The Mark.

Inspiration.

   Μετά από την υπόσχεση μου ο Stark επιτέλους μπόρεσε να χαλαρώσει λίγο και να πέσει για ύπνο, σε αντίθεση με εμένα μου τα μάτια μου δεν έκλεισαν ούτε στιγμή. Το μυαλό μου συνέχεια έπαιρνε στροφές. Έπρεπε να πάρω τους Alpha με το μέρος μου, αλλιώς η αγέλη δεν είχε καμία ελπίδα. Έχω την ευθύνη τόσων ζωών και ακόμα δεν μπορώ να πω σε κανέναν με σιγουριά αν αξίζει η προσπάθεια. Ορκίστηκα στον Stark να αφήσω το παρελθόν πίσω μου και να αφοσιωθώ στο παρόν και στην μάχη που πλησιάζει, αλλά δεν είχα την δύναμη να το αποθύσω αρκετά. Ναι, του είπα ψέματα και ίσως να το έκανα πολλές φορές αύριο και μεθαύριο καθώς θα προσπαθώ να πείσω τους Alpha για μία νίκη που φαίνεται σχεδόν αδύνατη. Τι σκεφτόμουν όταν διέταξα την αγέλη να μην στραφεί σε φυγή; Δεν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος, είμαστε χαμένοι.
   Όταν το αχνό φως του ηλίου έκανε την εμφάνιση του έκλεισα τα μάτια μου καθώς ο Stark πήρε μία βαθιά ανάσα και με κοίταξε. Δεν ξέρω αν κατάλαβε πως δεν κοιμόμουν, δεν έκανε καμία κίνηση για τα επόμενα πέντε λεπτά, η σιωπή ήταν τόσο μεγάλη, μέχρι που ένιωσα το χέρι του να χαιδεύει απαλά το μάγουλο μου και άνοιξα τα μάτια μου λίγο και είδα ένα μικρό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του. «Καλημέρα..» μου είπε και τότε κατάλαβα πως μέχρι να μιλήσει κρατούσα την ανάσα μου, πήρα μία βαθιά ανάσα και του χαμογέλασα. «Καλημέρα..» του είπα και εγώ με την φωνή μου βραχνιά και σιγανή. «Είσαι έτοιμη;» με ρώτησε σιγανά, παρόλο που το σκεφτόμουν όλη την νύχτα, όσο ένιωθα την στιγμή να πλησιάζει τόσο μεγάλωνε ο κόμπος στο στομάχι μου. «Έχω και άλλη επιλογή;» τον ρώτησα και εκείνος χαχάνισε. «Στις 7 το πρωί θα είναι εδώ. Κατεβαίνω να σου φτιάξω κάτι να φας, εσύ ετοιμάσου..» μου είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι και εξαφανίστηκε. Σηκώθηκα και εγώ απρόθυμα από το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο. Άνοιξα το ζεστό νερό και έκανα ένα γρήγορο μπάνιο, περισσότερο για να χαλαρώσω παρά για να είμαι καθαρή. Μόλις τελείωσε το ζεστό νερό βγήκα από την μπανιέρα και κοίταξα την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη.
    Δεν μπορούσα να με αναγνωρίσω πλέον, κάθε στοιχείο της Iris που έβλεπα τόσα χρόνια είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Τα μάτια μου είχαν μαύρες σακούλες από κάτω, τα χείλη μου ήταν κάτασπρα και σκισμένα, τα μαλλιά μου άστατα. Όμως η εξωτερική εμφάνιση δεν ήταν τόσο διαφορετική όσο η εσωτερική. Ποτέ δεν θα γινόμουν όπως πριν, όταν συμφώνησα με την Lily να πάμε στο δάσος εκείνη την νύχτα ήξερα πως δεν υπήρχε επιστροφή. Εκείνη η Iris πέθανε όντως στο δάσος εκείνη την νύχτα.
