The Mark.

Trust.

    Πέρασαν τρεις μέρες μέχρι να αναρώσω τελείως. Αλλά ήμουν ακόμα τιμωριμένη, δεν αν κρίνω από τα νεύρα που είχε ο Stark δεν θα έβγαινα πολύ σύντομα από το σπίτι. «Ακόμα να σου περάσει;» τον ρώτησε όταν έκατσε μαζί μου στον καναπέ. «Έχεις ιδέα τι έκανες;» με ρώτησε λες και ήμουν τρελή που ακόμα πάλευα για την ελευθερία μου. «Πως να ήξερα ότι υπάρχνουν λύκοι εκεί πέρα; Και στο κάτω κάτω σας ειδοποίησα αμέσως..» του είπα εκνευρισμένη. «Νομίζεις πως είμαστε μόνος εμείς εδώ;» με ρώτησε αν και φυσικά δεν περίμενε να του απαντήσω. «Δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ πλέον.» μου είπε και γύρισε να κοιτάξει την τηλεόραση. «Ούτε εγώ σε εμπιστεύομαι αλλά δεν έφτασα σε τέτοιο σημείο. Και στο κάτω κάτω τους τακτοποίησα σωστά; Είναι κάρβουνο και οι τρεις.» του είπα περήφανη για τον εαυτό μου. «Νομίζεις πως αυτό θα σε σώσει; Οι δυνάμεις σου; Δεν θα είσαι πάντα τόσο τυχερή.» μου είπε σιγανά. 
     «Είσαι υπερβολικός.» του είπα και άλλαξα κανάλι, όχι πως παρακολουθούσα τηλεόραση, αλλά δεν μπορούσα απλά να κάθομαι χωρίς να κάνω τίποτα. «Συγνώμη που δεν θέλω να σε χάσω..» μου είπε τσιτωμένος. «Δεν με έχασες!» αναφώνησα. Άλλη μία φορά να το άκουγα αυτό και θα τον χτυπούσα. «Είχες σχεδόν πεθάνει το καταλαβαίνεις; Δεν ανέπνεες όταν σε έφερα στο ιατρείο.» μου είπε και στην ανάμνηση αυτό το πρόσωπο του παραμοφώθηκε από τον πόνο. «Δεν θα με ξεφορτωθείς τόσο εύκολα Stark, χρειάζονται περισσότεροι από τρεις λύκοι για να με σκοτώσουν.» του είπα. «Όπως και να έχει δεν θα βγεις από το σπίτι μέχρι να στο επιτρέψω.» μου είπε ανέκφραστος. «Ωραία. Τότε θέλω να ψάξω για αυτόν που έστειλε τους λύκους. Άκουσα τον Jake να λέει πως έχετε ακόμα τα πτώματα στο υπόγειο, θέλω να μάθω ποιος απειλεί την αγέλη.» του είπα και το πρόσωπο του άσπρισε. «Σου απαγορεύω!» μου γρύλισε και σηκώθηκε όρθιος. «Αν τολμήσεις και ασχοληθείς έστω και λίγο θα μείνεις σε αυτό το σπίτι για όλη σου την ζωή.» μου είπε και έφυγε. 
    Έκλεισα την τηλεόραση, σηκώθηκα και πήγα μέχρι την κουζίνα. «Γειά σου Luna..» είπαν ο Ivan και ο Demetri με μία φωνή. «Μπορείτε απλά να με λέτε Iris.» τους είπα και τους χαμογέλασα. «Τι μπορούμε να κάνουμε για σένα Iris;» με ρώτησε ο Ivan. «Σε παρακαλώ μιλήστε μου στον ενικό, νιώθω σαράντα χρονών. Και θα το εκτιμούσα πολύ αν με βοηθούσατε να μαγειρέψω κάτι να φάω..» τους είπα και αμέσως χαλάρωσαν. Έδειχναν να με φοβούνται λίγο. «Έχουμε μπείκον, αυγά, και πανκέικς.» μου είπε ο Demetri. «Ας ξεκινήσουμε με το μπέικον!» τους είπα και άνοιξαν το ψυγείο. 
