The Mark.

A Person From The Past.

   Το πρωί όταν ξύπνησα τα χέρια του Stark ήταν ακόμα τυλιγμένα γύρω μου. Ήμασταν πρόσωπο με πρόσωπο, η ζεστή του ανάσα χτυπούσε το πρόσωπο μου. Ένιωσα ένα χαμόγελο, αληθινό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο μου μετά από πολυ καιρό. «Τελειώσες με το να με κοιτάς επίμονα;» με ρώτησε χαμηλόφωνα. «Δεν ξεκίνησα ακόμα..» του είπα και πλησίασα και τον φίλησα. «Καλημέρα και σε εσένα..» μου είπε κρατώντας το πρόσωπο μου κοντά στο δικό του. «Τι λέει σήμερα το πρόγραμμα;» τον ρώτησα. «Τι θα έλεγες για μία βόλτα;» με ρώτησε και τα μάτια μου βυθίστηκαν στα δικά μου. Όταν με κοίταζε έτσι ένιωθα να πνίγομαι από ευτυχία και έξταση. Όλοι οι άνθρωποι...και υπερφυσικά όντα στον κόσμο ζουν κάτω από τον ίδιο ουρανό εγώ ζω κάτω από τον δικό μου. «Δεν είμαι πια τιμωριμένη;» τον ρώτησα και εκείνος μου χαμογέλασε τρυφερά. «Είσαι, αλλά ποτέ δεν σου απαγόρευσα να βγαίνεις έξω μαζί μου.» μου είπε και με το δάχτυλο του απομάκρυνε μία τούφα από το πρόσωπο μου. «Θα έρθεις;» με ρώτησε με αυτή την σαγηνευτική φωνή του, δεν μπορούσα να του φέρω αντίρηση. «Τι λες πρώτα για πρωινό;» τον ρώτησα και εκείνος χαχάνισε. «Όπως επιθυμεί το ταίρι μου..» είπε απαλά και σηκώθηκε από το κρεβάτι. «Καλύτερα να ντυθούμε πρώτα..» του είπα καθώς είδα την σκισμένη του μπλούζα στο πάτωμα και εγώ φορούσα το νυχτικό από χθες. «Επιστρέφω σε μισό λεπτό..» είπε και έφυγε βιαστικά από το δωμάτιο. Έβγαλα το νυχτικό μου φόρεσα σουτιέν και ένα λεπτό φανελάκι και μία φόρμα. Όταν επέστρεψε στο δωμάτιο φορούσε μία βερμούδα και ένα μαύρο κοντομάνικο μπλουζάκι. «Έτοιμη να σου φτιάξω πρωινό;» με ρώτησε και κράτησε το χέρι μου σφιχτά μέσα στο δικό του. «Φυσικά..» του είπα και κατεβήκαμε μαζί κάτω. 
    Δεν έχω ιδέα τι ώρα είναι και δεν ήταν κανένας ξύπνιος, λογικά είναι νωρίς. Μόλις μπήκαμε στην κουζίνα βρήκαμε τον Kristoff και τον Jake. Μόλις μας είδαν μαζί μας χαμογέλασαν. «Εγώ κέρδισα..» μουρμούρισε ο Jake και ο Kristoff του έδωσε 100 δολάρια. «Τι κέρδισες αγαπημένε μου ξάδερφε;» τον ρώτησα και έκατσα σε μία καρέκλα δίπλα του. «Στοίχημα ότι θα τα βρείτε.» μου είπε χαμογελαστός. «Τι θα μου φτιάξεις;» ρώτησα τον Stark ο οποίος ήδη ετοίμαζε τα υλικά που θα χρειαζόταν.  «Θα δεις..» μου είπε καθώς ήταν προσηλωμένος με την μα γειρική. «Να ζήσουμε να σε θυμόμαστε..» μου είπε χαμηλόφωνα ο Kristoff στο αφτί και του χαμογέλασα. 
    Μετά από περίπου μισή ώρα μία πικάντικη μυρωδιά μου 'έσπασε' την μύτη. «Ορίστε..» μου είπε και έβαλε ένα πιάτο μπροστά μου. Και χωρίς να θέλω να το παραδεχτώ, ήταν υπέροχο. Μαγειρεύει καλύτερα και από την μητέρα μου. «Σου άρεσε βλέπω..» μου είπε χαμογελώντας καθώς του έδωσα το πιάτο. «Καλό ήταν..» του είπα βιαστικά. «Μπορούμε να πάμε την βόλτα τώρα;» τον ρώτησα ανυπόμονη. «Ναι μπορούμε..» μου είπε και με πήρε από το χέρι και βγήκαμε έξω. Αφού περπατήσαμε λίγο μέσα στο δάσος, ξεντυθήκαμε και αλλάξαμε σε λύκους. 
