Μετά από το πάρτυ απέφευγα εντελώς τον Stark, ένιωθα πολύ άσχημα για αυτό που έκανα αν και εκείνον δεν φάνηκε να τον πειράζει καθόλου, μου μιλούσε κανονικά. «Ξέχασε το επιτέλους, δεν σήμαινε τίποτα..» φώναξε εκνευρισμένος. «Το ξέρω..» μουρμούρισα καθώς έκατσα στο θρανίο μου -είχαμε ενημέρωση αυτή την ώρα-. «Τότε σταμάτα να με αποφεύγεις..» μου είπε πιο ήρεμος αυτή την φορά. Δεν πρόλαβα όμως να του απαντήσω, εκείνη την ώρα μπήκε η Samantha στην τάξη. «Λοιπόν, νομίζω πως οι περισσότεροι γνωρίζετε γιατί είστε εδώ. Αυτό το Σάββατο είναι η έξοδος σας από την ακαδημία αυτόν τον μήνα. Όμως με δική μου πρόταση αποφασίστηκε να σας δωθεί όλο το σαββατοκύριακο.» είπε αυστηρά αλλά ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της. Επιφωνήματα χαράς και ενθουσιασμού ακουγόταν από όλη την την αίθουσα. «Μπορείτε να επικοινωνήστε με τους δικούς σας ή κάποιον που θα σας φιλοξενήσει αμέσως. Είστε ελεύθεροι.» είπε και έφυγε. Είχα ασπρίσει ολόκληρη. Πως θα πήγαινα σπίτι; Τι θα τους έλεγα; Και τότε γύρισα στον Stark. «Εντάξει θα σταματήσω να σε αποφεύγω, όμως θέλω την βοήθεια σου..» του είπα και τα μάτια του έγιναν αμέσως παιχνιδιάρικα και μου χαμογέλασε.
«Ποιον θα σκοτώσουμε;» με ρώτησε και άρχισα να γελάω. «Δεν θα σκοτώσουμε κανέναν. Είπες ότι μένεις στην διπλανή πόλη που μένω στο Kansas, έτσι;» τον ρώτησα και εκείνος κούνησε θετικά το κεφάλι του. «Γίνεται να με φιλοξενήσεις; Δεν γίνεται να πάω σπίτι μου, ξέρεις πολύ καλά τι έγινε. Μπορεί να προσπαθήσω να επικοινωνήσω πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους αλλά δεν γίνεται να πάω στα καλά καθούμενα και να τους πω "Γεια σας ήρθα και εγώ.." θα πήγαινα στην Lily αλλά ούτε εκείνη ξέρει που είμαι αν ζω και τα γνωστά, ξέρεις..» του είπα. «Φυσικά και θα σε φιλοξενήσω, αλλά πρέπει πρώτα να πείσουμε την Samantha..» είπε και τότε ένιωσα τις ελπίδες μου να χάνονται μία μία. «Άστο πάνω μου..» είπε και πετάχτηκε όρθιος. «Ειι, περίμενε με..» του είπα και έτρεξα από πίσω του. Όταν βγήκα και εγώ από την αίθουσα τον είδα να μιλάει με την Samantha έξω από τα γραφεία. Κρύφτηκα και κρυφάκουσα την συζήτηση τους. «Μα δεν γίνεται να πάρεις μαζί του την δεσποινίς Collins, το ξέρεις πως πρέπει να μείνει σε κάποιον δικό της άνθρωπο.» είπε η Samantha με σκληρή και επίπεδη φωνή. «Ναι, το ξέρω. Αλλά οι γονείς της δεν ξέρουν για την αναγέννηση της, ούτε κανένας φίλος της ή συγγενείς της. Αν δεν την ψάχνουν ακόμα -γιατί ήταν υπό εξαφάνιση- τότε σίγουρα έχουν αποδεχτεί το γεγονός ότι η κόρη τους πέθανε. Δεν γίνεται να εμφανιστεί έτσι ξαφνικά.» της είπα και εκείνη τον κοίταξε εκνευρισμένη. «Αν είναι γονείς της και οικογένεια της, θα καταλάβουν, στο κάτω κάτω είναι ευλογιμένη..» είπε θυμωμένη. «Αν δεν καταλάβουν όμως η Iris δεν θα έχει που να μείνει, δεν νομίζω πως η θεά θα ήθελε μία κόρη της και πιο συγκερκιμένα η Iris που είναι τόσο χαρισματική, να βρεθεί σε κίνδυνο πόσο μάλλον να πεθάνει.» είπε