    Εντάξει, μπορώ να πω πως είμαι μία επική αποτυχία με το μαγείτερμα. Η κουζίνα έγινε λες και ήταν πεδίο μάχης. «Θα κάψεις το σπίτι..» φώναξε ο Ivan και σκάσαμε όλοι στα γέλια. «Δεν το πιστεύω ότι έβαλε το μπέικον στο τηγάνι χωρίς να βάλεις λάδι, ακόμα και ένα μωρό το ξέρει αυτό..» αναφώνησε ο Demetri καθώς προσπαθούσε να ξεκολλήσει το μπέικον από το τηγάνι. «Σκάστε, πεινάω!» τους είπα αλλά δεν μπόρεσα να μην γελάσω. «Απλά ξέχασα..» τους είπα και πέταξα στον Ivan ένα κομμάτι από το καμμένο μπέικον στο κεφάλι. «Ω, όχι, δεν το έκανες!» μου είπε και πήρε μία χούφτα από καμμένα κομμάτια μπέικον και μου τα πέταξε. «ΕΊΣΑΙ ΤΌΣΟ ΜΑ ΤΌΣΟ ΝΕΚΡΌΣ IVAN.» του είπα καθώς άνοιξα την συσκευασία από το βούτυρο και του πέταξα μία χούφτα στο κεφάλι, αλλά καταλάθως πέτυχα τον Demetri. «Ουπς!» είπα καθώς το βούτυρο έπεσε από το κεφάλι του στο πρόσωπο του έκανε τσουλίθρα στην μπλούζα του και έπεσε στο πάτωμα. «Αυγά..» είπε απότομα και ο Ivan έσπρωξε το κουτί προς το μέρος του. Έβγαλε μερικά και μου τα πέταξε. Το ένα χτύπησε την πόρτα το άλλο το ντουλάπι και το τελευταίο έσκασε στο κεφάλι μου. «Πέθανες!» φώναξα καθώς πήρα το μπουκάλι με το λάδι και τον έλουσα από πάνω μέχρι κάτω. Ο Ivan έτρεξε προς το μέρος μας για να υπερασπιστεί τον αδερφό του, αλλά πάτησε στα λάδια και έπεσε. Άφησα το λάδι στο τραπέζι και άρχισα να γελάω τόσο πολύ που ένιωσα την κοιλιά μου να πονάει τόσο πολύ λες και την χτυπούσα με σφυριά. Σχεδόν ούρλιαζα από τα γέλια. «ΤΙ ΣΤΟΝ ΔΙΆΟΛΟ ΓΊΝΕΤΑΙ ΕΔΏ ΠΈΡΑ;» άκουσα μία φωνή πίσω μου, μια πολύ θυμωμένη φωνή. Ο Ivan και ο Demetri σηκώθηκαν όρθιοι και κοίταξαν με φόβο προς την πόρτα. Ήταν ο Stark. Σηκώθηκα και εγώ όρθια και γύρισα να τον κοιτάξω. «ΠΌΛΕΜΟΣ ΈΓΙΝΕ;» μας φώναξε και εγω τον κοίταξα ενοχλημένη. «Όχι, μαγειρεύω!» του είπα. «Κατέστρεψες την κουζίνα. Και εσείς τι κάνετε; Την βοηθάτε; Τι είστε ζώα;» τους φώναξε και τότε ήταν που τα πήρα εγώ. «ΒΓΕΣ ΈΞΩ!» του φώναξα και με κοίταξε λες και τον είχα χαστουκίσει. «ΑΝ ΝΟΜΊΖΕΙΣ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΠΡΟΣΒΆΛΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΆΝΤΕΣ ΕΔΏ ΜΈΣΑ ΕΠΕΙΔΉ ΕΊΣΑΙ Ο ALPHA ΕΊΣΑΙ ΤΌΣΟ ΗΛΊΘΙΟΣ. ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΈΒΕΣΕ ΌΛΟΥΣ ΌΠΩΣ ΣΈΒΟΝΤΑΙ ΕΚΕΊΝΟΙ ΕΣΈΝΑ.» του είπα νιώθοντας τον θυμό που κρατούσα μέσα μου τόσες μέρες. 
