The Mark.

Keep Your Eyes Open.

   Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησα, ο Stark καθόταν δίπλα μου και μόλις κατάλαβε πως είχα ξυπνήσει πλησίασε κι άλλο. Δεν μίλησε, δεν έκανε τίποτα, προφανώς περίμενε πως από στιγμή σε στιγμή θα αρχίσω να κλαίω και να ουρλιάζω. «Δεν θα κάνω τίποτα..» του είπα και εκείνος χαλάρωσε λίγο. «Πως νιώθεις;» με ρώτησε απαλά. Πως ένιωθα; Καλή ερώτηση. Η μορφίνη με είχε ναρκώσει για τα καλά, δεν ήξερα τι μου γίνεται δεν καταλάβαινα και πολύ. Φυσικά θυμόμουν για την μαμά μου και την Lily, αλλά δεν είχα τις δυνάμεις να κάνω τίποτα. Προσπάθησα να σηκωθώ όρθια όμως τα πόδια μου δεν μπορούσαν να με κρατήσουν. «Που θες να πας;» με ρώτησε πιάνοντας με από την μέση για να μην πέσω. «Θέλω να κάνω ένα μπάνιο..» του είπα νιώθοντας την σύγχηση να με τρώει και πάλι. «Έλα, πάμε μαζί.» μου είπε τρυφερά και με πήγε μέχρι το μπάνιο. «Θα σε βοηθήσω, εντάξει;» με ρώτησε και εγώ απλά κούνησα το κεφάλι μου θετικά. Μου έβγαλε τα ρούχα σιγά σιγά και άνοιξε το νερό. Με έβαλε μέσα στην μπανιέρα και άρχισε να με σαπουνίζει. Κάτω υπό διαφορετικές συνθήκες θα το απολάμβανα πολύ περισσότερο αλλά πλέον δεν είχα το μυαλό για αυτό. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν μία ερώτηση. Εγώ γιατί είμαι ακόμα ζωντανή; Μόλις ξυπλήθηκα, με σήκωσε στην αγκαλιά του και άρχισε να με σκουπίζει με την πετσέτα, ένιωθα τόσο μεγάλη ντροπή, όχι επειδή ήμουν γυμνή, αλλά επειδή έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. «Ευχαριστώ..» μουρμούρισα σχεδόν από μέσα μου καθώς με οδηγούσε πίσω στο δωμάτιο.
     «Μπορείς να ντυθείς μόνη σου; Πάω να σου φέρω λίγο φαγητό και τα φάρμακα σου.» μου είπε με ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του. «Ναι...» του είπα και εκείνος έφυγε. Φόρεσα τα εσώρουχα μου και και κάτι φόρμες που είχε αφήσει ο Stark και έκατσα να τον περιμένω.
     Λίγη ώρα αργότερα επέστρεψε με ένα δίσκο φαγητό και τα φάρμακα μου. «Ορίστε.» μου είπε και άφησε τον δίσκο μπροστά στα πόδια μου. Δεν είχε φέρει πολλά πράγματα. Δύο τοστ, χυμό και λίγη σοκολάτα. Δίπλα από το φαγητό σε μία χαρτοπετσέτα είχε τα χάπια μου. Χθες ήταν τρία, τώρα τέσσερα. «Γιατί τέσσερα σήμερα;» τον ρώτησα αλλά εκείνος δίστασε να μου απαντήσει. «Είναι....ένα ηρεμηστικό μου το έδωσε ο Igor πριν ανέβω..» μου είπε χαμηλόφωνα. Ναι, τώρα καταλαβαίνω, ο Igor, όπως και όλοι οι άλλοι φοβούνται πως θα καταρρεύσω, το περιμένουν για την ακρίβεια. Κοίταξα και πάλι το φαγητό αλλά ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται. Άρχισα να τρώω σιγά σιγά το τοστ -μόνο το ένα-, έφαγα λίγη από την σοκολάτα και ήπια τον χυμό, ήδη ένιωθα την ξυνίλα να ανεβαίνει αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Πλέον μου είχαν μείνει τα χάπια. Πήρα μία βαθιά ανάσα και τα κατάπια. Ο Stark μου χαμογέλασε απαλά και μου πήρε το δίσκο για να τον κατεβάσει πάλι κάτω. «Τι γίνεται κάτω;» τον ρώτησα αβέβαιη αν θέλω να ξέρω. «Ο Seth συνεχίζει τις προπονήσεις κανονικά. Ο Jake πήγε για να τσεκάρει την περιοχή με τον Kristoff και τον Ivan. Ο μπαμπά σου προσπαθει να κανονίσει με τις άλλες αγέλες για το πότε θα έρθουν. Δείχνει καλά..» μου είπε και εγώ απλά του έκανα νόημα για να φύγει.