    Αφού με 'έφτιαξα' όσο μπορούσα ώστε να δείχνω υγιής επέστρεψα στο δωμάτιο και άρχισα να ψάχνω τι να φορέσω. Φόρεμα; Δεν πάω σε δεξίωση. Ταγιέρ; Δεν θα με δει διευθυντής εταιρίας. Φόρμες; Δεν πάω για τρέξιμο. Τελικά κατέληξα σε ένα μαύρο καλό παντελόνι με ένα λευκό πουκάμισο. Ούτε πολύ επίσημο, ούτε πολύ απλό. Άφησα τα ματιά μου να πέφτουν τους ώμους μου πήρα μία βαθιά ανάσα και κατέβηκα κάτω. Ότι και να έφτιαχνε ο Stark στην κουζίνα μύριζε πολύ ωραία, όμως το στομάχι μου είχε αντίθετη άποψη. Μόλις με είδε μου χαμογέλασε καθώς με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω εξεταστικά. «Να σου βάλω να φας;» με ρώτησε τελικά καθώς το βλέμμα του επέστρεψε στο πρόσωπο μου. «Ναι..» του είπα προσπαθώντας να χαμογελάσω και εκείνος μου έδωσε το πιάτο. Εκείνη ακριβώς την στιγμή μπήκε στην κουζίνα ο Jake και ο Kristoff. «Καλημέρα..» μας είπε ο Jake σχετικά χαρούμενος και έκατσε δίπλα μου. «Καλημέρα..» του είπα και εγώ και ο Kristoff έκατσε από την άλλη πλευρά. «Να σας βάλω να φάτε;» ρώτησε ο Stark και εκείνοι απλά κούνησα το κεφάλι του. O Kristoff έμοιαζε να έχει κοιμηθεί όσο και εγώ, με κοίταξε για μία στιγμή και άρχισε να μασουλάει μηχανική το φαγητό του.
    Εγώ πάλι όσο και αν προσπάθησα να το καταπιώ, έμοιαζε λες και έτρωγα πέτρες, δεν κατέβαινε τίποτα κάτω. «Δεν σου αρέσει;» με ρώτησε ο Stark απαλά και πετάχτηκα. «Ό-οχι, είναι πολύ ωραίο απλά δεν πεινάω και πολύ..» του είπα καθησυχαστηκά και πήρε το πιάτο από μπροστά μου. «Τι ώρα είναι;» ρώτησα. «Κοντέβει εφτά..» μου είπε ο Kristoff και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. «Έχω στείλει τον Ivan να παραλάβει τους Alpha όπου να ναι φτάνουν..» μου είπε ο Stark και εγώ του χαμογέλασα βιαστικά και έφυγα από την κουζίνα. Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι από πάνω μου, τζάμπα το μπάνιο. «Iris.» άκουσα τον πατέρα μου και γύρισα να τον κοιτάξω. «Είσαι έτοιμη;» με ρώτησε απαλά καθώς ήρθε προς το μέρος μου. «Ναι είμαι..» του είπα ψέματα. «Αυτοί οι Alpha που δέχτηκαν να έρθουν να πολεμήσουν μαζί μας πότε θα έρθουν;» τον ρώτησα ώστε να μην του αφήσω περιθώρια να με ανακρίνει σχετικά με την ψυχολογική μου κατάσταση. «Μην ανησυχείς για αυτούς, θα το κανονίσω εγώ αυτό. Εσύ κοίτα να πείσεις αυτούς που έρχονται..» μου είπε απαλά. «Πάω στην αίθουσα συμβουλίου.» του είπα και άρχισα να ανεβαίνω πάλι τις σκάλες. Η αίθουσα συμβουλίου είναι στον τρίτο όροφο. Είναι μία μεγάλη αίθουσα με ένα μεγάλο τραπέζι στην μέση, πάνω κάτω όπως είναι στις μεγάλες εταιρίες. Δεν την έχουμε χρησιμοποιήσει ποτέ μέχρι στιγμής, αλλά σήμερα έφταση η μέρα. Μόλις μπήκα μέσα, τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν, δεν θα μπορέσω να κρατηθώ όρθια ούτε για να τους χαιρετήσω.