    Μπορεί να πέρασαν μονάχα πέντε μέρες από την τελευταία φορά που ήμουν λύκος, αλλά μου έλειψε πολύ η ελευθερία που μου πρόσφερε το να τρέχω χωρίς περιορισμούς και εμπόδια, να είμαι κάτι ανώτερο και ταυτόχρονα ένα απλό ζώο. Η δύναμη και η γνώση που μου πρόσφερε αυτή η μορφή ήταν μοναδική, το να σκέφτομαι σαν λύκος, να μπορώ να νιώθω την κάθε παρουσία στον χώρο που βρίσκομαι να μυρίζω οσμές που πριν δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Είναι φορές που πιστεύω πως τα ζώα είναι πιο ευτυχισμένα από τους ανθρώπους. Το μόνο που δεν μπορούν να αποφύγουν είναι το τρόπο επιβίωσης τους αλλά γενικώς είναι ελεύθερα. Είμαι ελεύθερη.  «Είσαι χαρούμενη;» με ρώτησε ο Stark καθώς τρέχαμε μέσα στο δάσος. «Ναι..» του είπα και άρχισα να τρέχω ακόμα πιο γρήγορα. Εκεί που τρέχαμε είδα μία κοπέλα να κρύβεται πίσω από ένα δέντρο. «Stark την βλέπεις και εσύ;» τον ρώτησα και σταμάτησα απότομα πριν με δει. «Ναι.» μου είπε και σταμάτησε ακριβώς πίσω μου. «Νομίζω την ξέρω..» μου είπε απαλά. Με προσπέρασε και την πλησίασε. «Amanda!» αναφώνησε και έτρεξε κοντά της. Amanda; Όπως η πρώην του η Amanda ας πούμε; Κοίταξα την κοπέλα η οποία τώρα έκλαιγε και ούρλιαζε και ο Stark καθόταν και την κοιτούσε έκπληκτος. Είναι πανέμορφη όπως μου είχαν πει η Alex και η Sierra. Μακριά ξανθά κυμματιστά μαλλιά και μάτια γαλάζια σαν τον πάγο. «Stark..την τρομάζεις!»  του είπα καθώς τον πλησίασα. Αδιαφόρησε τελείως, με αγνόησε και την έγλυψε. Τι στον διάολο έκανε; Η Amanda ηρέμησε λίγο και το άγγιξε στην μουσούδα. «Iris πρέπει να της μιλήσω..» μου είπε ακόμα σοκαρισμένος. «Δεν γίνεται να αλλάξεις μπροστά της. Δεν γίνεται να μάθεις τι είμαστε.» του είπα βιαστικά πριν κάνει κάποια τρέλα. «Μπορεί να κινδυνεύει πρέπει να μάθω τι κάνει εδώ. Μπορεί να κινδυνεύει. Πρέπει να την πάρουμε σπίτι.» μου είπε αγχωμένος. «Απαγορεύεται να φέρουμε άνθρωπο στο σπίτι της αγέλης και το ξέρεις!» του είπα εκνευρισμένη. «Κάτι πρέπει να κάνουμε..» είπε νευρικός. 
