The Mark.

To Kill or Be Killed.

   Όταν φτάσαμε στο σπίτι, μπορούσα να ακούσω τις φωνές από μέσα. Μόλις μας είδαν, φάνηκε να επιστρέφει το χρώμα στο πρόσωπο τους. «ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΔΙΆΟΛΟ ΉΣΑΣΤΑΝ;» φώναξε ο Jake καθώς μας κοίταξε και τους τρεις από πάνω κάτω. «Τι έγινε; Τι χάλια είναι αυτά;» μας ρώτησε και εμείς απλά τους κοιτούσαμε χωρίς να λέμε τίποτα. «Ακούω..» είπε εκνευρισμένος. «Ο πατέρας μου μας πρόδωσε, βασικά δεν ξέρω αν ποτέ ήταν με το μέρο μας.» τους είπα και ο Kristoff πετάχτηκε όρθιος, ανήσυχος και πάλι και ήρθε προς το μέρος μας. «Οι αγέλες;» με ρώτησε ανέκφραστος. «Δεν έμεινε κανένας.» του είπα και όλοι σώπασαν. «Τι θα κάνουμε;» με ρώτησε ο Cody και εγώ τον κοίταξα αγανακτησμένη.
    Φοβόταν, όπως και όλοι τους, περιμέναμε τις τρεις αγέλες εδώ και αρκετές μέρες και δεν έρχεται κανένας. «Υποθέτω πως θα πολεμήσουμε με αυτούς που έχουμε.» του είπα. «Αν και καταλαβαίνω πως αν θέλετε να φύγετε είναι λογικό.» συνέχισα. «Όχι, αυτό δεν είναι στις επιλογές μας.» μου είπε και του χαμογέλασα λίγο. «Νομίζω πως καλύτερα θα ήταν να πάμε όλοι για ύπνο, είναι άσκοπο να το συζητήσουμε αυτή την στιγμή..» είπε ο Stark και όλοι συμφωνήσαμε. Αν και βέβαια ήξερα πως όταν είπε πως θέλει να πάμε για ύπνο εννοούσε να με ανακρίνει περί εγκυμοσύνης. Ανέβηκα την σκάλα με τον Stark από πίσω μου και μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο με κοίταξε με μάτια που έλαμπαν από ευτυχία. «Θα γίνω μπαμπάς..» μουρμούρισε και με έκλεισε στην αγκαλιά του. «Ναι..» ψιθύρισα και τον αγκάλιασα και εγώ. «Πως νιώθεις; Είσαι καλά; Δεν σε πείραξε για τον μπαμπά σου; Μήπως πεινάς; Ζαλίζεσαι;» με ρώτησε και  με τράβηξε στο κρεβάτι. «Όχι, είμαι καλά. Και δεν νομίζω πως μπορώ να σοκαριστώ περισσότερο. Όσο θυμωμένη και να είμαι μαζί του. Όσο και να θέλω να τον σκοτώσω, αυτή την στιγμή δεν έχω το κουράγιο να κάνω τίποτα.» του είπα καθώς ένιωθα τα κόκαλα μου να πονάνε από την εξάντληση. «Σκέφτομαι όμως πως πλησιάζει η μάχη και τότε θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό.» του είπα και το βλέμμα του σκοτείνιασε. «Δεν θα δώσεις τίποτα, γιατί πολύ απλά δεν θα πολεμήσεις.» μου είπε. «Μου υποσχέθηκες.» του γρύλισα και πετάχτηκα όρθια. «Δεν πρόκειται να σε αφήσω να βάλεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο.» μου είπε και άρχισα να τα παίρνω. «Δεν θα πάρω την άδεια σου.» του είπα σύριξα και με κοίταξε ανήσυχος.