   Έκατσα για λίγη ώρα στο κρεβάτι, μέχρι που σιγά σιγά άρχισα να νιώθω τις δυνάμεις μου να επιστρέφουν καθώς η μορφίνη έφευγε από τον οργανισμό μου. Σηκώθηκα σιγά σιγά, νιώθοντας ακόμα μία μικρή ζαλάδα, φόρεσα το φούτερ μου με ένα μαύρο αθλητικό κολάν και τα αθλητικά μου και κατέβηκα τις σκάλες. Μόλις έφτασα στο σαλόνι, είδα τον Stark να κάθεται και με τους πέντε Alpha και τον Jake στο σαλόνι και συζητούσαν. «Καλημέρα Iris..» μου είπε ο Kyle που με είδε πρώτος. «Καλημέρα!» του είπα άτονα. «Λοιπόν, θέλω να σας ανακοινώσω κάτι. Μπορεί να είναι κάπως βιαστικό, αλλά σε μία εβδομάδα θα επιτεθούμε. Δεν με νοιάζει αν θα είναι έτοιμοι ή όχι, θα τους σκοτώσω αυτούς τους μπάσταρδους με τα ίδια μου τα χέρια..» τους είπα προσπαθώντας να συγκατήσω τον θυμό μου. «Πρέπει να προετοιμαστούμε, δεν θα προλάβουμε...» είπε ο Damon ανήσυχα. «Φυσικά και θα προετοιμαστούμε. Όλα τα μέλη από της αγέλες σας όπως και της δικής μου θα ακολουθήσουν καινούριο πρόγραμμα εκπαίδευσης με τον Seth και εμένα.» τους είπα και ο Stark με κοίταξε αβέβαιος. «Δεν είσαι σε κατάσταση να εκπαιδεύσεις κανέναν.» μου είπε βιαστικά και σηκώθηκε όρθιος. «Είμαι μία χαρά. Δεν μπορώ να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα..» του είπα.
    Τώρα επιτέλους καταλάβαινα τι εννοούσε ο Ivan όταν μου είπε ότι ακόμα τον τρώει, αλλά επειδή κάνει κάτι αρχίζει να μειώνεται. «Ειδοποιήστε τους όλους θα πάω να βρω τον Seth.» τους είπα και πήγα στο γυμναστήριο, ελπίζοντας πως είναι εκεί. «SETH;» φώναξα και εμφανίστηκε από το πουθενά. «Πως είσαι μικρή;» με ρώτησε και με αγκάλιασε σφιχτά. Ήταν ο πρώτος -καλά μετά τον Stark- που δεν με αντιμετώπισε ψυχρά, δεν φοβήθηκε να με ρωτήσει πως είμαι. «Θα τα καταφέρω..» του είπα απαλά και τον αγκάλιασα και εγώ. «Λυπάμαι τόσο πολύ για την μαμά σου Iris, μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι...» μου είπε και με κοίταξε στα μάτια. «Για την ακρίβεια, χρειάζομαι την βοήθεια σου..» του είπα απαλά και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του. «Θα επιτεθούμε στην Blood Moon σε μία εβδομάδα. Θέλω να εφαρμόσουμε σε όλα τα μέλη από κάθε αγέλη την εκπαίδευση που έκανες σε εμένα όταν πρωτοήρθα εδώ πέρα.» του είπα και το χαμόγελο του μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. «Θες να βασανίσεις αυτά τα παιδιά έτσι;» με ρώτησε. «Ίσως, λίγο. Θέλω να τους προετοιμάσω για την μάχη..» του είπα και εκείνος μου έκλεισε το μάτι. «Μάζεψε τους όλους έξω, θα κάνουμε το πρώτο μας μάθημα.» μου είπε και έφυγα τρέχοντας από το γυμναστήριο. Μόλις έφτασα πάλι στο σαλόνι ο Stark με άρπαξε και με κοίταξε στα μάτια. «Iris τι