The Mark.

Πάντα να περιμένεις το αναπάντεχο.

    «Είσαι λίγο καλύτερα;» με ρώτησε μόλις φτάσαμε έξω από την πόρτα του δωματίου μου. Ειλικρινά; Όχι, δεν ήμουν καθόλου καλά για την ακρίβεια θα κατέρρεα από στιγμή σε στιγμή, δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος, που κλαίει εύκολα, αλλά όλο αυτό ήταν πολύ για να το χειριστώ αυτή την στιγμή. «Ναι είμαι μία χαρά, μην ανησυχείς. Τα λέμε αύριο Stark..» του είπα ψέματα με τόση μεγάλη άνεση, αμέσως με πίστεψε. Μου χαμογέλασε και αμέσως μετά έφυγε. Μόλις μπήκα στο δωμάτιο μου, επιτέλους μπορούσα να αφήσω τον πόνο ελεύθερο. «Που ήσουν;» με ρώτησεη ανήσυχη η Sierra. Την κοίταξα και αμέσως τα μάτια μου πλημμύρισαν με δάκρυα, όλα θόλωσαν. «Ειι, τι έγινε;» με ρώτησε τρομαγμένη αυτή την φορά και ήρθε προς το μέρος μου. «Δεν μπορώ...» είπα καθώς προσπαθούσα να συγκρατήσω τους λυγμούς μου. «Τι έγινε;» με ξαναρώτησε και όρμησα στην αγκαλιά της και άρχισα να κλαίω. «Ηρέμησε και πες μου τι έγινε. Μην με φρικάρεις έτσι..» μου είπε και με πήγε μέχρι το κρεβάτι. 
    Αφού μου πέρασε η κρίση, και μπόρεσα να της μιλήσω, ένιωσα την καρδιά μου να σπάει σε κάθε λέξη που ξεστόμιζα. «Η αδερφή μου με μισεί, οι γονείς μου με ψάχνουν, είμαι βρυκόλακας με και καλά υπερδυνάμεις. Οι ζωή μου χάθηκε μέσα σε μία νύχτα, δεν νομίζω πως μπορώ να χτίσω τα πάντα από την αρχή. Απλά πέφτω..συνέχεια..» της είπα σκουπίζοντας τα μάτια μου. «Όλοι μας περάσαμε από αυτό το σημείο, για κάποιους ήταν πιο εύκολο αλλά σε κάποιους πολύ εύκολα. Για παράδειγμα, εγώ επικοινώνησα με τους γονείς μου λίγες μέρες μετά την αλλαγή μου και μου είπαν πως είμαι ο σατανάς και να αφήσω την κόρη τους ήσυχη και μετά από λίγες μέρες έκαναν την κηδεία μου.» μου είπε ανέκφραστη. Εντάξει αυτό ήταν πολύ χειρότερο. «Απλά λυπάμαι πολύ, πάντα προκαλούσα προβλήματα στην οικογένεια μου και τώρα τους εγκατέλειψα..» είπα και ένιωσα τα μάτια μου να καίνε πάλι. «Δεν τους εγκατέλειψες Iris, τους κρατάς ασφαλείς.» μου είπε και χάιδεψε απαλά το μάγουλο μου. «Ωραία και αφού αποφοιτήσω από αυτή την ακαδημία τι θα κάνω;» την ρώτησα. «Λοιπόν, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Μπορείς να κάνεις μία μοναχική ζώη και να αρνηθείς την φύση σου, μπορείς να πάρεις την εξουσία και να γίνεις μία Ανώτατη. Και μετά μπορείς να πας σε κολλέγιο. Πάλι θα είναι σαν την ακαδημία, αλλά εκεί θα ζεις στον πολιτισμό, μαζί με θνητούς και αθάνατους.» είπε απαλά. Όντως δεν είχα πολλές επιλογές. 
