The Mark.

Οι επτά φάσεις του φεγγαριού.

    «Καλά μην είσαι και τόσο σίγουρη, νομίζω πως τον τρόμαξα λίγο..» της είπα και εκείνη χαχάνισε. «Άσε με να το κανονίσω εγώ εσύ κάτσε διάβασε, δεν θες να κάνεις κακή εντύπωση πίστεψε με...» μου είπε και έκατσε πάλι στο γραφείο. «Καλά, αλλά άσε τον Stark έξω από αυτό.» της είπα, εκείνη όμως δεν μου απάντησε κάτι, οπότε ξεκίνησα και εγώ το διάβασμα. Τελικά ήταν πιο δύσκολο από ότι περίμενα. Μόλις τελείωσα έπεσα για ύπνο, ήμουν πτώμα. 
     Όταν ξύπνησα, πρέπει να ήταν μεσημέρι, το κεφάλι μου ήταν βαρύ και ένιωθα τα μάτια μου πρισμένα. «Επιτέλους ωραία κοιμωμένη, νόμιζα πως δεν θα ξυπνούσες ποτέ..» άκουσα τον Ben να λέει και μετά άκουσα γέλια. «Τι κάνεις εδώ;» τον ρώτησα καθως ανασηκώθηκα και κοίταξα γύρω. Στο σαλόνι ήταν ο Jim McCloud και μερικοί άλλοι που δεν τους ήξερα. «Τι γίνεται;» ρώτησα κοιτάζοντας τον Ben θυμωμένη. «Νομίζω πως ξέρεις..» μου είπε και άρχισα να ψάχνω την Sierra. «Σου είπα να περιμένεις..» φώναξα. «Περίμενα..» μου είπε και έκατσε στον καναπέ. «Τώρα σήκω να σε γνωρίσω στα παιδιά..» μου είπε και την κοίταξα αγριεμένη. «Περίμενε..» της είπα, πετάχτηκα από το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο. Χτενίστηκα, λίγο αποσμητικό και έτοιμη. Μόλις επέστρεψα στο σαλόνι όλοι με κοιτούσαν χαμογελαστοί. «Λοιπόν, Iris τον αδερφό του τον έχεις γνωρίσει, το ίδιο και τον Scott, και την Alex. Οπότε έχουμε την Nicki Connor την αδερφή του Travis Connor, την Abby McColton, και τον Jim McCloud.» είπε. «Χάρηκα πολύ για την γνωριμία παιδιά, αλλά αλήθεια δεν υπάρχει κάτι για το οποίο χρειάζομαι βοήθεια..» τους είπα και ο Jim χαμογέλασε. «Μην κουράζεσαι μικρό. Η Sierra μας τα εξήγησε ήδη όλα. Και είμαστε όλοι μέσα.» είπε ο Jim και το χαμόγελο του μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. «Μάλιστα...δεν ξέρω τι ακριβώς σας κάνει να νομίζετε πως θέλω βοήθεια για αυτό θα φύγω και μόλις γυρίσω ή θα έχετε φύγει όλοι από το δωμάτιο ή θα έχετε αλλάξει θέμα.» είπα εξαγριωμένη και έφυγα τρέχοντας χτυπώντας με δύναμη την πόρτα. 