κάνεις;» με ρώτησε προβληματισμένος. «Βοηθάω τους συμμάχους μας.» του είπα χωρίς να καταλαβαίνω το πρόβλημα του. Είναι τόσο τσατισμένος, χωρίς λόγο. «Είσαι τραυματισμένη, έχεις υποστεί τόσα πολλά, υποτίθεται πως θα ξεκουράζεσαι..» μου είπε ανήσυχα. Ναι θα έπρεπε να ξεκουράζομαι, αλλά όχι για αυτόν τον λόγο. Επειδή είμαι έγκυος. Που να ήξερες. «Δεν καταλαβαίνεις; Δεν μπορώ να κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια. Με τρώει ολόκληρη, τότε είναι που πονάω Stark. Πρώτα ο Demetri και μετά η μητέρα μου και η Lily, δεν θα αφήσω κανέναν άλλον να πεθάνει.» του ειπα νιώθοντας τα μάτια μου να καίνε από τα δάκρυα, όμως δεν τα άφησαν να πέσουν, όχι αυτή την φορά. «Υποσχέσου μου πως θα είσαι προσεχτηκή.» μου είπε λιγάκι πιο χαλαρός και τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά μου. «Στο υπόσχομαι..» του είπα και με άφησε.
     «Εγώ θα πάω με τον πατέρα σου να βρω τις άλλες τρεις αγέλες που θα φτάσουν.» μου είπε καθώς έφευγα. «Εντάξει, να προσέχετε..» του είπα και βγήκα στην αυλή. Εκεί ήταν μαζεμένοι όλοι. Δεν είχα ιδέα ότι ήμασταν τόσο πολλοί. Περίπου χίλιοι. Μα καλά πως χωρούσαμε όλοι στο σπίτι, για όνομα το Θεού. Καθώς κοίταξα πίσω στο δάσος, είδα αρκετά αντίσκηνα. Έτσι μάλιστα. Μόλις πήγα προς το μέρος τους τα βλέμματα όλων, έπεσαν πάνω μου. «Ξέρω πως το πρόγραμμα σας έχει αλλάξει αρκετές φορές, αλλά αυτή την φορά είναι μόνιμο.» τους είπα και στάθηκα δίπλα από τον Seth. «Ξέρω πως είστε όλοι κουρασμένοι και μπορεί και φοβησμένοι, αλλά τώρα απαιτώ την προσοχή όλων. Αυτή η προπόνηση δεν είναι η συνηθισμένη που κάνατε μέχρι τώρα.» τους είπα και κοίταξα τον Seth. «Η Iris έχει δίκιο. Αυτή η προπόνηση, είναι χίλιες φορές πιο δύσκολη, επειδή αυτό που έχετε να αντιμετωπίσετε είναι σαφώς χίλιες φορές πιο δυνατό από έναν αντίπαλο. Θέλω όλοι σας να χωριστείτε σε ζευγάρια.» είπε αυστηρά και μετά από μερικά λεπτά όλοι έδειχναν έτοιμη. «Λοιπόν ποιος προσφέρεται να δοκιμάσει τον τρόπο μας;» ρώτησα και είδα ένα χέρι να σηκώνεται από το πλήθος.     «Πλησίασε..» του είπα και εκείνος ήρθε προς το μέρος μου. Είναι σίγουρα 16 χρονών, αλλά επείδης και πολύ γυμνασμένος. Όταν έφτασε στο μέρος μου έβγαλε την μπλούζα του και με κοίταξε αποδοκιμαστηκά. «Να αλλάξω σε λύκο;» με ρώτησε χαχανίζοντας. «Νομίζεις πως είναι αστείο;» τον ρώτησα αυστηρά και του κόπηκε το χαμόγελο. «Όχι..» είπε απότομα. «Ωραία. Τώρα άλλαξε.» του είπα και εκείνος άλλαξε στον λύκο του. «Εσύ δεν θα αλλάξεις;» με ρώτησε ένα αγόρι, μάλλον το ζευγάρι του. «Όχι..» του είπα και άρχισα να ακούω ψιθύρους. Κοίταξα τον καφέ λύκο μπροστά μου και του έκανα νόημα να επιτεθεί.