     «Δεν έχεις ιδέα ποια είναι η κατάσταση σου έτσι; Έχεις ιδέα τι έχεις περάσει;» με ρώτησε λες και είμαι ένα κοριτσάκι 5 χρονών που δεν μπορεί να καταλάβει τον κίνδυνο της κατάστασης. «Θα πολεμήσω Stark, μου το υποσχέθηκες. Υποσχέθηκες πως δεν θα σπάσεις την υπόσχεση ότι και να σου πω.» του είπα απότομα προσπαθώντας να κρατήσω την φωνή μου σιγανή. «Αν τολμήσεις και σκεφτείς πως θα σε αφήσω να πολεμήσεις, δεν το έχω σε τίποτα να σε κλείσω στα κελιά Iris.» με απείλησε φανερά θυμωμένος. Ένιωσα την οργή να μου καίει τα σωθικά. Πρώτη φορά ένιωθα τον θυμό να με τρώει χωρίς να αφήνει κάποιο σημείο λογικής πίσω. «Τελειώσαμε. Δεν σου επιτρέπω να ασκείς κανέναν έλεγχο σε εμένα. Τελειώσαμε. Δεν σε θέλω πια σας ταίρι μου Stark. Σε εμπιστεύτηκα και με πρόδωσες όπως ο πατέρας μου, ίσως και χειρότερα. Ξέρεις πολύ καλά πόσο σημαντική είναι αυτή η μάχη για εμένα, δεν πρόκειται να αφήσω τόσα άτομα να πάνε να πολεμήσουν για ένα δικό μου λάθος και εγώ να κάτσω πίσω. Δεν το πιστεύω καν πως προσπάθησες να με ελέγξεις.» του είπα γεμάτη οργή και το πρόσωπο του άσπρισε από τον πόνο και τον φόβο. «Δεν μιλάς σοβαρά.» μου είπε σοκαρισμένος. «Διάολε, δεν υπήρξα ποτέ πιο σοβαρή.» του γρύλισα και έφυγα από το δωμάτιο τρέχοντας.
     Αν δεν ήμουν τόσο θυμωμένη μαζί του σίγουρα θα ένιωσα τον πόνο που ένιωθε και εκείνος, αλλά τώρα δεν υπήρχε τίποτα άλλο μέσα μου πέρα από οργή. Μόλις βγήκα έξω από το σπίτι, ένιωσα το παγωμένο αέρα να με χτυπάει στο πρόσωπο, όμως συνέχισα να βράζω μέσα μου. Πήγα μέχρι τα βράχνια στο ποτάμι, προσπαθώντας να δω τις επιλογές μου. Μπορώ να μείνω εδώ και να οδηγήσω τους άλλους στην μάχη, αλλά ο Stark σίγουρα θα βρει έναν τρόπο να με εμποδίσει. Και σίγουρα πολύ θα σκοτωθούν, θα σκοτωθούν εξαιτίας μου. Αυτό δεν μπορώ να το επιτρέψω. Όμως έχω και μία άλλη επιλογή. Να τους επιτεθώ μόνη μου, φυσικά και θα πεθάνω με το που θα πατήσω το πόδι μου στην περιοχή τους αλλά έτσι κι αλλιώς εμένα δεν θέλουν; Εγώ σκότωσα την Amanda, εμένα θέλουν να σκοτώσουν. «Τα σχέδια σου είναι χάλια..» άκουσα μία φωνή από πίσω μου και γύρισα να δω ποιος είναι. Ο Kyle, τώρα μάλιστα. «Ποια σχέδια μου;» τον ρώτησα κάνοντας την ανήξερη. «Σε άκουσα να μιλάς, μόνη σου..» μου είπε και σκαρφάλωσε και αυτός στα βράχια. Να μιλάω μόνη μου; Δεν είχα ιδέα ότι μιλούσα μόνη μου. «Το να θυσιαστείς για νας μας γλειτώσεις είναι τελείως άσκοπο Iris. Η Blood Moon θα μας επιτεθούν έτσι κι αλλιώς. Βρες κάτι καλύτερο..» μου είπε και τον κοίταξα μπερδεμένη. «Τι μου προτείνεις;» τον ρώτησα και εκείνος μου χαμογέλασε πονηρά. «Το σχέδιο θα μείνει όπως έχει. Όσο για το τι θα κάνεις ανακάλυψε το μόνη σου. Και μην το πεις σε κανέναν.» μου είπε χαμηλόφωνα.