     Πλησίασα την Amanda και τότε άρχισε πάλι να ουρλιάζει. Της γρύλισα απειλητικά και πήγα να της ορμήσω, τότε λιποθύμησε. «Iris τι κάνεις;» με ρώτησε ο Stark καθώς πήγε προς το μέρος της και εκείνη έπεσε πάνω στην πλάτη του. «Έχεις μερικά δευτερόλεπτα για να την πας μέχρι το σπίτι.» του είπα και άρχισα να τρέχω. Κάτι δεν μου άρεσε σε αυτό, αλλά αν αυτό ήθελε, υποσχέθηκα να προσπαθήσω και με το να του φέρω αντίρηση δεν βοηθάω και πολύ. Μόλις έφτασα εκεί που αφήσαμε τα ρούχα, άλλαξα σε άνθρωπο και ντύθηκα. Μετά από λίγο ήρθε και ο Stark, πήρα την Amanda έτσι ώστε να αλλάξει και την πήγαμε μέσα. «Νωρίς γυρίσατ-..» πήγε να πει ο Jake αλλά μόλις είδε την Amanda άσπρισε ολόκληρως. «ΕΊΝΑΙ ΆΝΘΡΩΠΟΣ. ΕΊΣΤΕ ΤΡΕΛΟΊ;» φώναξε εμποδίζοντας μας να συνεχίσουμε. «Μην το λες σε εμένα..» του είπα και την έδωσα στον Stark και πήγα μέσα. «Το ξέρεις ότι απαγορεύεται να φέρεις θνητό στο σπίτι της αγέλης.» του είπε ο Jake εκνευρισμένος αλλά ο Stark τον αγνόησε και έβαλε την Amanda να ξαπλώσει. Λίγα λεπτά αργότερα, συνήλθε και μόλις και μόλις είδε τον Stark άρχισε πάλι να κλαίει και τον αγκάλιασε σφιχτά. Από την στιγμή που το έκανε αυτό ήθελα να τις ξεριζώσω τα χέρια. Είναι δικός μου. «Δεν το πιστεύω ότι είσαι ζωντανός!» αναφώνησε μέσα στους λυγμούς της. «Ηρέμησε γλυκιά μου..» της είπα χαιδεύοντας την πλάτη της απαλά. «Τι έγινε; Γιατί εξαφανίστηκες; Τι έπαθες; Είσαι καλά, αγάπη μου;» τον ρώτησε ανήσυχα, αλλά μόλις άκουσα το αγάπη μου ένιωσα το αίμα να μου να ανεβαίνει στο κεφάλι. «Ποιον είπες αγάπη μου;» της είπα απότομα και εκείνη με κοίταξε αθώα. «Το αγόρι μου φυσικά..» μου είπε λες και ήταν αυτονόητο. «Ο Stark έχει πάψει να είναι το αγόρι σου εδώ και πολύ καιρό.» της είπα εκνευρισμένη. «Και ποιος το λέει αυτό;» ρώτησε προφανώς ενοχλημένη. «Το ταίρ-» πήγα να πω αλλά η βροντερή φωνή του Stark με διέκοψε. «ΑΡΚΕΤΆ!» φώναξε. «Jake πάρτην και πήγαινε της πάνω στο δωμάτιο, τώρα!» του είπε και ο Jake ήρθε προς το μέρος μου αλλά τον αγριοκοίταξα. «Μην τολμήσεις και με αγγίξεις!» του είπα και τον προσπέρασα. Δεν θα τα πάμε καθόλου καλά Stark. 
    Ανέβηκα πάνω βιαστικά και πάνω που έκλεινα την πόρτα ο Ivan και ο Demetri με πρόλαβαν. «Θέλω πραγματικά να μείνω μόνη μου παιδιά..» τους είπα και πήγα να κλείσω την πόρτα. «Luna είναι σημαντικό!» μου είπε ο Ivan και μπήκαν μέσα. «Τι έγινε;» τους ρώτησα αγανακτησμένη. Πόσα κακά μπορούσαν να συμβούν μέσα σε μία μέρα; «Ένας άνθρωπος είναι μέσα στο σπίτι.» μου είπε ο Demetri ανήσυχος. «Το ξέρω, μην το λες σε εμένα..» του είπα ελαφρώς ανακουφισμένη. «Απαγορεύεται να έρχονται θνητοί εδώ.» μου είπε ο Ivan με σοβαρό ύφος. «Δεν έχεις ιδέα πόσο συμφωνώ. Και αυτή η συγκεκριμένη. Δεν θα έπρεπε να είναι καν στην περιοχή!» τους είπα τσιτωμένη. «Τι έγινε Iris;» με ρώτησε ο Ivan μόλις πρόσεξε τον εκνευρισμό μου. «Πήγα για μία βόλτα με τον Stark στο δάσος