    Τα λίγα λεπτά που πέρασαν έμοιαζαν με ώρες, όταν ξαφνικά άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα. «Περάστε..» είπα με την φωνή μου σταθερή. Ο Stark μπήκε μέσα πρώτος, από πίσω ακολούθησε ο Jake και ο Kristoff, και μετά η πέντε Alpha. Όταν όλοι έκατσαν στον τραπέζι, ο Stark έκατσε δίπλα μου και κατάλαβα πως ήρθε η ώρα να μιλήσω. Πήρα μία βαθιά ανάσα και ξεκίνησα. «Είμαι σίγουρη πως αναρωτιέστε σε τι μπελάδες μπορεί να έμπλεξε ένα κορίτσι 18 χρονών, ώστε να χρειάζεται την βοήθεια κι άλλων αγελών. Λοιπόν πριν 2 εβδομάδες περίπου σκότωσα την Amanda Lightwood, την Luna της αγέλης Bloodmoon.» τους είπα και πλέον όλα τα βλέμματα ήταν πάνω μου. «Τότε βέβαια δεν το γνώριζα, απλά προσπαθούσα να μείνω ζωντανή καθώς με είχαν απαγάγει για προσωπικούς τους λόγους. Πριν λίγες μέρες όμως ένας από τους καλύτερους πολεμιστές μου ο Demetri βρέθηκε νεκρός στο δάσος. Μας κήρρυξαν πόλεμο..» τους είπα και έντονα μουρμουριτά πλημμύρισαν την αίθουσα. Το χέρι του Stark έπιασε τον δικό μου, κάτω από το τραπέζι και σταμάτησα να τρέμω. «Δεν απετώ την βοήθεια σας, δεν είναι αυτός ο λόγος που σας κάλεσα εδώ πέρα σήμερα. Ο λόγος που ήρθατε σήμερα εδώ είναι επειδή, θέλω να σώσω την αγέλη μου για το λάθος που έκανα. Όλοι σας ξέρεται πως η αγέλη Bloodmoon είναι μία από τις πιο δυνατές αγέλες του κόσμου, και πως θα έπρεπε να την αντιμετωπίσω μόνη μου και να τιμωρηθώ για αυτό που έκανα, αλλά οι άνθρωποι μου, η αγέλη μου δεν φταίει σε τίποτα. Ας πεθάνω στην μάχη, αλλά δεν πρόκειται να πέσω χωρίς μάχη.» είπα υφώνοντας λίγο την φωνή μου με αποτέλεσμα να κερδίσω πάλι την προσοχή τους. «Ειλικρινά, δεν μπορώ να υποσχεθώ σε κανένας σας μία σίγουρη νίκη, αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε το τέλος αν δεν πολεμήσουμε..» τους είπα στο τέλος και σιωπή έπεσε πάλι στο δωμάτιο. Ο πρώτος που μίλησε ήταν ο αρχηγός της αγέλης Goldmoon. «Πριν εφτά χρόνια εγώ και η κόρη μου είχαμε πάει ένα ταξίδι για να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί, καθώς τρέχαμε μέσα στα δάση μας έπιασαν κάποιοι λύκοι από την αγέλη Bloodmoon. Είπαν πως είχαμε εισβάλλει στην περιοχή τους, πήραν την κόρη μου και την έφαγαν ζωντανή για να με τιμωρήσουν, ένιωσα όλον τον κόσμο μου να χάνεται, κάθε ζωή από μέσα μου πέθανε όταν πέθανε και η κόρη μου. Δεν ήξερα πως να γυρίσω και να πω στην γυναίκα μου πως η κόρη μας δεν ζει πια. Περιπλανήθηκα στα δάση για αρκετό καιρό και όταν γύρισα πίσω τους τα είπα όλα. Τίποτα δεν ήταν όπως παλιά. Εγώ ο Damon Snow θα πολεμήσω μαζί σας και υπόσχομαι να μην αφήσω κανέναν ζωντανό..» είπε και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει και πάλι.