με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. «Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσει την θέση της στην οικογένεια της, και δεν νομίζω πως αυτή είναι δική σου δουλειά..» είπε εκείνη επιθετικά. Την είχε στριμώξει για τα καλά. «Θα τους μιλήσει, απλά θα μείνει μαζί μου για το σαββατοκύριακο. Εγώ ο ίδιος θα φροντίσω να επικοινωνίσει μαζί τους.» είπε και εκείνη κούνησε το κεφάλι της αγανακτησμένη. «Επικοινώνησε πρώτα με τους γονείς σου και ρώτησε εκείνους. Ας πάρουν εκείνοι την ευθύνη.» είπε και εκείνος της χαμογέλασε και ήρθε προς το μέρος μου. «Έσκισες...» του είπα και τον αγκάλιασα, αλλά αμέσως τραβήχτηκα. «Οτιδήποτε για να μου μιλάς..» είπε και μου έκλεισε το μάτι.
«Τώρα πρέπει να επικοινωνήσεις με τους γονείς σου ε; Λες να έχουν πρόβλημα;» τον ρώτησα. «Δεν νομίζω, περιμένουν να σε γνωρίσουν εδώ και πολύ καιρό..» είπε και τον κοίταξα έκπληκτη. «Τους έχεις μιλήσει για μένα;» τον ρώτησα. «Μα φυσικά, σε κάποιον πρέπει να πω για τα βάσανα που περνάω μαζί σου..» είπε και εγώ τον χτύπησα απαλά στον ώμο. «Πρέπει να πάω να βρω την Sierra θα τα πούμε αργότερα. Μόλις πάρεις την τελική απάντηση, έλα να με βρεις..» του είπα και έφυγα τρέχοντας για το δωμάτιο μου. Λίγο πριν μπω μέσα άκουσα φωνές. «Πάλι τσακώνεστε;» αναφώνησα καθώς έκλεισα την πόρτα. «ΝΑΙ.» απάντησαν με μία φωνή η Sierra και ο Ben. «Αν είναι δυνατόν ρε παιδιά..» είπα και έκατσα στο κρεβάτι. «ΑΥΤΉ ΦΤΑΊΕΙ. ΑΥΤΉ ΚΑΝΌΝΙΣΕ ΝΑ ΠΆΜΕ ΣΤΗΝ ΘΕΊΑ ΜΑΣ.» φώναξε ο Ben, ήταν στα πρόθυρα υστερίας. «Η ΜΑΜΆ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΆΣ ΛΕΊΠΟΥΝ, ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΜΕΊΝΟΥΜΕ ΚΆΠΟΥ, ΘΕΣ ΝΑ ΜΕΊΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΔΡΌΜΟ;» του φώναξε και εκείνη. «ΜΑ Η ΘΕΊΑ ΜΑΣ ΜΙΣΕΊ.» της είπε . «Είναι απλά ένα σαββατοκύριακο Ben..» του είπε αγανακτησμένη. Είχαν αρχίσει να μου την δίνουν στα νεύρα αυτοί οι δύο. «Μα υποτίθεται πως θα βλέπαμε τον μπαμπά και την μαμά..» είπε με τσιριχτή φωνή ο Ben. «ΣΚΆΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΎΟ.» ούρλιαξα και έπεσε σιωπή στο δωμάτιο και οι δύο με κοιτούσαν τρομαγμένοι. «Θα πάτε ένα σαββατοκύριακο στην θεία σας. Είναι απλά δύο μέρες. Αν είναι δυνατόν. Ben δεν είσαι υποχρεωμένος να μείνεις στο σπίτι, βγες, πήγαινε όπου θες, αλλά δεν γίνεται να μείνεις στον δρόμο..» του είπα εκνευρισμένη και εκείνος έσφιξε τα χείλη του. «Ευχαριστώ..» μου είπε η Sierra ανακουφισμένη. «Και εσύ που θα μείνεις;» με ρώτησε ο Ben ακόμα εκνευρισμένος, αλλά είχε ηρεμήσει. «Με τον Stark..» του είπα και η Sierra με κοίταξε σε κατάσταση σοκ. «Τι εννοείς;!» με ρώτησαν και οι δύο σοκαρισμένοι. «Αυτό που ακούσατε. Θα με φιλοξενήσει. Μένει σε μία πόλη δίπλα από το Kansas, Sylvan Grove.» τους είπα αλλά συνέχισαν να με κοιτάν με γουρλωμένα μάτια. «Θα μείνω μαζί του και θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω με τους γονείς μου...» τους είπα. «Ααααααα.» είπαν και οι δύο με μία φωνή. «Α δεν πάμε καλά..» τους είπα και τότε χτύπησε η πόρτα.