    «ΑΝ ΤΟΛΜΉΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΕΧΊΣΕΙΣ ΑΥΤΌ.» του γρύλισα και εκείνος χτύπησε με δύναμη την πόρτα και έφυγε κακήν κακώς. «Ξύδι.» μουρμούρισα εκνευρισμένη. «Νομίζω το τελειώσαμε..» είπε ο Ivan και σκάσαμε πάλι στα γέλια. «Ευχαριστούμε πολύ για την υποστήριξη Iris. Θα το θυμόμαστε αυτό..» μου είπε ο Demetri και του χαμογέλασα. «Τώρα θα βάλετε ένα χεράκι εδώ να τα καθαρίσουμε;» τους ρώτησα και ο Ivan έφερε σκούπες και σφουγγαρίστες. «Θα κάνουμε αυτό το μέρος να λάμπει..» υποσχέθηκε ο Ivan και αρχίσαμε το καθάρισμα. Εντάξει σε αυτό ήμουν πολύ καλύτερη. Σε δύο ώρες είχαμε τελειώσει την ταινία και τους άφησα να φύγουν. Η διάθεση μου είχε φτιάξει κάπως, πάτησα πόδι στον Stark και το λάτρεψα. «Εδώ είναι η μικρή μου επαναστάτρια.» άκουσα τον Jake να μου λέει και ξαφνικά βρέθηκε δίπλα μου. «Ξεπέρασε τα όρια..» του  είπα γιατί κατάλαβα γιατί με είπε επαναστάτρια. «Που είναι;» τον ρώτησα. «Είπε πως πάει μία βόλτα, δεν ξέρω που πήγε..» μου είπε και με κοίταξε καχύποπτος. «Θα είμαι στο δωμάτιο μου..» του είπα και ανέβηκα βιαστικά τις σκάλες. 
   Είμαι χίλια τις εκατό σίγουρη πως όταν γυρίσει θα έρθει να μου τα ψάλλει. Έκλεισα την πόρτα και έβγαλα τα ρούχα μου και πήγα για ένα μπάνιο. Το ζεστό νερό χαλάρωσε το σώμα μου και τα νεύρα μου σε σημείο που με πήρε ο ύπνος στο μπάνιο. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε όταν χτύπησε η πόρτα μου και πετάχτηκα. τύλιξα μία πετσέτα γύρω μου, αλλά και πάλι ήταν πολύ κοντή για να τα κρύψει όλα, ίσα - ίσα που κάλυπτε το στήθος μου. «Ποιος είναι;» ρώτησα αλλά φυσικά ήξερα ποιος είναι. «Εγώ είμαι..» είπε ο Stark απότομα. «Α, έλα..» του είπα και η πόρτα άνοιξε. Μόλις με είδε τα μάτια του με πέρασαν ακτινογραφία. Μπορούσα να νιώσω την ταραχή του. «Θέλεις κάτι;» τον ρώτησα αδιαφορώντας πλήρως για την έντονη ατμόσφαιρα ανάμεσα μας. «Ε-εγώ..αν σε ήθε-...α-αα ναί..» μου είπε μασώντας τα λόγια του. «Δεν σε καταλαβαίνω..» του είπα με αθώο ύφος. Έκλεισε τα μάτια του πήρε μία βαθιά ανάσα και με κοίταξε θυμωμένος. «Είσαι καλά;» τον ρώτησα απαλά. «Ναι. Ήθελα να σου πω πως..πως δεν θέλω να μου μιλάς έτσι. Δεν είμαι φιλαράκι σου, είμαι ο Alpha σου, το ταίρι σου, θέλω να μου δείχνεις σεβασμό..» μου είπε ανέκφραστος. «Θα σου δείξω σεβασμό, όταν δείξεις και εσύ εμένα.» του απάντησα ενοχλημένη. «ΕΊΣΑΙ ΜΊΑ ΕΓΩΊΣΤΡΙΑ, ΣΚΎΛΑ.» μου φώναξε και ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει. Δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω. «Τι είπες;» τον ρώτησα σοκαρισμένη. «Iris, συγνώμη, δεν το εννοούσα, αλήθεια. Στο ορκίζομαι πως δεν το εννοούσα.» μου είπε και ήρθε προς το μέρος μου. «Πήγαινε έξω πριν κάνω κάτι που θα το μετανιώνω για την υπόλοιπη ζωή μου..» τον απείλησα και το πρόσωπο του άσπρισε. «Iris..ηρέμησε...» μου είπε απαλά, ήρεμα. «Γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί μου συμπεριφέρεσαι έτσι; Είμαι ζωντανή, ανάρωσα. Ποιο είναι το πρόβλημα σου πια;» του φώναξα καθώς δάκρυα άρχισαν να κυλάν στα μάγουλα μου. Δεν ξέρω αν ήταν θυμός ή λύπη, αλλά δεν μπορούσα να τα σταματήσω. «Iris συγνώμη.» μου είπε και πήγε να με πλησιάσει κι άλλο. «Άλλο ένα βήμα να κάνεις και θα σε ψήσω, στο υπόσχομαι.» του είπα και σταμάτησε απότομα. 