    Ήταν ώρες σιωπητηρίου έτσι έπρεπε να είμαι πολύ πολύ πολύ ήσυχη και προσεχτηκή, μόλις βγήκα από το κρήριο πήγα στο στάδιο που έκαναν χθες προπόνηση και προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν εκεί ο Stark, έτρεχε. Μόλις με είδε μου έριξε ένα ψυχρό βλέμμα και συνέχισε. Τι ήταν τώρα αυτό; «Ειι..» φώναξα αλλά εκείνος συνέχισε να τρέχει λες και δεν τον φώναξα. Τι φάση; Το ήξερα πως με άκουσε. Κατέβηκα κάτω στο στάδιο και προσπάθησα να τον προφτάσω. «Σταμάτα..» φώναξα καθώς τον πλησίασα αρκετά. «Τι θέλεις;» με ρώτησε χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει. «Τι σε έχει πιάσει Stark;» τον ρώτησα και εκείνος έσκυψε το κεφάλι του. «Ποιο είναι το πρόβλημα σου μαζί μου;» με ρώτησε και εγώ έμεινα να τον κοιτάζω λαχανιασμένη. «Τι εννοείς;» τον ρώτησα μπερδεμένη. «Ο Jim είπε πως δεν ήθελες να σε βοηθήσω. Πως ήσουν τελείως κάθετη σε αυτό..» είπε και γύρισε να με κοιτάξει. «Ωραία, κατάλαβα. Κοίτα Stark, δεν χρειάζομαι την βοήθεια κανενός, έχω μάθει να φροντίζω τον εαυτό μου. Αλλά σε παρακαλώ μην κάνεις σαν μικρό παιδί. Αν θες να ξέρεις σε συμπαθώ περισσότερο από όλους εδώ πέρα. Απλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που ζητάν βοήθεια, πόσο μάλλον από ανθρώπους που ξέρω μία μέρα..» του είπα και το βλέμμα του καρφώθηκε μέσα στα μάτια μου. «Γιατί δεν μου το είπες από την αρχή;» με ρώτησε με πιο μαλακό τόνο. «Γιατί δεν ήξερα πως σε πείραξε, θέλω να σε γνωρίσω, να σε ζήσω..να γίνω φίλη σου, αλλά μην με πιέζεις.» του είπα και επιτέλους χαλάρωσε εντελώς. «Συγνώμη..» είπε και μου χαμογέλασε. «Δεν πειράζει..» του είπα και του ανταπέδωσα το χαμόγελο. 
    «Μπορώ να έρθω μαζί σου; Στο δωμάτιο μου γίνεται ένας χαμός.» τον ρώτησα και το χαμόγελο του μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ. «Εντάξει, θα σε καλύψω για σήμερα. Πάμε;» με ρώτησε και κούνησα θετικά το κεφάλι μου. Δεν ήταν κακός, ούτε κουραστικός, τελικά. «Που πάμε;» τον ρώτησα καθώς βγαίναμε από το στάδιο. «Στο δωμάτιο μου. Ετοιμάσου να σε σκίσω στο PS.» μου είπε αυταρχικά. «Στα όνειρα σου φίλε!» του είπα και εκείνος με κοίταξε έκπληκτος. «Παίζεις PS;» με ρώτησε και ανασήκωσα τους ώμους. «Μπορεί..» του απάντησα και εκείνος χαχάνισε. «Ας δούμε..» είπε και αρχίσαμε να γελάμε. Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο του, έπεσε πάνω στο πουφ του και έκατσα δίπλα του. «Τι παιχνίδια έχεις;» τον ρώτησα και εκείνος έβγαλε τρεις κούτες. «Διάλεξε..» μου είπε και άρχισα να "μελετώ" τα παιχνίδια που είχε. «Call Of Duty..» του είπα και του έδωσα την κασέτα. «Καλή επιλογή..» μου είπε και την έβαλε  να παίξει. 
    Ας πούμε ότι ήταν τέλεια αυτή η μέρα. Παίξαμε τα περισσότερα παιχνίδια και φυσικά τον έσκισα. «Τι στον διάολο; Πρώτη φορά με κερδίζει κορίτσι στο PS.» είπε πετώντας το χειριστήριο. «Δέξου το Stark..» του είπα γελώντας ικανοποιημένη. «Με τίποτα..» είπε και με κοίταξε και καλά θυμωμένος. «Σε πόση ώρα έχουμε μάθημα;» τον ρώτησα και κοίταξε το κινητό του. «Σε 40 λεπτά. Αλλά, είναι Παρασκευή σήμερα..» είπε. «Τι έχεις πρώτη ώρα;»τον ρώτησα. «Λογοτεχνία..» είπε και χασμουρήθηκε. «Και εγώ..»του είπα και ξάπλωσα. «Μμμ..» μουρμούρισε και ξάπλωσε και εκείνος δίπλα μου. Έκλεισα τα μάτια μου κουρασμένη και χωρίς να το καταλάβω με πήρε ο ύπνος. «Iris. Iris IRIS! Ξύπνα πρέπει να πάμε για μάθημα..» φώναξε ο Stark και πετάχτηκα όρθια. «ΕΝΤΆΞΕΙ, ΕΝΤΆΞΕΙ. ΕΊΜΑΙ ΞΎΠΝΙΑ..» του φώναξα και σηκώθηκα όρθια. «Πες μου ότι δεν αργήσαμε..» του είπα καθώς τεντωνόμουν. «Όχι, αλλά αν δεν πάρεις τον κώλο σου και να φύγουμε τώρα θα αργήσουμε..» μου είπε και άνοιξα την πόρτα για να φύγουμε. 