«Περάστε..» είπα και ο Stark μπήκε μέσα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά. «Φιάξε βαλίτσες μικρό..» μου είπε και ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από την καρδιά μου. «YES. YES. YES.» αναφώνησα και άρχισα να χοροπηδάω. «Ηρέμησε Sabrina..» είπε και άρχισε να γελάει. «Φτιάξε βαλίτσες. Το βράδυ πετάμε για Kansas..» είπε και έφυγε, όμως τον άκουγα να γελάει ακόμα. «Ερώτηση κρίσεως. Εσύ χαίρεσαι που θα μείνεις στον Stark; Χαίρεσαι επειδή θα δεις τους γονείς σου; Χαίρεσαι που θα φύγεις από την ακαδημία; Ή χαίρεσαι που θα περάσεις ένα ολόκληρο παθιασμένο σαββατοκύριακο με τον Stark.» είπε ο Ben και άρχισε να γελάει. «Για όλα..» του είπα και άρχισα να γελάω και εγώ μαζί του. Εντάξει δεν μπορούσα να το αρνηθώ, είχα ενθουσιαστεί. «Iris σου αρέσει ο Stark;» ρώτησε έκπληκτος μόλις κατάλαβε τι απάντηση του είχα δώσει. «Τι; ΌΧΙ!» αναφώνησα. Η Sierra δεν μιλούσε απλά με κοιτούσε με άν χαμόγελο μέχρι τα αφτιά. «Όχι..» είπα ξανά και εκείνος μου έκλεισε το μάτι. Καλά ίσως και να μου άρεσε λίγο. Μπορεί και πολύ. Δεν ξέρω, είμαστε φίλοι δεν θα γίνει ποτέ τίποτα, δεν θα το επιτρέψω. «Της αρέσει...» είπαν πάλι με μία φωνή. Δεν απάντησα, αντιθέτως, έτρεξα στην ντουλάπα και έβγαλα έξω μία βαλίτσα για να φτιάξω τα πράγματα. Μέχρι να φύγουμε τα είχα ετοιμάσει όλα. «Έτοιμη;» με ρώτησε η Sierra για χιλιοστή φορά. «Ναι, είμαι έτοιμη..» της είπα ενθουσιασμένη.