και ήταν εκεί, προφανώς θα χάθηκε δεν έχω ιδέα. Είναι πρώην του αν και ισχυρίζεται πως είναι ακόμα το 'αγόρι' της. Εκείνος επέμενε να την φέρουμε εδώ, επειδή μπορεί να κινδυνεύει. Και όταν πήγα να ξεκαθαρίσω την κατάσταση σχετικά με το ποιος είναι τι ο Stark με διέκοψε και αρχίζω να πιστεύω πως το έκανε σκόπιμα.» τους είπα νιώθοντας πάλι τον θυμό να σιγοβράζει μέσα μου. «Βάζει σε κίνδυνο όλη την αγέλη!» αναφώνησε ο Ivan. Και ξαφνικά χτύπησε η πόρτα. «Ποιος είναι;» ρώτησε απότομα. «Εγώ..» είπε ο Stark και μπήκε μέσα. «Ivan, Demetri μας αφήνετε λίγο μόνους μας;» τους ρώτησε αν και φυσικά ήταν ρητωρική ερώτηση. Έφυγαν και οι δύο και μόλις μείναμε μόνοι μας με αγριοκοίταξε. «Τι συμπεριφορά ήταν αυτή;» με ρώτησε εκνευρισμένος. «Σε αγκάλιαζε, σε έλεγε αγάπη μου και νομίζει πως είσαι το αγόρι της, τι ήθελες να κάνω; Να την αγκάλιασω και της πω πόσο χαίρομαι που την γνωρίζω;» τον ρώτησα έξω φρενών. «Θέλω να είσαι ευγενική μαζί της Iris!» μου είπε απότομα. «Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι.» μουρμούρισα. «IRIS ΜΟΥ ΥΠΟΣΧΈΘΗΚΕΣ!» μου φώναξε. «Ποτέ δεν σου υποσχέθηκα ότι θα είμαι καλή με την πρώην σου. Λοιπόν που την άφησες; Στο δάσος ή στον αυτοκινητόδρομο;» τον ρώτησα. «Κοιμάται σε έναν από τους ξενόνες.» μου είπε ανέκφραστος. «Και πότε φεύγει;» τον ρώτησα αν και φοβόμουν την απάντηση του. «Θα μείνει μερικές μέρες, είναι πολύ αδύναμη και τρομαγμένη.» είπε με λύπη. «Αχ μωρέ το καημένο το κορίτσι..» του είπα γεμάτη ειρωνία. «Iris..» είπε χαμηλόφωνα. 
   «Μην αρχίζεις με τα Iris και τα μα και τα μου σε εμένα. Θα φύγει από εδώ το βράδυ, το αργότερο. Και θες να το ακούσεις λοιπόν; Ωραία, ζηλεύω. Και έχω τα χίλια δίκια να ζηλεύω. Πρώην σου είναι και μάλιστα τόσο ηλίθια που να μην καταλαβαίνει ότι έχετε χωρίσει τόσο καιρό. Και μην μου πεις ότι είμαι υπερβολική. Όταν σου είπα ότι θα κοιμηθώ με τον Jake έβγαλες καπνούς και για όνομα του Θεού είναι ξάδερφος μου. Είσαι δικός μου Stark!» του είπα σχεδόν γρυλίζοντας. «Iris δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Είναι η πρώην μου. Αλλά με συνδέουν πολλά πράγματα μαζί της. Ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Την αγαπώ, αλλά όχι έτσι όπως φαντάζεσαι. Υπήρξε καλή κολλητή μου κάποτε.» μου είπε προσπαθώντας να με ηρεμήσει. «ΑΚΟΎΣ ΤΙ ΛΕΣ; Και ο Jim ήταν κολλητός σου, δεν σε είδα να τον πάρεις ένα τηλέφωνο. Άσε τις δικαιολογίες με εμένα Stark. Γιατί όταν πήγα να της πω ότι είμαι το ταίρι σου με σταμάτησες;» τον ρώτησα, σχεδόν έτρεμα από τον θυμό. «Γιατί δεν ήθελα να την πληγώσω, αρκετά την πληγώσα έτσι όπως εξαφανίστηκα.» μου είπε. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να του ορμήσω, αλλά όταν τα άνοιξα τα είδα όλα κόκκινα. «Εξαφανίσου.» του είπα ενώ με κόπο κρατούσα την φωνή μου χαμηλή. Χωρίς να πει κάτι άλλο, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. 
