The Mark.

Epilogue

    Το ταξίδι στο Παρίσι, ήταν τέλειο, νομίζω δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Το χιονισμένο τοπίο από το ξενοδοχείο θα μου μείνει πάντα στο μυαλό. Όταν επιστρέψαμε στο Seattle είχα μπει στον τέταρτο μήνα και ο Igor αμέσως με πήγε στο ιατρείο για εξετάσεις. Όλα ήταν φυσιολογικά και 1 Φεβρουαρίου γέννησα δύο πανέμορφα αγοράκια.
    Πριν, ήμουν τόσο τρομαγμένη με το όλο θέμα, είμαι μόνο 18 και έχω δύο παιδιά, έχω παντρευτεί, κάτι που στον φυσιολογικό κόσμο των θνητών είναι εντελώς αφύσικο αν και πολύ συχνό. Το καλύτερο της υπόθεσης είναι πως εγώ δεν είμαι θνητή, ποτέ δεν υπήρξα θνητή και είμαι ευτυχισμένη που έχω αυτή την ζωή που έχω.

    Και πώς έτσι φτάνουμε στο τώρα, δύο χρόνια μετά από όλα αυτά, δύο χρόνια μετά από την στιγμή που η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Ποτέ μου δεν θυμήθηκα τα πάντα για το παρελθόν μου, μόνο κάτι θολές εικόνες, αλλά αυτό ποτέ δεν με εμπόδισε να είμαι η Iris Stewart.

   «Μαμά!» άκουσα την φωνή του Demetri από τον κήπο και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ήταν μέσα στην αγκαλιά μου.

«Τι έγινε μωρό μου;» τον ρώτησα καθώς καθάρισα το προσωπάκι του από τις λάσπες.

«Ο James με έριξε πάλι μέσα στα λουλούδια, πες του κάτι..» μου είπε θυμωμένος.

«JAMES, έλα εδώ αμέσως!» φώναξα και αμέσως ο Stark με τον James μπήκε μέσα στο σπίτι γεμάτοι λάσπες.

«James γιατί έριξες πάλι τον Demetri;» τον ρώτησα απαλά και εκείνος με κοίταξε με αυτά τα υπέροχα γκριζογάλανα μάτια του.

«Δεν το έκανα εγώ!» είπε απαλά και έτρεξε στην αγκαλιά μου.

«Ναι, δεν το έκανε αυτός, εγώ το έκανα..» είπε με ένα ένοχο χαμόγελο ο Stark και τον κοίταξα έτοιμη να σκάσω στα γέλια.

«Λοιπόν τι λέτε παιδιά; Θέλετε να τιμωρήσουμε τον μπαμπά;» τους ρώτησα και εκείνοι κούνησα το κεφάλι τους θετικά.

«Ωραία, λοιπόν, πάτε πάνω και φέρτε μου την μπάλα του ράγκμπι και ελάτε έξω στον κήπο!» τους είπα και έτρεξαν πάνω στο δωμάτιο τους.

«Τι έχεις στο μυαλό σου;» με ρώτησε ο Stark αλλά εγώ δεν του απάντησα, απλά σηκώθηκα και βγήκα έξω στον κήπο και λίγα λεπτά αργότερα ήρθαν και τα παιδιά και μου έδωσαν την μπαλα. Έκανα νόημα στον Stark να πάει πίσω και του έριξα με όλη μου την δύναμη την μπάλα και την έπιασε.

«ΤΙ; ΠΩΣ;» αναφώνησα και τότε μου πέταξε εκείνος την μπάλα, όμως την έπιασα παρόλο που ήταν ψηλή βολή.