    Μόλις φτάσαμε στην τάξη για καλή μας τύχη ο καθηγητής δεν είχε μπει ακόμα αλλά ήταν η Sierra εκεί, με κοίταξε και μετά κοίταξε πάλι το βιβλίο της. «Λυπάμαι για το ξέσπασμα...» της είπα καθώς έκατσα από πίσω της. «Μην λυπάσαι, εγώ φταίω που μπλέκομαι σε υποθέσεις αγνώστων.» είπε χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει. «Δεν φταις εσύ Sierra, απλά εγώ ποτέ μου μα ποτέ μου δεν ζητάω βοήθεια από κανέναν. Είμαι μοναχικός τύπος δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί σας..» της είπα αλλά δεν πήρα τίποτα σαν απάντηση. Έριξα μία ματιά στον Stark που καθόταν δίπλα μου και μου έκανεν νόημα να γυρίσω μπροστά. Το μάθημα άρχισε και μέχρι να τελειώσει ένιωθα πως πέρασε ένας αιώνας. «Iris..» άκουσα τον Stark να με φωνάζει μόλις βγήκα από την τάξη. «Ναι;» σταμάτησα και εκείνος με πρόφτασε στον διάδρομο. «Σκεφτόμουν..έχεις μιλήσει καθόλου με την οικογένεια σου;» με ρώτησε και τον κοίταξα λες και ήταν τρελός. «Απλά σκεφτόμουν πως κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν με το θέμα...κατάλαβες..» είπε και εγώ συνέχισα να τον κοιτάω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. «Αν τους πάρω θα φρικάρουν, πιθανότατα με έχουν για νεκρή..» του είπα και άρχισα να περπατάω. «Πάρτους, δεν θα χάσεις τίποτα, πίστεψε με, και στο κάτω κάτω οικογένεια είστε θα καταλάβουν..» μου είπε. Και ξαφνικά με έπιασε μία νοσταλγία να δω τι κάνουν. «Καλά συνάντησε με εδώ μόλις τελειώσει το σχολείο..» του είπα και έφυγα για το επόμενο μάθημα. 
     Όταν επιτέλους χτύπησε το κουδούνι για την λήξη των μαθημάτων πήγα στο ντουλάπι μου για να αφήσω τα πράγματα μου και φυσικά ο Stark ήταν εκεί. «Είσαι έτοιμη;» με ρώτησε και εγώ κούνησα το κεφάλι μου θετικά. «Που θα πάμε;» τον ρώτησα και εκείνος χαμογέλασε. «Ακολούθησε με..» είπε και άρχισε να περπατάει προς την πλευρά που ήταν η βιβλιοθήκη. «Δεν θυμάμαι να είδα κάποιο τηλέφωνο στην βιβλιοθήκη. Και εσύ πως γίνεται να έχεις κινητό;» τον ρώτησα και. «Καμιά φορά οι κανόνες υπάρχουν για να τους σπάμε Iris..» μου είπε και άρχισε να πηγαίνει πιο γρήγορα. «Εμένα μου λες..» μουρμούρισα και τον ακολούθησα. Τελικά δεν πηγαίναμε στην βιβλιοθήκη συνέχισε όλο ευθεία μέχρι που φτάσαμε σε ένα αδιέξοδο. «Σοβαρά;» τον ρώτησα και εκείνος σήκωσε το δάχτυλο του για να περιμένω. «Phasium suus lūna.» είπε και ξαφνικά στον τοίχο εμφανίστηκε μία ξύλινη πόρτα. «Οι φάσεις του φεγγαριού; Τι είναι αυτό;» τον ρώτησα καθώς άνοιγε την πόρτα. «Ένα σύνθημα. Έχεις πολλά να μάθεις για τον οίκο της Nox.» είπε και μπήκε μέσα. Κοίταξα για μία τελευταία φορά πίσω μου και τον ακολούθησα. Το δωμάτιο ήταν, πως να το εξηγήσω, μαγεία. Σαν μαγεία. Ήταν λες και ήμουν στο διάστημα και γύρω μου ήταν οι επτά φάσεις του φεγγαριού. «Τώρα καταλαβαίνω..» είπα κοιτάζοντας τριγύρω έκπληκτη. «Λοιπόν κλείσε τα μάτια σου και χρησιμοποίησε το στοιχείο σου. Ή ένα από αυτά που χειρίζεσαι τέλος πάντων.» είπε με ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Το διασκέδαζε για τα καλά. «Και τι; Αυτό είναι όλο;» τον ρώτησα. «Όχι βέβαια, απλά αυτό είναι ένα βήμα.» είπε. 'Εκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα την γη. Και ξαφνικά μυρωδιές λουλουδιών πλημμύρισαν το δωμάτιο. «Πολύ καλά..» είπε. «Τώρα επανέλαβε μετά από εμένα. Receptus.» είπε με απαλή φωνή. «Receptus.» επανέλαβα και τότε άκουσα την φωνή της αδερφής μου. «Cali..» αναφώνησα. «Iris, εσύ είσα; Που είσαι δεν σε βλέπω..»είπε έκπληκτη. «Μάλλον είμαι μέσα στο κεφάλι σου..» είπα και εκείνη γέλασε. «Ναι, καλά, μας τρόμαξες για τα καλά, σε ψάχνουν παντού, βγες τώρα..» είπε καθώς άριχσε να κοιτάει δεξιά αριστερά. «Σου είπα, είμαι μέσα στο κεφάλι σου. Έχουν γίνει τόσα πολλά Cali..» είπα με τον πόνο ξεκάθαρο στην φωνή μου. «Τι έγινε; Γιατί το έσκασες..;» ρώτησε και η έκφραση του προσώπο της άλλαξε. «Λυπάμαι, αλλά, κάτι μου συνέβει και δεν είμαι όπως παλιά..» της είπα και η φωνή μου έσπασε. «Γύρνα σπίτι Iris, θα το αντιμετωπίσουμε μαζί, η μαμά και ο μπαμπάς, έχουν τρελαθεί απο την αγωνία τους, μην είσαι εγωίστρια και γύρνα πίσω...» μου είπα θυμωμένη. «Δεν γινεται! ΜΑΚΆΡΙ να γινόταν, αλλά δεν θα μπορέσω ποτέ να επιστρέψω σπίτι..» της φώναξα και δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα της. «Πάντα ήσουν μία σκύλα που σκεφτόταν μόνο τον εαυτό της, ποτέ δεν άφηνες τους άλλους στην ζωή σου, να σε βοηθήσουν να σε αγαπήσουν.» είπε καθώς άρχισε να κλαίει με λυγμούς και τότε ένιωσα την καρδιά μου να σπάει. «Δεν έχεις ιδέα πόσο θέλω να γυρίσω..» της είπα, τα μάτια μου άρχισαν να καίνε. «Ναι καλά. Και εδώ όταν ήσουν, δεν ήσουν ποτέ σπίτι. Πάντα ήσουν έξω με την Lily και όταν ήσουν σπίτι μας έλεγες να μην σε ενοχλήσουμε. ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΌΓΟ ΜΟΥ ΜΙΛΆΣ ΑΝ ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΣΚΟΠΌ ΝΑ ΓΥΡΊΣΕΙΣ..;» μου φώναξε και το σώμα μου έδεινχε πολύ βαρύ για να κρατηθώ όρθια και έπεσα στα γόνατα μου. Οι τύψεις ήταν τόσες πολλές που ένιωθα την γη να με τραβάει προς τα κάτω. «Γινονταί πολλά...και χρειαζόμουν...ν-να..χρειάζομαι....β-β-βοήθεια..» είπα καθώς ένιωθα τα δάκρυα να κυλάν στα μάγουλα μου. «Τώρα δεν θέλω εγώ να σε βοηθήσω Iris..κατέστρεψες την οικογένεια μας, το ξέρεις πως ο μπαμπάς και η μαμά δεν θα είναι ποτέ όπως πριν, δεν θα είμαστε ποτέ όπως πριν. ΕΣΎ ΦΤΑΙΣ..» ούρλιαξε. Δεν το άντεχα άλλο αυτό, ένιωθα την πίκρα και το μίσος της να φτάνουν σε εμένα σε φλόγες, καιγόμουν ολόκληρη. Άρχισα να ουρλιάζω και να κλαίω, καθώς διέκοψα την επαφή μου μαζί της. Η φωτιά άρχισε να σβήνει σιγά σιγά, αλλά το σημάδι μου και τα χέρια μου έκαιγαν, νόμιζα πως θα σταματήσει η καρδιά μου από τον πόνο. 