    Και πάνω μου έλεγα ότι θα τα πηγαίναμε καλύτερα, πάλι στα ίδια γυρίσαμε. Έκατσα στο κρεβάτι και κάρφωσα το βλέμμα μου στο κενό, δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα καθόμου και κοιτούσα έξω από το παράθυρο χωρίς να σκέφτομαι κάτω χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Μόλις ένιωσα την οργή μου να ηρεμεί σηκώθηκα και πήγα να βρω τον Stark. Μόλις κατέβηκα κάτω δεν τον βρήκα πουθενά παρά μόνο τον Jake. «Που είναι;» τον ρώτησα και εκείνος με κοίταξε για αρκετή ώρα μέχρι να απαντήσει. «Με την Amanda.» μου είπε και έκανα κατευθείαν μεταβολή και πήγα να τον βρω, αλλά όταν πήγαινα προς στην σκάλα χτύπησε το τηλέφωνο. Αυτό το τηλέφωνο το είχαμε στο όνομα το δικό μου και του Stark, οπότε όποιος μας έψαχνε μας έπερνε σε αυτόν τον αριθμό και το είχαμε κυρίως για δουλειές.  «Ναι;» απάντησα. «Η Iris Elizabeth Collins;» με ρώτησε μία αντρική φωνή. «Η ίδια.» είπα. «Σας καλούμε από το αστυνομικό τμήμα του Kansas. Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για τον θάνατο των γονιών σας.» μου είπε και ένιωσα το αίμα μου να παγώνει. «Τι;» είπα με τρεμάμενη φωνή. «Το σπίτι σας πήρε φωτιά και δυστυχώς οι γονείς σας δεν πρόλαβαν να βγουν εγκαίρως. Λυπάμαι πολύ..» μου είπε και η ανάσα μου κόπηκε στην μέση. Το τηλέφωνο έπεσε από το χέρι μου, και έμεινα κοκαλωμένη να κοιτάω το πάτωμα με δάκρυα να κυλάν στα μάτια μου. «Iris τι έγινε;» άκουσα τον Jake να με ρωτάει ανήσυχος. «IRIS ΜΕ ΦΡΙΚΆΡΕΙΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ, ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΈΓΙΝΕ. ΈΠΑΘΕ ΚΆΤΙ ΚΆΠΟΙΟΣ;» με ρώτησε και άρχισε να με ταρακουνάει. «Ο μπαμπάς και η μαμά...πέθαναν..» του είπα νιώθοντας ένα μούδιασμα να με κατακλύζει. «Τι;» αναφώνησε σοκαρισμένος. «Π-πρέπει να φύγω. Πρέπει να πάω στο Kansas..» του είπα βιαστικά και έτρεξα πάνω στο δωμάτιο. Πήρα μερικά χρήματα και κατέβηκα πάλι κάτω. «Jake θέλω τα κλειδιά.» του είπα βιαστικά καθώς έτρεχα προς την πόρτα. «Iris δεν  μπορείς να φύγεις έτσι. Πρέπει να ενημερώσεις τον Stark.» μου είπε και με έπιασε σφιχτά από το μπράτσο. «Για ποιο πράγμα πρέπει να με ενημερώσει;» άκουσα την φωνή του Stark από πίσω. «Φεύγω!» του είπα τραβώντας με δύναμη το χέρι μου. «Τι;» με ρώτησε λες και δεν με άκουσε. «Επιστρέφω στο Kansas. Οι γονείς μου...πέθαναν..» του είπα.  «Δεν έχεις να πας πουθενά, είναι πολύ επικίνδυνο.» μου είπε με αυστηρή φωνή. 
     «Άκουσες τι σου είπα; Πέθαναν οι γονείς μου..» του είπα νιώθοντας πάλι τα δάκρυα να επιστρέφουν. «Και με το να πας στο Kansas και να κινδυνεύσεις θα αλλάξει το γεγονός ότι δεν ζουν;» με ρώτησε απαλά. «Είτε είμαι εδώ, είτε όχι θα αλλάξει το γεγονός ότι την βρίσκεις που είναι εδώ η Amanda;» τον ρώτησα και το σαγόνι του έπεσε σχεδόν μέχρι το πάτωμα. «Τι έγινε μωρό μου;» άκουσα την φωνή της να έρχεται από τις σκάλες. «Τι σκας βρε; Έχεις το μωρό σου να σου κρατάει παρέα. Και που ξέρεις; Μπορεί να συνεχίσετε εκεί που μείναμε χθες εμείς!» του είπα και στράφηκα προς τον Jake. «Τα κλειδιά. Τώρα!» του είπα και εκείνος μου τα έδωσε. Ο Stark καθόταν και με κοιτούσε ακόμα σε κατάσταση σοκ. «Πότε θα γυρίσεις;» με ρώτησε ο Jake μόλις βγήκα από το σπίτι. «Δεν ξέρω Jake..» του είπα, μπήκα στο αυτοκίνητο και έβαλα μπρος. 
      Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο, ήξερα πως πρέπει να βιαστώ, έβγαλα τα εισιτήρια, το θέμα είναι όμως πως ποτέ δεν έφτασα στο αεροπλάνο. Καθώς πήγαινα προς στην πύλη, ένα τόξο πετάχτηκα από το πουθενά και με χτύπησε στην κοιλιά. Συμπέρασμα; Σε αυτό το αεροδρόμιο πάντα να προσέχεις γιατί κάποιος θα σε απαγάγει. Και μετά αυτό όλα μαύρισαν.