    Στην αρχή δίστασε, αλλά μετά όρμηξε κατά πάνω μου. Έκανα βιαστικά στην άκρη και εκείνος έπεσε στο κενό. Γρύλισε εκνευρισμένος και άρχισε να τρέχει πάλι προς το μέρος μου. Όταν με είχε σχεδόν φτάσει πήδηξα και ανέβηκα στην πλάτη του. Άρχισε να γρυλίζει και να προσπαθεί να με ρίξει όπως αρπάχτηκα από γύρω του και έπιασα τα μπροστινά του πόδια με τα χέρια μου και έπεσε με ένα μεγάλο γδούπο στο έδαφος. Γρύλιζε και προσπαθούσε να ελευθερωθεί ή τουλάχιστον να με τραυματίστει όμως στο τέλος παραιτήθηκε. Μόλις τον άφησα σηκώθηκε όρθιος το ίδιο και εγώ. Τότε ήταν που πρόσεξα πως όλοι με κοιτούσαν γεμάτοι δέος. «Το λάθος όλων είναι πως σας εκπαιδεύουν μόνο στην μορφή λύκου. Όλοι πιστεύεται πως αν ο λύκος σας είναι δυνατός τότε είναι και η ανθρώπινη μορφή σας, όμως δεν είναι έτσι. Το ότι είστε λυκάνθρωποι δεν σημαίνει πως και σαν άνθρωποι έχετε την δύναμη που θα έπρεπε. Με αυτόν τον τρόπο θα δυναμώσεται την ανθρώπινη μορφή σας όσο και τον λύκο σας.» τους είπα. «Αυτά είναι βλακείες. Μπορώ να νικήσω οποιονδήποτε.» άκουσα μία κοπέλα να λέει. «Το όνομα σου;» ρώτησα και εκείνη με κοίταξε λες και είμαι καμιά τρελή. «Emma.» μου είπε απότομα. «Έλα εδώ Emma.» της είπα και εκείνη ήρθε προς το μέρος μου γεμάτη αυτοπεποίθηση. «Δεν θα αλλάξει καμιά μας. Η πιο δυνατή νικάει..» της είπα και εκείνη χαμογέλασε.
   «ΤΏΡΑ!»  φώναξα και εκείνη μου όρμησε και εγώ όρμησα κατά πάνω της. Με μεγάλη ευκολία την έριξα κάτω. Έριξα όλο μου το βάρος πάνω της και εκείνη με το ζόρι κουνιόταν από κάτω μου. Γρύλιζε και έβριζε προσπαθώντας να με σπρώξει από πάνω της όμως στο τέλος σταμάτησε να παλεύει. «Αν ήμουν ο εχθρός, αυτή την στιγμή θα ήσουν νεκρή..» της είπα και σηκώθηκα από πάνω της. Με κοίταξε εκνευρισμένη, όμως είμαι σίγουρη πως είχε καταλάβει τι εννοούσα. «Είστε έτοιμη να ξεκινήσετε;» ρώτησε ο Seth και όλοι κούνησαν το κεφάλι τους.