    «Έχω έναν χρόνο για να το σκεφτώ έτσι;» την ρώτησα και εκείνη κούνησε θετικά το κεφάλι της. «Έχεις αρκετό καιρό ναι. Έχεις πολλά να προσφέρεις στο είδος μας. Μπορεί να είσαι η μεγαλύτερη Ανώτερη βρυκόλακας μάγισσα που υπήρξε. Μπορείς να κάνεις θαύματα.» είπε και έσκασα στα γέλια. «Δεν είμαι η Nox.» της είπα μέσα στα γέλια μου. «Είσαι κάτι παραπάνω από μία νεαρή βρυκόλακας και το ξέρεις..» είπε αλλά άρχισε να γελάει και εκείνη. «Λυπάμαι τόσο πολύ για το πρωί Sierra. Καταλαβαίνω πως θες να με βοηθήσεις, αλλά ακόμα δεν ξέρω και εγώ τι είμαι ικανή να κάνω, δεν θέλω να μπλέξω και άλλους στο χάος μου.» της είπα και εκείνη μου χαμογέλασε. «Ότι χρειαστείς είμαι εδώ. Μπορεί να μην είμαι η κολλητή σου, αλλά προς το παρόν πρέπει να με ανεχτείς..» είπε και την αγκάλιασα. «Παρακαλώ..» ψιθύρισε. «Λοιπόν δεν μου λες. Ερωτεύτηκες με τον Stark ή όχι ακόμα;» με ρώτησε και στριφογύρισα τα μάτια μου. «Σου είπα, είμαστε φίλοι, απλά φίλοι..» της είπα και ξάπλωσα. «Δεν σε πιστεύω. Ξέρεις, μπορώ να διαβάζω πολύ καλά τους ανθρώπους και όλο σου το πρόσωπο φωνάζει Stark STARK.» μου είπε και την αγριοκόιταξα. «Δεν είναι του στυλ μου, δεν είμαι το στυλ του..» είπα και ήμουν σίγουρη για αυτό. «Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να σου αρέσει..» είπε ανασηκώνοντας το φρίδι της. «Όχι..» ήμουν τελείως κάθετη με αυτό. «Πρόσεχε τι λες Iris Collins. Πάντα να περιμένεις το αναπάντεχο.» μου είπε. «Λοιπόν τι θα κάνουμε; Παρασκευή βράδυ και μέσα; Δεν λέει..» της είπα. «Νόμιζα πως ήσουν κουρασμένη.» μου είπε πονηρά. «Θέλω να ανέβω λίγο, εντάξει;» την ρώτησα και ένα χαμόγελο άστραψε στο πρόσωπο της. 
    «Αυτό είναι το κορίτσι μου! Σήκω!» μου είπε και πετάχτηκα από το κρεβάτι. «Ντύσου, στολίσου ο Scott κάνει ένα private party, είμαι σίγουρη πως θα χαρεί πολύ αν σε δει.» μου είπε και έτρεξε στην ντουλάπα. «Ποιοί θα είναι;» την ρώτησα καθώς άρχισα να ψάχνω τι θα βάλω. «Jim, Scott, Ben, Stark, η Alex, η Abby, ο Travis και η Nicki.» είπε καθώς πετούσε συνολάκια στο κρεβάτι. «Μάλιστα, και τι υποτίθεται πως θα βάλω;» την ρώτησα καθώς έβγαζα και έβγαζα ρούχα. «Κάτι απλό, λαμπερό και σέξυ..» μου είπε και άρχισα να ψάχνω. Τελικά αποφάσισα να φορέσω μία μπορντό ψηλόμεση φούστα με ένα σατέν λευκό μπλουζάκι και τις άσπρες γόβες μου, χτένισα λίγο τα μαλλιά μου και το μακιγιάζ το άφησα στην Sierra. «Ο Stark θα τρελαθεί μόλις σε δει..» είπε μόλις άφησε κάτω το μολύβι. «Ωραία, χαίρομαι.» της είπα σαρκαστικά και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Η αλήθεια είναι πως έδειχνα πολύ ωραία. Είχα πολύ καιρό να πάω σε πάρτι πόσο μάλλον αν φορέσω αυτά τα ρούχα. «Είσαι πανέμορφη..» μου είπε και της χαμογέλασα. «Και εσύ το ίδιο..» της είπα και κοκκίνισε. «Πάμε; Έχουμε αργήσει..» είπε. «Ναι πάμε..» της είπα και φύγαμε. 