«Παρακαλούνται όλοι οι μαθητές να βρίσκονται στον χώρο αναχώρησης σε πέντε λεπτά.» ακούσαμε την φωνή της Samantha στα μεγάφωνα. «Επιτέλους..» μουρμούρισα και πήρα την βαλίτσα στο χέρι μου. «Φύγαμε..» είπε ο Ben και ξεκινήσαμε. Η αυλή είχε γεμίσει με μαθητές. «Αχ, πότε πέρασε ένας μήνας;» άκουσα μία φωνή από δίπλα μου και είδα την Alex και την Nicki. «Πρώτη φορά που φεύγεις έτσι;» με ρώτησε η Nicki με ένα φιλικό χαμόγελο στο πρόσωπο της. «Ναι πρώτη..» της είπα και της χαμογέλασα. «Ελπίζω να περάσεις τέλεια..» μου είπε και η Alex μου έκλεισε το μάτι. «Και εσείς το ίδιο..» τους είπα και άρχισα να ψάχνω για τον Stark. Είχε τόσο κόσμο που δεν τον έβρισκα πουθενά. «Ελπίζω να ψάχνεις για εμένα..» μου είπε κάποιος και γύρισα και είδα τον Stark να με κοιτάει με μία βαλίτσα στο χέρι. «Για την ακρίβεια, έχω φάει τον κόσμο για να σε βρω..» του είπα και εκείνος μου χαμογέλασε. «Μόλις ακούσεις τα ονόματα μας θα με ακολουθήσεις. Θα πάμε να βρούμε το αυτοκίνητο μας, μετά θα πάμε στο αεροδρόμιο να βγάλουμε εισιτήρια.» μου είπε και κούνησα το κεφάλι μου. «Ευχαριστώ πολύ..» του είπα και εκείνος μου χαμογέλασε. «Μην το συζητάς..» μουρμούρισε και το χέρι του με τράβηξε προς την αγκαλιά του. «Χαίρομαι που επιτέλους τα πράγματα είναι εντάξει μεταξύ μας..» του είπα και τον κοίταξα στα μάτια. Πόσο μου άρεσε να κοιτάω τα μάτια του. «Και εγώ, δεν φαντάζεσαι πόσο..» μου είπε με σοβαρό ύφος.
«Iris Collins, Stark Stewart.» ακούσαμε μία φωνή και ο Stark με πήρε από το χέρι και με πήγε στο αυτοκίνητο. Ο υπεύθυνος έβαλε τις αποσκευές στο πορτ παγκάζ και ξεκινήσαμε. «Που πηγαίνουμε;» μας ρώτησε. «Στο αεροδρόμιο..» είπε με ψυχρή φωνή ο Stark. Η ακαδημία ήταν αρκετά μακριά από το αεροδρόμιο, αλλά, ευτυχώς, φτάσαμε στην ώρα μας. «Πάω να μας βγάλω τα εισιτήρια, περίμενε με εδώ..» μου είπε και απλά κούνησα το κεφάλι μου και έκατσα με τις βαλίτσες. Είχε περάσει ένας μήνας από τότε που μπήκα στην ακαδημία και ήταν μία μεγάλη ανακούφιση που έφυγα επιτέλους, έστω και προσωρινά, αλλά είχα ένα προαίσθημα κάτι θα γίνει. «Όλα εντάξει, σε μία ώρα φεύγει η πτήση μας..» είπε και έκατσε δίπλα μου. «Μέχρι τότε τι;» τον ρώτησα αγχωμένη. «Τι θες να κάνουμε;» με ρώτησε. «Πες μου για την οικογένεια σου..» του είπα. «Χμ. Λοιπόν. Όπως ξέρεις, μεγάλωσα στο Slyvan Grove, εντάξει δεν το λες και μεγάλο, να φανταστείς όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Η παδική μου ηλικία ήταν εντάξει, δεν μπορώ να πω. Αλλά καθώς μεγάλωσα τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά. Όταν ήμουν 10, έχασα την αδερφή μου. Οι γονείς μου έπεσαν σε κατάθλιψη, ήθελαν να μετακομίσουμε, ήταν πολύ δύσκολα. Αλλά τότε η μητέρα μου έμεινε έγκυος στον αδερφό μου και αυτό ήταν η αφορμή που έψαχναν για να μείνουν. Μόνο που για μένα τα πράγματα δεν έφτιαξαν και πολύ. Μέχρι που γνώρισα την Amanda, την ερωτεύτηκα αμέσως. Σταμάτησαν να με νοιάζουν τα πάντα εκτός από εκείνη. Ήμασταν πολύ καλά, μέχρι που με απάτησε και εγώ άλλαξα.» μου είπε και τον κοιτούσα με δάκρυα στα μάτια. «Είσαι καλά;» με ρώτησε έκπληκτος και εγώ γύρισα και κοίταξα από την άλλη.