     «Επίσης πήγαινε ζήτα συγνώμη από τον Stark, έχει κάνει ριμαδιό το δωμάτιο, δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο. Μα καλά πως σου ήρθε να του πεις ότι δεν τον θες σαν ταίρι σου;» με ρώτησε ελαφρώς εκνευρισμένος. «Δεν νομίζω πως σε αφορά αυτό.» του είπα εκνευρισμένη. «Τον χρειάζεσαι και σε χρειάζεται. Ότι και να έκανε θα το έκανε γιατί έχει λόγο.» μου είπε. «Δεν γίνεται. Τον εμπιστεύτηκα και εκείνος με πρόδωσε..» του είπα νιώθοντας ακόμα τον θυμό να βράζει. «Μην κάνεις σαν παιδί που του πήραν τις καραμέλες. Θα βρείτε έναν τρόπο να το κάνετε να δουλέψει.» μου είπε απαλά. «Ίσως μετά την μάχη..» του είπα απότομα και επιθετικά. «Ξέρω πως μισείς την Blood Moon, για όλα αυτά που έκανε, αλλά  αν πας να πολεμήσεις με κίνητρο τον θυμό σου, μας πηγαίνεις στην σφαγή μας. Ο θυμός δεν υπήρξε ποτέ σωστό κίνητρο και ποτέ δεν οδήγησε στις σωστές επιλογές με αποτέλεσμα να γίνουν λάθη, λάθη που δεν διορθώνονται..» μου είπε και γύρισα να τον κοιτάξω. «Τι θες να πεις;» τον ρώτησα προβληματισμένη. «Σκέψου τι πας κάνεις. Μόνο αυτό.» μου είπε και σηκώθηκε και έφυγε.
     Μετά από αρκετή ώρα, καταλάβα τι εννοούσε. Ο θυμός με οδήγησε στο να αρνηθώ τον Stark, ο θυμός που έθαψα όταν έμαθα πως ο πατέρας μου πρόδωσε και εμάς και την μητέρα μου βγήκε όταν μου είπε ο Stark δεν θα με αφήσει να πολεμήσω. Προσπαθούσε μόνο να με προστατεύσει. Αντέδρασα υπερβολικά και στο κάτω κάτω το περίμενα. «Iris;» άκουσα την πληγωμένη φωνή του Stark πίσω μου. Πετάχτηκα από τον βράχο στο έδαφος και έτρεξα να τον αγκαλιάσω. «Συγνώμη, αντέδρασα υπερβολικά. Χίλια συγνώμη Stark, αλήθεια. Σ'αγαπώ, συγνώμη..» του είπα και ένιωσα τα χέρια του να με σφίγγουν δυνατά πάνω του. «Καταλαβαίνω γιατί σε πείραξε, απλά φοβάμαι για εσένα..» μου είπε, η φωνή του έτρεμε. «Δεν θα πολεμήσω Stark. Στο υπόσχομαι..» του είπα και εκείνος μου χαμογέλασε. «Σε ευχαριστώ..» μου είπε και με αγκάλιασε ακόμα πιο σφιχτά. Ήταν τόσο εύκολο τελικά, με πίστεψε τόσο γρήγορα που μου ερχόταν να σκάσω στα γέλια και να κλάψω από την στεναχώρια. Ναι του έλεγα ψέματα, αλλά όπως με συμβούλεψε ο Kyle δεν πρέπει να πω σε κανέναν το σχέδιο.
    «Μην μου το ξανακάνεις αυτό Iris...» μου είπε κοιτάζοντας με στα μάτια. «Ποτέ..» του ψιθύρισα αλλά δεν μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια. Δεν μπορούσα να του πω ψέματα κατάμουτρα, εδώ δεν ήξερα πως μπορούσα να του πω ψέματα γενικά.