   Η προπόνηση πήγε καλύτερα από ότι περίμενα, βέβαια όλοι τους τα έπαιξαν αλλά είμαι σίγουρη πως κατάλαβαν το νόημα της όλης κατάστασης. Όσο τους παρακολουθούσα, δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. «Είστε ελέυθεροι.» τους είπα όταν πλέον είχε νυχτώσει και όλοι έφυγαν για τα κρεβάτια τους. Λίγο πριν μπω μέσα, έπιασα μία περίεργη μυρωδιά. Σαν αλάτι αλλά όχι ακριβώς αλάτι. Αίμα. Σκέφτηκα και ένιωσα να παγώνω. «Iris τι έγινε;» με ρώτησε ο Seth καθώς έπιασε κι αυτός την μυρωδιά. «Ο Stark.» είπα σχεδόν από μέσα μου και άρχισα να τρέχω προς τον αυτοκινητόδρομο.
     Δεν έχω ιδέα πόσο έτρεξα, όσπου βρήκα τον Stark ξαπλωμένο στην άσφαλτο. «STARK!» ούρλιαξα και εγώ και ο Seth πήγα κοντά του. Γονάτησα δίπλα του και τον κοίταξα για να δω που είχε τραυματιστεί. Είχε αρκετές δαγκωματιές και γρατσουνιές, μπορεί και ένα δύο σπασμένα πλευρά. «Iris..» είπε με βραχνή φωνή. «Εδώ είμαι, εδώ είμαι Stark..» του είπα χαιδεύοντας απαλά το ματωμένο μάγουλο του.
     «Ο πατέρας σου Iris, μας πρόδωσε. Όταν πέρασε τα όρια που μάγεψες μου επιτέθηκε και ήρθαν και μερικοί λύκοι από την Blood Moon.» μου είπε χαμηλόφωνα. «Τι;» αναφώνησα σοκαρισμένη. «Πρώτα η μητέρα μου και μετά αυτός. Μα καλά τι έχουν πάθει όλοι;» φώναξα. «Iris, ο Stark..» μου είπε καθώς ο Stark άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του. Δεν είχα χρόνο για να ασχοληθώ με τον πατέρα μου. Άρπαξα τον Stark από τους ώμους και άρχισα να τον ταρακουνάω. Όχι πάλι, όχι. «Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά..» του είπα όμως εκείνος δεν τα άνοιξε. «Μην τολμήσεις και πεθάνεις πάλι..» γρύλισα. Πλησίασα το αφτί μου στο στήθος του και δεν άκουσα την καρδιά του. «ΌΧΙ!» ούρλιαξα. «ΌΧΙ ΚΑΙ ΕΣΎ. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ STARK ΞΎΠΝΑ!» του φώναξα. «Όχι ξανά..» μουρμούρισα και έσκυψα τον φιλήσω στα χείλη, λες και αυτό μπορούσε να τον ξυπνήσει. Και τότε που ήρθε μία ιδέα. Αν δεν εχει φύγει εντελώς ίσως μπορέσω να καταφέρωνα τον γυρίσω πίσω. Ο Seth είχε κοκαλώσει, έτσι μόνο αυτό μου έμεινε. Τοποθέτησα τα χέρια μου στο σημείο της καρδιάς του και ξεκίνησα. «Victas Phesmatis Ex Eleto. Revertas Phesmatis Ut Victas. Victas Phesmatis Ex Eleto. Revertas Phesmatis Ut Victas.» είπα σχεδόν από μέσα μου και τότε  τον άκουσα να βήχει και να παίρνει βαθιές ανάσες. «Ω, Θεέ μου, είσαι καλά, γύρισες...» είπα και τον σήκωσα στην αγκαλιά μου. «Μην μου το ξανακάνεις αυτό, ποτέ ξανά..» του είπα. «Δεν θα σε άφηνα ποτέ μου, απλά σε δοκίμαζα..» μου είπε απαλά. Ο Seth φάνηκε να επιστρέφει από το σοκ του και μας κοίταξε και τους δύο έντρομος. «Ευτυχώς που δεν πέθανες τώρα που η Iris είναι-» πήγε να πει αλλά εγώ τον έκοψα. Τι στον διάολο ήξερε και αυτός. Του έριξα ένα επιθετικό βλέμμα και εκείνος έκλεισε το στόμα του αμέσως. «Τώρα που η Iris είναι τι;» ρώτησε καθώς σηκώθηκε όρθιος.
