The Mark.

Kidnapped.

   Όταν άνοιξα πάλι τα μάτια, ήμουν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, δεμένη με αλυσίδες και στα χέρια και στα πόδια, το βέλος ήταν ακόμα καρφωμένο στην κοιλιά μου, αν και δεν το έβλεπα το ένιωθα.  «Ξυπνήσε, η ωραία κοιμωμένη..» άκουσα μία αντρική φωνή, κάπου την είχα ξανά ακούσει, πολύ πρόσφατα. «Ποιος είσαι;» τον ρώτησα απότομα. «Ένα ένα πριγκίπισσα..» μου είπε απαλά. Δεν τον έβλεπα αλλά τον άκουγα να κάνει κύκλους γύρω μου. «Τι θες από εμένα;» του είπα καθώς πάλευα να απελευθερωθώ από τις αλυσίδες. «Όσο και να προσπαθείς δεν θα τις βγάλεις, αγάπη..» μου είπε και άνοιξε το φως. Ένας άντρας στεκόταν μπροστά μου, ξανθός, με γαλάζια μάτια, επίσης γνώριμα. Και τότε κατάλαβα. Αυτός ήταν που μου τηλεφώνησε. Και αν κρίνω από το ιδιαίτερο χρώμα των ματιών του είναι αδερφός της Amanda, ή ξάδερφος, κάποιος συγγενής τέλος πάντων. «Το ήξερα πως αυτή η σκύλα, κάτι έκρυβε..» μουρμούρισα και ένα χέρι πετάχτηκε προς το μέρος μου και με χτύπησε στο πρόσωπο. «Πρόσεχε πως μιλάς για την αδερφή μου!» γρύλισε. Οπότε είχα δίκιο. 
    «Τι θες από εμένα;» τον ρώτησα εκνευρισμένη. «Εγώ; Δεν θέλω τίποτα από εσένα. Αν και είσαι ωραίο κομμάτι. Εγώ απλά βοηθάω την αδερφή μου, γλύκα!» μου είπε με ένα ύπουλο χαμόγελο στα χείλη του. «Με λίγα λόγια είσαι το σκυλάκι της..» του είπα χαχανίζοντας. Το χέρι του με έπιασε σφιχτά στον λαιμό. «Είμαι ο αδερφός της..» μου είπε εχθρικά στο αφτί. «Καλά, μην ζορίζεσαι. Θα μας πάθεις και τίποτα..» του είπα και με άφησε. «Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί με απήγαγες.» του είπα τελικά. «Βοηθάω την αδερφή μου να ευτυχήσει.» μου είπε. «Η αδερφή μου, ήταν πολύ ευτυχισμένη με τον Stark, όταν ήταν 16 ήθελαν να παντρευτούν. Αλλά βλέπεις, τότε ήταν που ο Stark την έπιασε να τον απατάει και χώρισαν. Και 1,5 χρόνο μετά ο Stark άλλαξε σε βδέλλα και έφυγε. Όμως τότε ήρθες εσύ και τον έφτιαξες. Τον έκανες λυκάνθρωπο και η αδερφή μου πλέον μπορεί να ευτυχήσει και πάλι. Μπορεί να φτιάξει και πάλι την ζωή της.» είπε τρυφερά. «Μην υποτιμάς την μοίρα. Ότι γίνεται μία φορά θα επαναληφθεί.» του είπα και με κοίταξε νευρικός. «Γλυκιά μου Iris, εσύ φρόντισες για αυτό και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα σε σκοτώσω. Απλά θα σε κρατήσω εδώ και θα παίξω μαζί σου, μέχρι ο Stark να σημαδέψει την αδερφή μου και να γίνουν ένα.» μου είπε χαμηλόφωνα και έβγαλε ένα σιδερένιο μαχαίρι από την τσέπη του. «Ποιος σου λέει ότι ο Stark την αγαπάει ακόμα;» τον ρώτησα χωρίς να πάρω τα μάτια μου από το μαχαίρι του. «Επειδή η αδερφή μου είναι το ταίρι του. Μπορεί εκείνος να νομίζει ότι δεν την αγαπάει, αλλά η μοίρα θα τα φέρει έτσι ώστε να μείνουν μαζί για πάντα..» είπε και ένιωσα ένα γέλιο να με τραντάζει ολόκληρη. «Γιατί γελάς;» με ρώτησε εκνευρισμένος. «Τίποτα τίποτα, συνέχισε αυτό που έλεγες..» του είπα χωρίς να μπορώ να σταματήσω να γελάω. Δεν ήθελα να του πω ότι εγώ είμαι το ταίρι του Stark ήθελα να δω τι ακριβώς προσπαθούσε να πετύχει. 