    Η μία εβδομάδα πέρασε σχετικά γρήγορα, οι αγέλες ήταν έτοιμες, και όλοι ετοιμάζοταν να φύγουν το επόμενο πρωί για την μάχη. Ο Stark είχε βεβαιωθεί πως δεν θα πάω πουθενά καθώς άφηνε πίσω την Lissa, το ταίρι του Igor να με προσέχει, μόνο που δεν ήξερε πως θα με βοηθούσε να φύγω. «Iris, σε παρακαλώ να προσέχεις.» μου είπε καθώς ήρθε από πίσω μου και με αγκάλιασε. «Δεν πρέπει να είμαι εγώ αυτή που θα προσέχει..» του είπα νιώθοντας την καρδιά μου να σφίγγεται. Δεν είχε ιδέα τι περνούσα. «Δεν θα πάθω τίποτα. Σε λίγες μέρες θα επιστρέψω στο υπόσχομαι..» μου είπε απαλά και με σιγουριά, όμως εγώ είχα ανάγκη να γυρίσω και να δω αν το πιστεύει ή όχι. Δυστυχώς όντως το πίστευε αυτό. Όντως πίστευε πως θα γυρίσει. «Αν πεθάνεις στο υπόσχομαι πως θα έρθω και θα σε σκοτώσω..» τον απείλησα και εκείνος χαχάνησε. «Αν πεθάνω, θα μείνεις δυνατή και θα φροντίσεις την αγέλη..» μου είπε. «Δεν θα πεθάνεις...» του είπα και εκείνος μου χαμογέλασε. «Αυτό είναι το πνεύμα..» μου είπε και χάιδεψε μία φορά τα χείλη μου. Τις περισσότερες φορές που το έκανε αυτό μου προκαλούσε ανατριχίλα, όμως αυτή την φορά το μόνο που έκανε ήταν να γεμίσει τα μάτια μου με δάκρυα. Βρισκόταν στην άγνοια και όμως μου υποσχόταν υποσχέσεις που δεν θα κρατούσε, εγώ όμως ήξερα αυτό με πονούσε περισσότερο. Πέρασα τα δάχτυλα μου ανάμεσα στα μαλλιά του και πίεσα το πρόσωπο μου στο δικό του. «Γιατί εμένα αυτό μου μοιάζει σαν αντίο;» τον ρώτησα κλείνοντας τα μάτια μου, τα δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα μου, όμως τα σκούπισα αμέσως.
     «Δεν θα σε αφήσω ποτέ μου..και να πεθάνω, πάντα θα σε προσέχω.» μου είπε τρυφερά και παρόλο τον πόνο που ένιωθα μέσα μου κατάφερα να του δώσω ένα μικρό χαμόγελο. Το θέμα είναι ότι δεν φοβόμουν αν θα πεθάνει, δεν πίστεψα ποτέ πως θα πεθάνει, δεν θα προλάβει να πεθάνει, αλλά πονούσα γιατί του έλεγα ψέματα γιατί επρεπε να προσποιούμε πως φοβάμαι για εκείνον ενώ στην πραγματικότητα δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο. «Το ίδιο και εγώ..» του είπα και έσκυψε να με φιλήσει και πάλι. «Μάλλον θα πρέπει να πάμε για ύπνο, αύριο πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς.» του είπα και πήγα προς το κρεβάτι. Ξαπλώσαμε και με τράβηξε μέσα στην αγκαλιά του, η τελευταία φορά που κοιμόμουν στην αγκαλιά του. Έθαψα το πρόσωπο μου στο στέρνο του, αφήνοντας την μυρωδιά του να καλύψει κάθε φόβο και κάθε ανησυχία μου. Ακούγοντας την καρδιά του να χτυπάει ρυθμικά και σιγανά έκανε την δικιά μου να χτυπάει σαν τρελή.