    Μόλις φτάσαμε στο δωμάτιο του Scott, η μουσική και οι φωνές έβγαιναν μέχρι έξω. Η Sierra χτύπησε μία φορά και η πόρτα άνοιξε. Δεν περίμενα πως θα το άκουγαν. Αλλά και φυσικά το άκουσαν, βρυκόλακας εστί και καλή ακοή. «W-o-w.» είπε ο Scott μόλις μας είδε και η Sierra χαμογέλασε. «Δεν σας περιμέναμε. Νόμιζα πως δεν θα έρθετε τελικά..» είπε. «Δεν θα το χάναμε ποτέ..» είπε η Sierra και μπήκε μέσα. Το δωμάτιο του Scott ήταν σαν όλα τα υπόλοιπα δωμάτια των μαθητών, αλλά τα περισσότερα έπιπλα είχαν φύγει και είχε γίνει σαν ο τέλειος χώρος για πάρτυ. Όλοι μόλις μας είδαν, χαμογέλασαν. «Βρε βρε, η σκύλα η Iris..» είπε ο Ben με ένα σαρκαστικό χαμόγελο και με αγκάλιασε. «Σκάσε Ben..» του είπα και τον αγκάλιασα και εγώ. «Πως και μας τίμησες με την παρουσία σου μιρκό;» με ρώτησε ο Jim και του χαμογέλασα. «Είπα να σας δώσω μία δεύτερη ευκαιρία..» του είπα και χαχάνησε. «Ευχαριστούμε.» είπε και μου έδωσε ένα ποτήρι με ποτό. Και τότε, είδα τον Stark, απλά ντυμένος, με ένα σκισμένο τζιν και ένα λευκό πουκάμισο, να κάθεται σε έναν καναπέ και να πίνει. Πήγα έκατσα δίπλα αλλά δεν φάνηκε να το προσέχει. Δεν είχε καταλάβει ότι είχα έρθει καν. «Δεν είσαι τύπος του πάρτι ε;» τον ρώτησα και πετάχτηκε ολόκληρος, κυριολεκτικά. Του έπεσε το ποτό. «Με κατατρόμαξες Iris.» είπε αλλά είχα ήδη σκάσει στα γέλια. «Δεν με περίμενες ε;» τον ρώτησα. «Όχι, όχι δεν περίμενα πως θα έρθεις, αλλα χαίρομαι που ήρθες..» μου είπε κοιτάζοντας με από πάνω μέχρι κάτω. «Δεν σε είχα για άνθρωπο που θα φορούσε τέτοια ρούχα..σου πάνε..» μου είπε και ένιωσα τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά. «Και εσύ δεν πας πίσω κολλητέ..» του είπα γελώντας για να σπάσω την αμηχανία. «Λοιπόν, θα μου χάριζες αυτόν τον χορό, ωραία μου δεσποινίς;» μου είπε και μου έδωσε το χέρι του. «Με μεγάλη μου χαρά..» του είπα προσπαθώντας να μην γελάσω. Στα ηχεία έπαιζε το Somewhere Only We Know, ένα από τα αγαπημένα μου. Έβαλε τα χέρια του στην μέση μου και εγώ τύλιξα τα δάχτυλα μου γύρω από τον λαιμό του και αρχίσαμε να στροβιλιζόμαστε σιγά σιγά με τον ρυθμό. 
    Και μετά το κάψαμε. Ναι, μέθυσα, αρκετά. Αλλά μετά από αρκετό καιρό άρχισα και πάλι να το διασκεδάζω, και έπειτα από μία μέρα σαν την σημερινή σίγουρα χρειαζόμουν κάτι τέτοιο για το ηθικό μου. Την επόμενη μέρα θα είχα σίγουρα έναν τρομερό πονοκέφαλο, αλλά άξιζε τον κόπο. «Ει Stark έλα να χορέψουμε...» του είπα αλλά εκείνος με τράβηξε πάλι κάτω στον καναπέ. «Μπορεί να με μέθυσες, αλλά δεν πρόκειται να σε αφήσω να χορέψεις άλλο, ο καημένος ο Scott θα έχει να μάσει όλο τον εσωτερικό σου κόσμο μετά..» μου είπε και εδώ που τα λέμε, όλα γύριζαν. «Καλά, θα σου κάνω την χάρη, αλλά ξέρεις πως είσαι ξενέρωτος..» του είπα και άρχισε να γελάει. «Μου αρέσεις τόσο πολύ Iris..» είπε και τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά μου, αχ αυτά τα όμορφα μάτια. «Και εμένα..» του είπα και χαμογέλασα. Τώρα για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω ποιος μιλούσε. Εγώ; Ή τα δύο μπουκάλια Vodka; Μάλλον το δεύτερο, αλλά ποιος νοιάζεται; «Iris...» ψιθύρισε και έσκυψε προς το μέρος μου, αλλά μάλλον έτσι μου φάνηκε, έτσι όπως ζαλιζόμουν μπορεί σε λίγο να τον έβλεπα ανάποδα. Μόνο που τότε έγινε το αναπάντεχο. Ένιωσα τα χείλη του στα δικά μου, ζεστά και απαλά. Μόνο που ένιωσα λες και μου έριξες έναν κουβά με παγωμένο νερό και ξύπνησα. «Μη..» προσπάθησα να πω καθώς συνέχισε να με φιλάει, αλλά δεν φάνηκε να με ακούει. Έβαλα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και προσπάθησα να το σπρώξω αλλά παρά ήταν βαρύς για μένα. «ΣΤΑΜΆΤΑ!» του φώναξα και πετάχτηκε μακριά μου πιάνοντας τον λαιμό του. Μύριζε καμμένο, καμμένο δέρμα. Μόλις σήκωσε το χέρι του είδα ένα κόκκινο μεγάλο σημάδι στον λαιμό του. «Stark, Χριστέ μου, λυπάμαι τόσο πολύ. Δεν ήθελα να σε πληγώσω..» του είπα αλλά εκείνος ήταν ακόμα σαστισμένος, δεν φάνηκε όμως να πονάει. «Πρέπει να φύγω. Συγνώμη και πάλι..» είπα και βγήκα τρέχοντας από το δωμάτιο. 
