The Mark.

Συγκάτοικος.

   «Δεν γίνεται να έρθω μαζί σου, με ψάχνουν.» της είπα και εκείνη γέλασε. «Συγνώμη, αλλά και αυτός ο αστυνομικός σε έψαχνε, αλλά σε πυροβόλησε, κινδυνεύεις Iris πρέπει να φύγουμε αμέσως από εδώ;» μου είπε και σοβάρεψε αμέσως. «Οι φίλοι μου, οι οικογένεια μου, είναι τρελό, δεν μπορώ να φύγω με μία άγνωστη.» της είπα και εκείνη κούνησε το κεφάλι της. «Δεν καταλαβαίνεις; Δεν μπορείς να τους ξαναδείς. Ξέρω πως ακούγεται. Σου φαίνεται αδύνατον, αλλά θα τα καταλάβεις όλα, αν έρθεις μαζί μου.» μου είπε. 

    Τότε όμως ακούσαμε και φωνές να φωνάζουν το όνομα μου. «ΝΑ ΤΗΝ, ΠΙΆΣΤΕ ΤΗΝ!» φώναξε κάποιος και τότε κατάλαβα τι εννοούσε. Περίπου. Είχα ξαναγεννηθεί, αλλά ως κάτι διαφορετικό που προφανώς τους τρόμαζε. «Εντάξει, θα έρθω μαζί σου, προς το παρόν!» της είπα και εκείνη χαμογέλασε πλατιά και ήρθε προς τα εμένα κράτησε τα χέρια μου στα χέρια της και μέσα σε δευτερόλεπτα είχαμε τηλεμεταφερθεί έξω από ένα τεράστιο, γιγάντιο σχολείο, για να πω την αλήθεια, δεν μοιάζει και πολύ με σχολείο, αλλά κάτι σαν έπαυλη, ξενοδοχείο. «Μου αρέσει..» της είπα και εκείνη μου χαμογέλασε και με μία κίνηση του χεριού της η τεράστια μαύρη πύλη άνοιξε και μπήκαμε μέσα στο τεράστιο προαύλιο. «Που πάμε;» την ρώτησα καθώς διασχίζαμε την αυλή. Κανείς δεν ήταν έξω. Ακόμα. «Θα σε πάω στο δωμάτιο σου, τα μαθήματα ξεκινάνε στις 6 το απόγευμα, η συγκάτικος σου θα σε ενημέρωσει για το πρόγραμμα σου και τα μαθήματα που μπορείς να ακολουθήσεις.» μου είπε και εγώ σταμάτησα απότομα. «Τι εννοείς συγκάτοικος;» την ρώτησα και εκείνη με κοίταξε παραξενεμένη. «Δεν θες να έχεις συγκάτοικο;» με ρώτησε.  «Ποτέ δεν είπα ότι θα μείνω Samantha.» της είπα. 

     Ξαφνικά το πρόσωπο της αγρίεψε. «Αγαπάς τους γονείς σου;» με ρώτησε εκνευρισμένη. «Περισσότερο και από εμένα.» της απάντησα χωρίς να κωλώσω. «Ωραία, τότε αν θες να παραμείνουν ζωντανοί πρέπει να μείνεις εδώ, μέχρι να ολοκληρώσεις την εκπαίδευση σου και να δούμε αν θα γίνεις βρυκόλακας ή μοιαρή. Εντάξει;» με ρώτησε πιο μαλακά και εγώ κούνησα το κεφάλι μου. «Προχώρα, έχουμε αργήσει..» μου είπε και συνεχίσαμε μέχρι να φτάσουμε στο μεγάλο κτήριο. Μόλις μπήκαμε μέσα, εντυπωσιάστικα. Έμοιαζε με αρχοντρικό αλλά τα έπιπλα, τα χαλιά, οι πίνακες, όλα έμοιαζαν ολοκαίνουρια και μοντέρνα. Ανεβήκαμε τις μεγάλες ξύλινες σκάλες και πήγαμε στους πάνω ορόφους. Μέχρι να φτάσουμε στα δωμάτια, περάσαμε από διάφορους ορόφους αλλά δεν πρόλαβα να δω και πολλά. «Εδώ είμαστε..» είπε σταματώντας μπροστά από μία πόρτα. «Ωραία..» είπα και εκείνη χτύπησε τρεις φορές. «Παρακαλώ..» είπε μία νυσταγμένη φωνή. «Sierra από εδώ η νέα σου συγκάτοικος η Iris Collins. Σας αφήνω να γνωριστείτε. Μην ξεχάσεις να την ενημερώσεις για το πρόγρμμα της.» είπε και έφυγε χωρίς να περιμένει κάποια απάντηση. «Γειά είμαι η Sierra.» είπε ενθουσιασμένη. «Είμαι η Iris, χάρηκα για την γνωριμία.» της είπα και εκείνη ανακάθησε στο κρεβάτι. «Μπορώ να δω το τατουάζ σου;» με ρώτησε προβληματισμένη. «Το ποιο; Δεν έχω τατουάζ.» της είπα μπερδμένη. «Εννοώ το σημάδι. Της Nox.» μου είπε χαμογελώντας. «Δεν καταλαβαίνω..» της είπα και εκείνη σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου. «Γύρνα..» μου ειπε και έκανα ότι μου είπε. Μου σήκωσε την μπλούζα και έβγαλε μία πνιχτή κραυγή. «ΤΙ; ΤΙ ΈΧΩ;» την ρώτησα και εκείνη με κοίταξε με τα μεγάλα καστανά της μάτια. «Είναι χρυσό..» είπε μετά από μία μικρή παύση. «Τι είναι χρυσό;» ρώτησα προσπαθώντας να δω την πλάτη μου.