      «Iris μην το κάνεις αυτό!» μου φώναξε αγανακτησμένος. «ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΉΝΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΠΛΗΣΙΆΣΩ, ΝΑ ΣΕ ΑΓΓΊΞΩ, ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΉΣΩ, ΠΩΣ ΠΕΡΙΜΈΝΕΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΆΣΩ; ΠΩΣ ΠΕΡΙΜΈΝΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΉΣΩ ΌΤΑΝ ΜΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΦΈΡΕΣΑΙ ΈΤΣΙ;» μου φώναξε και ένιωθα την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια.  «Θέλω να προστατέψω την αγέλη, αλλά εσύ με κάνεις ευάλωτη. Εσύ θα είσαι η πρώτη μου σκέψη σε μια μάχη και σε οτιδήποτε. Δεν θα μπορώ να κάνω την δουλειά μου, το καθίκον μου. Και στην ακαδημία θυμάσαι τι μάθαμε; Το καθίκον πάει πρώτα, η προστασία των άλλων. Και μετά όλα τα άλλα.» του παραδέχτηκα. «iris αν ήταν έτσι όπως τα λες, οι λύκοι θα ήταν όπως στον μύθο. Μοναχικοί. Ενώ τώρα κοίτα, είμαστε μία ομάδα. Και υπάρχω εγώ το ταίρι σου και εσύ, το δικό μου ταίρι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από την αγάπη. Φιλική και όχι.» μου είπε με την βεβαιώτητα ξεκάθαρη στην φωνή του. «Αλλά αν η αγάπη είναι μονόπλευρη τότε η αγέλη είναι καταδικασμένη.» του είπα. «ΓΑΜΏΤΟ, ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΑΠΑΙΣΙΌΔΟΞΗ. ΔΕΝ ΈΔΩΣΕΣ ΟΎΤΕ ΜΊΑ ΕΥΚΑΙΡΊΑ ΣΤΗΝ ΣΧΈΣΗ ΜΑΣ. ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΊΑ ΉΜΑΣΤΑΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΆ ΑΠΌ ΌΤΙ ΤΏΡΑ ΠΟΥ ΥΠΟΤΊΘΕΤΑΙ ΠΩΣ ΕΊΜΑΙ ΤΟ ΤΑΊΡΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΓΏ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ.» άρχισε να φωνάζει και πάλι. «Ναι, έχεις δίκιο. Στην ακαδημία όμως δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί σου!» ούρλιαξα και τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη. «ΠΈΘΑΝΕΣ ΚΑΙ ΈΝΙΩΣΑ ΠΩΣ ΜΑΖΊ ΜΕ ΕΣΈΝΑ ΠΈΘΑΝΕ ΚΑΙ Η ΨΥΧΉ ΜΟΥ. ΌΤΑΝ ΞΎΠΝΗΣΕΣ ΆΡΧΙΣΑ ΠΆΛΙ ΝΑ ΕΛΠΊΖΩ ΠΩΣ ΊΣΩΣ ΤΏΡΑ ΜΠΟΡΈΣΩ ΝΑ ΕΥΤΥΧΊΣΩ. ΚΑΙ ΤΌΤΕ ΈΦΥΓΕΣ. ΈΧΑΣΑ ΚΆΘΕ ΕΛΠΊΔΑ. ΣΕ ΕΊΧΑ ΓΙΑ ΝΕΚΡΌ.» του είπα αλλά εκείνος παρέμεινε σιωπηλός. «Ζούσα κάθε μέρα με δύο σκέψεις. Είναι ζωντανός, θα επιστρέψει σε εμένα. Πέθανε, τον έχασα για πάντα. Αυτό με έτρωγε κάθε μέρα εδώ και τρεις εβδομάδες. Η Nox μου είπε ότι έκανα την σωστή επιλογή, αλλά ακόμα δεν μπορώ να δω το γιατί.» συνέχισα και τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά μου. Με είχε αποκλείσει τελείως από τα συναισθήματα του. Δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα. «ΠΕΣ ΚΆΤΙ. ΜΊΛΑ. ΚΆΝΕ ΚΆΤΙ.» του φώναξα νιώθοντας τα μάτια μου να καίνε. 
     Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και μετά έτρεξε κατά πάνω μου. Τα χέρια του κράτησαν το πρόσωπο μου σφιχτά και τα χείλη του σύνθλιψαν τα δικά μου. Στην αρχή κοκάλωσα, δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται, αλλά μόλις πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα ξύπνησα από το σοκ μου και τον φίλησα και εγώ. Τα δάχτυλα μου μπλέχτηκαν με τις ξανθές τούφες των μαλλιών του και πίεσα το πρόσωπο μου περισσότερο στο δικό του. Το ένα χέρι του έφυγε από το πρόσωπο μου και με άρπαξε από την μέση και με κόλλησε πάνω του. Το μόνο που χώριζε τα σώματα μας ήταν το λεπτό φανελάκι του και η πετσέτα μου.  Σιγά σιγά άρχισε να βαθαίνει το φιλί προκαλώντας μου ρίγη σε όλο μου το σώμα. Τα χέρια του τράβηξαν την πετσέτα μου και εγώ δεν έκανα τίποτα για να την κρατήσω. Ήταν άχρηστη. Του έσκισα την μπλούζα και τα νύχια μου γατζώθηκαν στην πλάτη του. Αυτή την φορά το φιλί μας δεν το διέκοψε κανείς. Ήμασταν και οι δύο νηφάλιοι, και οι δύο το θέλαμε αυτό. 
    Ξαφνικά το πρόσωπο του απομακρύνθηκε από το δικό μου και τον κοίταξα προβληματισμένη. «Γιατί δεν συνεχίζεις;» τον ρώτησα μπερδμένη. «Γιατί θέλω να μου υποσχεθείς πως θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε να πετύχει. Μαζί. Και γιατί θέλω να σε μάθω καλύτερα πρώτα. Υπομονή Iris..» μου είπε τρυφερά. «Στο υπόσχομαι..» του ψιθύρισα στο αφτί. «Τώρα μπορούμε να πάμε για ύπνο; Είμαι πτώμα. Καθάριζα την κουζίνα δύο ώρες...» του είπα και γέλασε σιγανά. «Έλα να σε ντύσω..» μου είπε και πήρε τα εσώρουχα και τα νυχτικά που είχα στο κρεβάτι. Τα δάχτυλα του με άγγιξαν απαλά στα πόδια και αναρίγησα ολόκληρη. Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν όταν μου φόρεσε το μικροσκοπικό σατέν νυχτικό μου. «Μπορώ να σου κάνω παρέα;» με ρώτησε καθώς ξάπλωσα στο κρεβάτι. «Ήλπιζα να το πεις αυτό..» του είπα χαμογελαστή. Έβγαλε τα παπούτσια του και ξάπλωσε δίπλα μου. Τα χέρια του με τράβηξαν προς το μέρος του και το σώμα του κόλλησε με το δικό μου. Ένιωθα την θέρμη του να με διαπερνάει. Τα χέρια του με αγκάλιασαν σφιχτά και έκλεισα τα μάτια μου. Μετά από πολύ καιρό ένιωσα ασφάλεια και προστασία. «Καληνύχτα..» του ψιθύρισα και εκείνος με φίλησε απαλά στο μέτωπο.