     «Και εγώ θα πολεμήσω..» είπε ο Alpha της αγέλης Shadow. Και ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Όλοι θα πολεμούσαν μαζί μας, από την μία χαιρόμουν πολύ γιατί επιτέλους θα είχαμε μία ελπίδα να κερδίσουμε, αλλά από την άλλη ένιωθα την καρδιά μου να γίνεται πιο βαριά που κάθε τους ναι επειδή κι άλλες ζωές θα χανόνταν εξαιτίας μου.
    Μόλις έληξε το συμβούλιο, οι Alpha έφυγαν και πάλι για να προετοιμάσουν τις αγέλες τους και εγώ κατέβηκα κάτω στο σαλόνι που με περίμεναν όλοι για να τους πω τα νέα. Όταν με είδαν να κατεβαίνω την σκάλα μαζί με τον Stark τον Kristoff και τον Jake σηκώθηκαν όρθιοι και μας κοίταξαν ανήσυχοι. «Θα πολεμήσουν..» τους είπα και ο Ivan έτρεξε προς το μέρος μου και με αγκάλια. Αναστεναγμοί ανακούφισης και χαράς πλημμύρισαν το δωμάτιο, για μία στιγμή χάρηκα και εγώ μαζί του, πραγματικά ήλπιζαν σε εμένα, αλλά όταν το διαλύσαμε επέστρεψα πάλι στην διχασμένη κατάσταση που βρισκόμουν και πριν. Βγήκα έξω από το σπίτι και έκατσα στο γρασίδι εκεί που ξεκινούσε το δάσος. Δεν με ένοιαζε αν θα λερώσω τα καλά μου ρούχα, έτσι κι αλλιώς την έκαναν την δουλειά τους. «Τα κατάφερα..» μουρμούρισα όμως ο κόμπος από το στομάχι μου δεν έφυγε στιγμή. Προφανώς για κάτι άλλο ανησυχούσα και όλοι θα το ανακαλύπταμε σύντομα. Καθώς απολάμβανα την σιωπή και την ηρεμία -όσο μπορούσα τουλάχιστον-  άκουσα βήματα και μετά από λίγο ο Ivan ξάπλωσε δίπλα μου. «Γιατί κάθεσαι εδώ μόνη σου; Τα κατάφερες, έλα μέσα να το γιορτάσεις με τους υπόλοιπους.» μου είπε απαλά αλλά δεν αντέδρασα. «Γλεντάνε έναν μελλοντικό θάνατο, είναι γελοίο..» είπα σχεδόν από μέσα μου. «Βρήκαμε βοήθεια Iris, και έρχεται και άλλη, μην είσαι απαισιόδοξη, μπορεί να τα καταφέρουμε τελικά..» μου είπε καθησυχαστικά. «Δεν έπρεπε να είμαι εγώ η Luna σας, κάποιο λάθος έγινε..» του είπα και εκείνος χαχάνισε. «Iris ξέρω πως δεν θα με πιστέψεις, αλλά ξέρω ακριβώς πως νιώθεις, γιατί το ένιωσα και εγώ. Όταν πέθανε ο Demetri, όταν τον σκότωσαν, πέρα από τον πόνο και την θλίψη κάτι άλλο με έτρωγε ζωντανό. Ήταν οι ενοχές που τον άφησα να βγει από το σπίτι. Αν τον εμπόδιζα μπορεί και να ζούσε τελικά. Μπορεί να είναι υπερβολικό, αλλά όταν πέθανε ένιωσα λες και πήρα την ευθύνη χιλίων ζωών. Κι όμως ήταν μόνο μία. Για να είμαι ειλικρινής, ακόμα με τρώει όλο αυτό, όμως τώρα που κάνω κάτι για τον θάνατο του, ο πόνος λιγοστεύει μέρα με την μέρα.» μου είπε με σοβαρό ύφος και γύρισα να τον κοιτάξω.
     Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι έλεγε την αλήθεια, γιατί έτσι ακριβώς ένιωθα και εγώ, μόνο που εγώ οντως θα είχα την ευθύνη τόσων ζωών αν τελικά πάμε στην μάχη, αυτό είναι που δεν μπορούσε να καταλάβει και εγώ δεν μπορούσα να του το εξηγήσω. Παρ' όλα αυτά σηκώθηκα και επιστρέψαμε πίσω στο σπίτι. Ο Stark μόλις με είδε με πήρε από το χέρι και με πήγε λίγο πιο εκεί για να μου μιλήσει. «Στο είπα ότι θα τα καταφέρεις..» μου είπε και με αγκάλιασχε σφιχτά. «Εσύ γιατί δεν μίλησες;» τον ρώτησα. «Επειδή εσύ έπρεπε να το κάνεις, είμαστε μαζί σε αυτό αλλά έπρεπε να σε αφήσω να καταλάβεις πως είσαι δυνατή και μπορείς να τα καταφέρεις και χωρίς εμένα..» μου είπε απαλά. «Ευχαριστώ...» του είπα τελικά και τον φίλησα. Αν και η απάντηση του δεν ήταν και πολύ πειστική. Ναι μεν αυτός ήταν ο σκοπός του, αλλά έτσι όπως μου το είπε κατάλαβα ότι θέλει να τα καταφέρω και χωρίς εκείνος, επειδή αυτός μπορεί να πεθάνει. ΌΧΙ, δεν θα το επιτρέψω αυτό. Διέκοψα απότομα το φιλί μας και τον κοίταξα στα μάτια. «Τι έγινε;» με ρώτησε ξαφνιασμένος. «Υποσχέσου μου ότι δεν θα πας πουθενά, ότι δεν θα πεθάνεις, ότι δεν θα με αφήσεις..» του είπα αναστατωμένη και εκείνος μου χαμογέλασε γλυκά. «Στο υπόσχομαι..» μου είπε και με φίλησε και πάλι.
     «Συγνώμη, αν διακόπτω...» άκουσα την φωνή του πατέρα μου και έσπρωξα τον Stark. «Iris, πρέπει να σου μιλήσω..» μου είπε με σοβαρό ύφος και ένιωσα το αίμα μου να παγώνει. «Εντάξει..» του είπα και τον ακολούθησα. Φύγαμε τελείως από το σαλόνι και πήγαμε στην κουζίνα. «Τι έγινε;» τον ρώτησα ανήσυχη. «Πως νιώθεις τώρα τελευταία;» με ρώτησε ανέκφραστος. «Αυτό ήθελες να με ρωτήσεις;» τον ρώτησα εκνευρισμένη. «Απλά απάντησε μου.» μου είπε αυστηρά. Τώρα εγώ τι να του πω; «Νιώθω λίγο περίεργα, αγχωμένη για την μάχη..» του είπα διστακτικά. «Δεν τρως, δεν κοιμάσαι μου θυμίζεις πολύ την μητέρα σου όταν ήταν έγκυος σε εσένα...» μου είπε και τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη. «Μπαμπά δεν είμαι έγκυος, και να ήμουν θα το καταλάβαινα, μία γυναίκα θα το καταλάβαινε.» του είπα απότομα. «Iris ξέρω τι σου λέω..» μου είπε πιο μαλακά. «Και εγώ. Απλά είμαι αγχωμένη για την μάχη, δεν είμαι έγκυος. Για όνομα του Θεού!» αναφώνησα. «Αν δεν κάνεις ένας τεστ δεν πρόκειται να σε αφήσω να πολεμήσεις, ούτε εγώ ούτε ο άντρας σου.» μου είπε. «Αν προσπαθήσεις θα σε δέσω στην αποθήκη μέχρι να τελειώσουν όλα..» τον απείλησα έξω φρενών. «Κάνε το τεστ..» μου είπε σχεδόν αγανακτησμένος. «Δεν είμαι έγκυος. Και θα πολεμήσω ότι και να κάνεις..» του γρύλισα. «Καλά, συγνώμη. Μπορεί και να έχεις δίκιο, απλά ανησυχώ για σένα, μην με παρεξηγείς..» μου είπε τρυφερά. «Εντάξει.» του απάντησα και επέστρεψα πάλι στο σαλόνι με τους υπόλοιπους.