    «ΘΑ ΤΟ ΒΟΥΛΏΣΕΙΣ;» μου φώναξε και πίεσε το βέλος πιο μέσα στο σώμα μου και ένιωσα έναν πόνο να μου κόβει την ανάσα. «Πολύ καλύτερα..» είπε καθώς έπαιζε στα χέρια του το μαχαίρι. «Τα λέμε αργότερα..» μου είπε και βγήκε έξω από την πόρτα. Ένιωσα το αίμα να τρέχει ζεστό πάνω στα πόδια μου και όλα άρχισαν πάλι να θολώνουν. Και πάνω που περίμενα ότι θα πέσω σε αυτόν τον βαθύ ύπνο χωρίς όνειρα, χάθηκα μέσα στις σκέψεις μου. Πως γίνεται η Amanda να είναι λυκάνθρωπος και να μην την μύρισα; Και αν γίνεται ο Stark και έχει δύο ταίρια; Έτσι και αλλιώς τίποτα δεν είναι φυσιολογικό σε σχέση με όλα αυτά που γίνονται. Και η Amanda έστειλε τους λύκους να με σκοτώσουν; Και αν ο Stark κινδυνεύει; «Iris Collins πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω..» άκουσα μία φωνή και γύρισα να κοιτάξω προς το μέρος που την άκουσα και είδα την θεά Nox να μου χαμογελάει. «Θεά Nox..» της είπα και της ανταπέδωσα τον χαιρετησμό. «Iris θέλω να με ακούσεις πολύ προσεχτηκά δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Δεν πρέπει να επιστρέψεις στον Stark, όχι ακόμα τουλάχιστον. Λυπάμαι που στο λέω αλλά αν γυρίσεις τώρα το τέλος θα είναι τραγικό και για τους δύο. Θα σε αρνηθεί Iris. Πρέπει να καταλάβει την αγάπη του για σένα και θα έρθει να σε βρει αυτός. Αν περάσουν τρεις μέρες χωρίς να ακούσεις νέο του, τότε απελευθερώσου και φύγε μακριά.» μου είπε αυστηρά. «Μα είναι το ταίρι μου υποτίθεται πως με αγαπάει. Είναι γραφτό μας να είμαστε μαζί..» της είπα μπερδεμένη. «Το ξέρω, αλλά το θέμα είναι να σε αγαπήσει ο ίδιος, όχι ο λύκος του. Αν δεν σε αγαπήσει το ξέρεις πως δεν θα πετύχει..» μου είπε απαλά. «Και η Amanda τι δουλειά έχει;» την ρώτησα. «Είναι η δοκιμασία σας δεν καταλαβαίνεις; Ή θα είναι ολοκληρωτικά δικός σου ή δεν θα τον έχεις ποτέ.» μου είπε λυπημένη. «Καταλαβαίνω.» της είπα και εκείνη μου χαμογέλασε. «Λυπάμαι πολύ για το πως έγιναν τα πράγματα κόρη μου. Όμως θα παλέψω για σένα. Ακόμα πιστεύω σε εσένα..» μου είπε κοιτάζοντας με μέσα στα μάτια και τότε βρέθηκα πάλι στο απόλυτο σκοτάδι.