     Το πρωί ένιωσα ένα απαλό ταρακούνιμα καθώς ο Stark σηκώθηκε από το κρεβάτι και άρχισε να ετοιμάζεται. Είχαμε φτιάξει ειδικές στολές που θα κάλυπταν την οσμή μας ώστε να μην μας καταλάβουν. Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα μουδιασμένη. «Ξύπνησες;» με ρώτησε απαλά και εγώ σηκώθηκα από το κρεβάτι. Δεν του είπα τίποτα, απλά τον φίλησε. «Θα τα πούμε..» του είπα καθώς απομακρύνθηκε χωρίς την θέληση μου από κοντά του. «Ετοίμασε μου βραδινό..» μου είπε καθώς έφευγε. Όταν τα μουρμουριτά και οι ψίθυροι άρχισαν να δυναμώνουν από έξω κατέβηκα κάτω και κοίταξα τις αγέλες πίσω από την τζαμαρία. «Έχε λίγη πίστη σε αυτούς Iris..» μου είπε η Lissa και γύρισα να την κοιτάξω. «Δεν φοβάμαι πως θα πάθουν κάτι, θα τους προλάβω.» της είπα χαμηλόφωνα. «Ο μόνος λόγος που σε βοηθάω σε αυτό είναι επειδή καταλαβαίνω την ανάγκη σου να πολεμήσεις.» μου είπε και εγώ κούνησα το κεφάλι μου. «Καλύτερα να αρχίσεις να ετοιμάζεσαι..» μου είπε καθώς μου έφερε την στολή μου. Μόλις την φόρεσα με ψέκασε με ένα ειδικό σπρέι για να καλύψει την μυρωδιά μου. «Όταν ξεκινήσουν, περίμενε λίγα λεπτά και φύγε από τα δυτικά ώστε να μην καταλάβουν πως τους ακολουθείς.» με συμβούλευσε. Καθώς κοίταξα και πάλι έξω από το παράθυρό είδα τον Stark και τους υπόλοιπους πέντε Alpha να αλλάζουν σε λύκοι και να αρχίζουν να τρέχουν μέσα στο δάσος ενώ μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα τους ακολούθησαν και οι αγέλες.
     Μόλις χάθηκαν μέσα στο δάσος βγήκα έξω με την Lissa στο πλάι μου. «Σε ευχαριστώ..» της είπα και εκείνη μου χαμογέλασε. «Να προσέχεις..» ψιθύρισε καθώς όρμησα στον αέρα και άλλαξα σε λύκο. Έκανα αυτό ακριβώς που μου είπε και πήγα από τα δυτικά, παρόλα αυτά μπορούσα να τους ακούσω να τρέχουν. Έπρεπε να φτάσω εκεί πρώτη γι αυτό και άρχισα να τρέχω ακόμα πιο γρήγορα μπλοκάροντας όλη μου την αγέλη από το να επικοινωνήσει μαζί μου αν με καταλάβαιναν. Ήμουν μόνη. Ο αέρας μαστίγωνε το σώμα μου καθώς έτρεχε όλο και περισσότερο. Χάρη στην δύναμη και την αντοχή του λύκου μου είχα αποκτήσει ένα προβάδισμα αρκετό ώστε να φτάσω εκεί νωρίτερα.
