydu bu. Eğer anlatırsam çocuklarım babalarından nefret edecekti. Ama ben yalan söyleyemezdi m ki yani beceremezdim.

"Eğer babanı çok özlersen o senin rüyalarına gelecektir."

"Ama babam nerde ki?" Diye sordu Umut'um.

Umutun ve Hayalin minik ellerini kalplerine götürdüm.

"Babanız hep burda olacak anlaştık mı?"

Hayal ve Umut başını salladı.

"Şimdi aşağı iniliyo ve..."

Asiye ablamın kapıdan bizi izlediğini gördüm.

"Ve Asiye yengeye öpücük veriliyo."

Hayal ve Umut yataktan koşarak indiler. Asiye abla sarılabilmeleri için eğildi.

"Günaydın Asiye yenge" dedi Hayal.

"Günaydın Hayal'im sana da günaydın paşam. Hadi yangaz amcalarınız aşağıda sizi bekliyor."

"Günaydı Asiye ablam"

"Günaydın guzum. Çocuklara ne diyeceksin."

"Abla ben bilmiyorum. Babalarından nefret etsinler istemiyorum. Ama ben yalan da söyleyemiyorum."

"Kuzum bak sen onların analarısın onlar kötülüğünü ister misin hiç bu yüzden içinden geçen neyse onu yap ama şimdi kahvaltıya."

Aşağıya indik.

"Yangaz amca sizcede Hayal çok sıkıcı değil mi?"

"Hiçte bile asıl sen çok tembelsin."

Bunu fırsat bilip atladı hemen Murat "İkizim bizim gibi yangaz ikizler yetiştirmeye ne dersin?"

"Höst derim rahat bırakın çocuklarımı."

"Anne ya bizde yangaz amcamlar gibi olcaz." Dedi inatla Umut.

"Çak be yeğenim." Dedi sevinçle Murat.

"Sus ula. Günaydın Nefes."

"Günaydın Mustafa abim."

Hepimiz kahvaltımızı yaptık. Asiye abla ve ben sofrayı topladık. Sıradan bir gün geçirdik. Akşam herkes odalarına çekildi. Ben ortaya yattım. Hayal ve Umutta bana sarıldılar.