«Ναι είμαι μία χαρά..» του είπα χαμηλόφωνα. «Μην στεναχωριέσαι, όλα είναι καλά τώρα..» μου είπε καθησυχαστικά. «Λυπάμαι τόσο πολύ για την αδερφή σου και την Amanda, πρέπει να ήταν...» προσπάθησα να πω. «Δεν έχει σημασία, έτσι και αλλιώς εγώ..είμαι. Καλά...» είπε και με τράβηξε στην αγκαλιά του. Πόσο πολύ μου άρεσε που το έκανε αυτό, ένιωθα πάντα ασφάλεια μαζί του. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που με έκανε να νιώθω έτσι. «Σου λείπει καθόλου η Amanda;» ρώτησα χωρίς να φύγω από την αγκαλιά του. «Ναι. Αλλά όχι έτσι όπως το καταλαβαίνεις. Περάσαμε ωραία μαζί, αλλά δεν θα επέστρεφα σε εκείνη. Όχι πια..» μου είπε. «Γιατί όχι;» τον ρώτησα. «Δεν είναι ακόμα η ώρα..» μου είπε. «Η πτήση 112 για Kansas αναχωρεί σε 15 λεπτά. Παρακαλούμε οι επιβάτες να επιβιβαστούν.» είπε η φωνή στα μεγάφωνα και πετάχτηκα όρθια. «Πότε πέρασε κιόλας η ώρα;» τον ρώτησα καθώς αρχίσαμε να περπατάμε για να μπούμε στο αεροπλάνο. «Δεν έχω ιδέα. Το έχεις το εισιτήριο σου;» με ρώτησε μόλις φτάσαμε στον υπεύθυνο για να του δώσουμε να εισιτήρια. «Μάλιστα..» είπα και του το έδωσα. «Να έχετε ένα καλό ταξίδι..» μας είπε και μπήκαμε στο αεροπλάνο. Μόλις βρήκαμε τις θέσεις μας, επιτέλους χαλάρωσα λίγο. «Κοιμήσου, θα σε ξυπνήσω όταν φτάσουμε..» μου είπε και έκλεισα τα μάτια μου.
Όταν ξύπνησα, είχε περάσει μόνο μία ώρα. «Γιατί ξύπνησες;» με ρώτησε χαμηλόφωνα. «Δεν ξέρω, δεν μπορώ να βολευτώ, νιώθω περίεργα..» είπα εκνευρισμένη. «Χαλάρωσε, όλα καλά θα πάνε..» μου είπε και έκλεισε τα μάτια του. Μόνο που εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, όχι ακόμα τουλάχιστον. Τράβηξα την κουρτίνα από το παράθυρο και κοίταξα έξω στο νυχτερινό ουρανό. Το φεγγάρι ήταν σχεδόν γεμάτο. Αύριο θα ήταν Πανσέληνος. Παρόλο που άρχισα να χαλαρώνω το προαίσθημα μου δεν έφυγε στιγμή.