   Όταν μπήκα στην περιοχή τους ξεκίνησα με το σχέδιο μου, κάνοντας το πρώτο ξόρκι. «Fumee chaleur vicieux enferme les vitres la bas.» μουρμούρισα και φλόγες ξεπήδησαν από πίσω μου σε όλα τα σύνορα τις περιοχής τους. Είχα παγιδέψει όλη την αγέλη μέσα στην περιοχή τους, κανένας δεν μπορούσε να φύγει, ούτε και εγώ. Οι αγέλες θα έφταναν από στιγμή σε στιγμή αλλά δεν ξέρω αν θα είναι αρκετά έξυπνοι ώστε να μην περάσουν τα σύνορα. Έπρεπε να δράσω γρήγορα. Πριν προλάβω να κάνω έστω και μία κίνηση, τουλάχιστον 300 λύκοι με είχαν περικυκλώσει, μέσα σε δευτερόλεπτα το μόνο που μπορούσα να δω ήταν λύκοι της Blood Moon και πιστέψτε με δεν ήταν καθόλου χαρούμενοι που με έβλεπαν, όμως μερικοί ήταν και τρομαγμένοι κοιτάζοντας τις φλόγες πίσω μου. Τους γρύλισα επιθετικά και όρμησα κατά πάνω τους. Πολέμησα, και σκότωσα όποιον μπήκε στον δρόμο μου, είχα χάσει το μέτρημα για το πόσοι με είχαν σκοτώσει μέχρι που άκουσα ένα βροντερό ουρλιαχτό από το δάσος. Ο Stark. Οι λύκοι έστρεψαν την προσοχή τους στον ήχο.  Και λίγα δευτερόλεπτα λύκοι άρχισαν να πηδάν πάνω από τις φλόγες και να ορμάνε στην Blood Moon. «ΗΛΊΘΙΟΙ!» γρύλισα και καθώς με είδαν όλοι κοκάλωσαν. «Iris;» άκουσα την φωνή του Stark μέσα στο κεφάλι μου. Ακουγόταν έκπληκτος και πληγωμένος. Τον απέκοψα αμέσως και όρμησα στους λύκους πριν προλάβουν να επιτεθούν στις αγέλες, όμως δεν ήμουν αρκετά γρήγορη για να τους προλάβω όλους. «A Vita Exahi! Isespotro Adimasero!» γρύλισα και μερικοί λύκου έπεσαν νεκροί κάτω όμως δεν ήμουν αρκετά δυνατή για να επεκτείνω το ξόρκι σε όλους. Ουρλιαχτά κάλυψαν κάθε άλλο ήχο καθώς οι αγέλες άρχισαν να τρέχουν προς τους λύκους της Blood Moon. Μέχρι να καταλάβω τι γινόταν οι λύκοι της Blood Moon αντί να μειώνονται άρχισαν να αυξάνονται. Δεν μπορούσα να τους αφήσω να πλησιάσουν στις αγέλες έτσι τους επιτέθηκα, μάζεψα όση δύναμη και τους επιτέθηκα.
     Στην αρχή δεν φάνηκε να με βλέπουν σαν απειλή, αλλά καθώς είδαν πως δεν μπορούσαν να με κρατήσουν κάτω, άρχισαν να τρέχουν μακριά μου, όμως κανένας δεν έμεινε ζωντανός. Για μία στιγμή κοίταξα πίσω μου να δω πως τα πήγαινε η αγέλη μου. Έδειχναν ολίγον τι κουρασμένοι, αλλά φαίνεται να τα πήγαιναν καλά, το βλέμμα μου έψαχνε με μανία τον Stark όμως δεν τον έβρισκα πουθενά. Ένιωθα το σώμα μου να μουδιάζει από τον τρόμο καθώς είδα έναν γκρι λύκο να παλεύει με έναν μαύρο λύκο -τον Stark- λίγα μέτρα μακριά μου. Ήταν ο αδερφός της Amanda. Το αίμα μου πάγωσε. «STARK ΥΠΟΧΏΡΗΣΕ ΤΏΡΑ!» ούρλιαξα καθώς έτρεξα προς το μέρος τους, όμως δεν φάνηκε να με ακούει. Τα κόκκινα μάτια του γκρι λύκου, έπεσαν πάνω μου, γεμάτα οργή και παράτησε τον Stark και έτρεξε προς τα πάνω μου. Γρυλίσματα ξέφευγαν από μέσα του καθώς με πλησίαζε. Ο Stark χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξε από πίσω του όμως αυτή, ήταν δική μου μάχη. «Βεβαιώσου πως οι αγέλες είναι εντάξει και επιστρέψτε.» διέταξα τον Stark αλλά εκείνος δεν σταμάτησε να τρέχει. «Κάνε αυτό που σου είπα. Τελείωσε Stark, νικήσαμε σωστά; Αυτή η μάχη είναι δική μου. Φύγετε!» του είπα πιο απαλά αυτή την φορά. Ο γκρι λύκος με είχε σχεδόν φτάσει πλέον.