     Ήταν ακόμα λερωμένος και γεμάτος, αίματα, αλλά είχε γιατρευτεί τελείως. «Δεν είμαι τίποτα Stark. Μπορείς να περπατήσεις μέχρι το σπίτι;» τον ρώτησα προσπαθώντας να αλλάξω θέμα. «Απάντησε μου Iris, τι είσαι;» επέμεινε. Κοίταξα εκνευρισμένη τον Seth και σηκώθηκα όρθια. «Πες του.» μου είπε χαμηλόφωνα. «Τι πρέπει να μου πεις Iris;» με ρώτησε τσιτωμένος ο Stark. Γαμώτο, τι να του έλεγα; Θα καταλάβει πως λέω ψέματα από την πρώτη λέξη που θα ξεστομήσω. Αν όμως έλεγα την αλήθεια δεν θα με άφηνε να πολεμήσω, είμαι σίγουρη. «Θα σου πω, μόνο αν μου υποσχεθείς κάτι.» του είπα και εκείνος συμφώνησε. «Ότι και να σου πω θα με αφήσεις να πολεμήσω, να πάω στην μάχη. Δεν θα σπάσει την υπόσχεση.» του είπα. «Εντάξει, το υπόσχομαι..» μου είπε. «Είμαι έγκυος Stark.» του είπα και το σαγόνι του κόντεψε να φτάσει στο έδαφος. «Τι;» αναφώνησε έκπληκτος αλλά τα μάτια του έλαμπαν ολόκληρα. «Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα;» με ρώτησε και αναστέναξα. «Κάτσε να δεις, από που να αρχίσω. Είχαμε το θέμα με τους Alpha, μετά έπαθα αυτή την κρίση, μετά η μητέρα μου και η Lily σκοτώνονται από την Blood Moon και μετά μαθαίνω ο πατέρας μου πως είναι προδότης.» του είπα αλλά εκείνος δεν μου έδωσε σημασία και έτρεξε να με αγκαλιάσει.
     Εγώ πάντως ένα έχω να πω, αυτοί που λένε ότι η ζωή και η μοίρα θέλει χρόνο και υπομονή για να αλλάξουν τα πράγματα, δεν ζούσε την ζωή μου. Δεν ξέρω πως να αντιδρώ σε όλα όσα συμβαίνουν. Δεν μπορώ ούτε να φρικάρω με το γεγονός ότι ο πατέρας μου μας πρόδωσε. Το ότι είναι με την Blood Moon. Ίσως αυτό είναι και καλό έτσι; Όλοι περιμένουν να κατρρεύσω από στιγμή σε στιγμή αλλά ακόμα στέκομαι όρθια έτσι δεν είναι; Αγκάλιασα και εγώ σφιχτά τον Stark νιώθοντας ασφαλής. Ήταν ο μόνος από τον οποίο μπορούσα να αντλήσω λίγη δύναμη. «Παιδιά...» μουρμούρισε ο Stark και αμέσως ξεκόλλησα από πάνω του, απρόθυμα. «Ναι ξέρω. Πάμε σπίτι, πρέπει να μιλήσουμε..» μου είπε και με κοίταξε. Δεν το πιστεύω πως παραλίγο να πεθάνει, πάλι, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτόν. Σίγουρα ήμουν κουρέλι, κουρασμένη και ταραγμένη, αλλά το μυαλό μου λειτουργούσε χωρίς διακοπή. Ήταν τόσα πολλά αυτά που έπρεπε να επεξεργαστώ.