     «IRIS..» φώναξε ο Stark και έτρεξε προς το μέρος μου. «Το σημάδι μου, τα χέρια μου, φωτιά, σβήστην..» κατάφερα να πω. Ο Stark έσκισε την μπλούζα μου και κοίταξε την πλάτη μου. «Το σημάδι σου, μεγάλωσε..» είπε. Ο πόνος έσβησε έτσι ξαφνικά. «Γιατί;» ρώτησα λαχανιασμένη. «Καιγόσουν, άρα φωτιά..» είπε απαλά. Και τότε κοίταξα τα χέρια μου. «Και αυτό;» ρώτησα. «Οι επτά φάσεις. Πρώτη φορά το βλέπω. Αλλά για μία στιγμή. Πως το έκανες αυτό;» με ρώτησε προβληματισμένος. «Τι έκανα;» τον ρώτησα. «Πως έσπασες το ξόρκι και βγήκες από το μυαλό της; Δεν γίνεται να το κάνεις. Μόνο η θεά, έχει αυτή την δύναμη..» είπε. «Δεν ξέρω..απλά το έκανε..αυτά που μου είπε..» είπα και η φωνή μου έσπασε, αυτή την φορά άρχισα να κλαίω από τον πόνο στην καρδιά μου. «Σςς, ησύχασε..» είπε και τα χέρια του με τράβηξαν στην αγκαλιά του. «Με μισεί..» του είπα και γατζώθηκα από πάνω του, χρειαζόμουν οξυγόνο. «Ηρέμησε..» μου είπε και με έσφυξε πιο πολύ πάνω του. «Έχασα τα πάντα Stark, έχασα την οικογένεια μου..» του είπα νιώθωντας την καρδιά μου να ξεριζώνεται από το στήθος μου. «Έχεις εμένα..και την Sierra και την Alex. Σε παρακαλώ..σταμάτα να κλαις..» είπε απαλά στο αφτί μου. «Καταραμένη είμαι..» είπα ασθμένοντας. «Όχι, αυτό μην το πεις ποτέ ξανά. Ποτέ. Είσαι η πιο ευλογημένη νεαρή βρυκόλακας. Υπάρχει λόγος που επέλεξε εσένα η Nox. Μην απελπίζεσαι. Όλα γίνονται για κάποιον λόγο..» μου ψιθύρισε και τότε σήκωσα το κεφάλι μου να τον κοιτάξω. «Η κατάρα είναι ευλογία λοιπόν. Τι ειρωνία..» μουρμούρισα. «Έλα σήκω..πρέπει να σε πάω στο δωμάτιο σου πριν αρχίσουν να σε ψάχνουν..» είπε και μου έδωσε το χέρι του για να σηκωθώ. «Και συγνώμη για την μπλούζα..» είπε καθώς μου έδωσε το κατεστραμένο ύφασμα. Φρίκαρα τελείως. Ήμουν τόση ώρα γυμνή μπροστά του. Εννοώ, εντάξει, φορούσα σουτιέν..αλλά και πάλι. Άρπαξα την μπλούζα και την έβαλα μπροστά από το στήθος μου. «Μην φρικάρεις, δεν βλέπω πρώτη φορά σουτιέν. Έλα πάρε την δικιά μου..» είπε και έβγαλε την μπλούζα του. Από κάτω φορούσε ένα μαύρο κολλητό φανελάκι μου διέγραφε τέλεια το σχήμα των κοιλιακών του. «Ευχαριστώ..» είπα καθώς την φόρεσα. Μου ήταν λίγο τεράστια αλλά μύριζε τόσο όμορφα. «Πάμε..» είπε έπιασε το χέρι μου και με οδήγησε έξω από το δωμάτιο.