     «Iris περίμενε..» μου φώναξε η Alex. «Συγνώμη, Alex δεν μπορώ τώρα, αλήθεια νομίζω πως θα κάνω εμετό, πρέπει να πάω στο δωμάτιο μου..» της είπα. «Μπορείς να περπατήσεις;» με ρώτησε και προσπάθησα αλλά έπεσα πάλι στον τοίχο. «Θα σε πάω εγώ..» μου είπε και πέρασε το χέρι της γύρω από την μέση μου. «Ευχαριστώ..» της είπα. «Τελικά μεθάνε και οι βρυκόλακες..» της είπα και εκείνη χαμογέλασε. «Του έδωσες και κατάλαβε σήμερα..» μου είπε και ένιωσα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν πάλι. «Θα μου τα εξηγήσεις αύριο..» μου είπε καθώς άνοιξε την πόρτα. «Χρειάζεσαι τίποτα άλλο;» με ρώτησε. «Όχι..ευχαριστώ..» της είπα και έπεσα ξερή στο κρεβάτι. 
    Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησα, είχα δίκιο για τον πονοκέφαλο. «Καλημέρα..» μουρμούρισα καθώς είδα την Sierra να κάθεται στον καναπέ. «Καλημέρα Iris..» μου είπε με ένα χαμόγελο ως τα αφτιά. «Πονοκέφαλος ε;» με ρώτησε και απλά κούνησε το κεφάλι μου. «Έλα πάρε αυτό..» μου είπε και μου πέταξε ένα μπουκάλι με αίμα. «Δεν πεινάω..» της είπα, αν και αυτό ήταν ψέμα. Ο λαιμός μου με έκαιγε, απλά αν έτρωγα το παραμικρό είμαι σίγουρη πως θα έκανα εμετό. «Θα σε βοηθήσει με τον πονοκέφαλο..» είπε και ανασήκωσα τους ώμους μου. Το ζέστανα λίγο και μετά γύρισα το μπουκάλι στο στόμα μου. Αυτή η αίσθηση κάθε φορά που έπινα αίμα, ήταν λες και έπαιρνα έξταση ή ναρκωτικά. Τα δόντια μου μεγάλωσαν όπως και την προηγούμενη φορά και είμαι σίγουρη πως και τα μάτια μου είχα γίνει αυτό το βαθύ κόκκινο του αίματος. Μόλις ήπια και την τελευταία σταγόνα, ένιωσα τον πονοκέφαλο να περνάει σιγά σιγά. «Καλύτερα;» με ρώτησε. «Ναι, ευχαριστώ S.» της είπα και άφησα το μπουκάλι στο τραπέζι. «Τώρα πες μου. Τι στο διάολο ήταν αυτό το χθεσινό με τον Stark;» με ρώτησε και εγώ την κοίταξα προβληματισμένη. «Για ποιο πράγμα μιλάς;» την ρώτησα μπερδμένη. «Μα για το φιλί φυσικά..» μου είπε ενθουσιασμένη. «Ποιο....-» πήγα να πω αλλά τότε θυμήθηκα. Ο Stark με είχε φιλήσει και εγώ τον έκαψα. «Ω Θεέ μου..» αναφώνησα.