Και όπως ακριβώς το περίμενα δεν έκλεισα μάτι. Μόλις φτάσαμε ένιωθα πτώμα, αλλά ήμουν αρκετά ενθουσιασμένη. Όταν κατεβήκαμε από το αεροπλάνο οι γονείς του Stark μας περίμεναν στο αυτοκίνητο. «Γεια σας κύριε και κυρία Stewart.» τους είπα μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο μαζί τους. «Γεια σου γλυκιά μου. Χαιρόμαστε πολύ που σε γνωρίζουμε επιτέλους..» μου είπε η μητέρα μου χαμογελαστή. «Αλλά να με λες Dominic και την γυναίκα μου Lana, δεν χρειάζονται τέτοιες ευγένιες.» μου είπε ο πατέρας του καθώς ξεκινούσε το αμάξι. «Όπως θες..» του είπα και εκείνος μου χαμογέλασε πλατιά. «Δεν μου λες γιέ μου, πως είναι το σχολείο;» ρώτησε ο Dominic τον Stark. «Μια χαρά, δεν έχουμε αρχίσει τις εξετάσεις ακόμα..» είπε. «Στο σπίτι σας έχουμε πρωινό έτοιμο..» μας είπε η Lana. Πεινούσα τόσο πολύ, αλλά ήθελα αίμα ακόμα περισσότερο. Και με το να είμαι με δύο ανθρώπους σε κλειστό χώρο μου ήταν πολύ δύσκολο, ένιωθα να ιδρώνω. Με πονούσαν τα δόντια μου. «Πες μου ότι έχεις φέρει αίμα..» ψιθύρισα στον Stark έτσι ώστε να με ακούσει μόνο εκείνος. Κουνησε απλά το κεφάλι του και συνέχισε να κοιτάει έξω από το παράθυρο. Κάθε λεπτό που περνούσε τα πράγματα χειροτέρευαν. Άρχισα να νιώθω το σημάδι μου να πάλεται όπως το αίμα στις φλέβες των γονιών του. Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά προσπαθώντας να ηρεμήσω. «Είσαι καλά κορίτσι μου;» με ρώτησε η Lana ανήσυχη. «Ναι, μια χαρά..» της είπα και ένιωσα το χέρι του Stark να σφίγγεται γύρω από το δικό μου. «Φτάνουμε σε λίγο..» μας ενημέρωσε ο Dominic μόλις περάσαμε την πινακίδα του Sylvan Grove. Δεν άντεχα άλλο. «Φτάσαμε..» είπε με ένα χαμόγελο ο Dominic. «Stark πάρε την Iris και πάτε πάνω θα φέρω εγώ τα πράγματα σας..» είπε. «Όχι μπαμπά δεν χρειάζεται..» είπε βιαστικά ο Stark και πετάχτηκε από το αυτοκίνητο και πήρε τις βαλίτσες μας.
Δεν πρόλαβα να δω και πολλά από το σπίτι γιατί πήγαμε βιαστικά στο δωμάτιο του. «Πάρε..» μου είπε και μου έδωσε ένα μπουκάλι. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα την ανακούφιση να με πλημμυρίσει. Το είχα ανάγκη. Πονούσαν τα δόντια μου. Μόλις ήπια και την τελευταία σταγόνα, ήμουν καλύτερα, αλλά ήθελα κι άλλο. «Ένα ακόμα..» τον παρακάλεσα, αλλά έμεινε να με κοιτάζει. «Iris..» ψιθύρισε καθώς τα μάτια μου είχαν καρφωθεί στα δικά μου. «Τι; Τι έγινε;» τον ρώτησα προβληματισμένη. «Τα μάτια σου. Είναι χρυσαφί...» είπε και έτρεξα στον καθρέφτη. Είχε δίκιο. «Τι σημαίνει πάλι αυτό; Καινούρια αλλαγή; Αμάν βαρέθηκα πια..» μουρμούρισα καθώς κοιτούσα τα μάτια μου. «Είμαι φρικιό..» μουρμούρισα εκνευρισμένη. «Μην κάνεις έτσι είναι πολύ όμορφα..» μου είπε και ένιωσα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Τα δάχτυλα μου έσφιξαν τόσο πολύ το μπουκάλι μου έπασε στο χέρι μου. «IRIS.» αναφώνησε καθώς έτρεξε προς το μέρος μου. «Καλά είμαι..» είπα καθώς κοίταξα το χέρι μου. «Περίμενε εδώ..θα το φτιάξω εγώ..» μου ειπε κει έφυγε τρέχοντας. Τι στο διάολο με είχε πιάσει, γιατί ήμουν τόσο νευρική και ευέξαπτη; Και αυτό το κιτρινοχρυσαφί; Αμάν πια, πάνω που προσπαθώ να αποδεχτώ αυτό που είμαι τα πράγματα χειροτερεύουν.
YOU ARE READING
The Mark.
RomanceΔεν ειναι μια συνηθισμενη ιστορια οπως την φανταζεστε. Αυτη γινεται βρυκολακας, γνωριζει εναν ομορφο βρυκολακα ερωτευονται κλπ. Αλλα εχει να κανει με την επιθυμια το καθικον της αγαπη την μαθηση τα λαθη τα μαθηματα τον πονο. Ολα αυτα που αφηνουν ενα...