The Mark.

Full moon.

  Ξαφνικά ένιωσα ένα κάψιμο στο χέρι μου και γύρισα να το κοιτάξω, οι πληγές είχαν εξαφανιστεί. «Έφερα γαζ-» πήγε να πει ο Stark αλλά τότε του έδειξα το χέρι μου και άνοιξε τα μάτια του διάπλατα. «Δεν είναι δυνατόν....» μουρμούρισε και πήρε το χέρι μου και το κράτησε μέσα στα δικά του και το κοιτούσε προσεχτηκά. «Οι βλυκόλακες θεραπεύονται γρήγορα, αλλά όταν ολοκληρώσουν την αλλαγή, εσύ είσαι ακόμα νέα...» μουρμούρισε . «Μην ξεχνάς δεν είμαι συνηθισμένη..» του είπα και εκείνος μου χαμογέλασε για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου. «Είσαι καλά;» με ρώτησε εν τέλη. «Ναι αν και κάνει πολύ ζέστη, θα χαμηλώσεις λίγο το καλοριφέρ;» τον ρώτησα σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπο μου. «Iris, δεν έχουμε αναμένει την θέρμανση και κάνει ψοφόκρυο..» μου είπε ανήσυχα. Εγώ όμως δεν άντεχα άλλο την ζέστη. Έβγαλα το μπουφάν μου και έβγαλα και το πουλόβερ μου και έμεινα με το μαύρο φανελάκι μου από κάτω. 
    «Είσαι σίγουρα καλά;» με ρώτησε καθώς τα δάχτυλα του ακούμπησαν το μέτωπο μου. «Ναι είμαι καλά, αλλά πολύ ζέστη ρε παιδί μου..» του είπα κουνώντας τα χέρια μου μπροστά από το πρόσωπο μου. «Μπορεί να έχεις πυτερό, περίμενε πάω να φέρω θερμόμετρο..» μου είπε και έτρεξε στο μπάνιο. Όταν επέστρεψε κατάλαβα πως είχε τρομάξει. «Οι βρυκόλακες δεν έχουν πυρετό Stark..» του είπα καθώς μου έβαλε το θερμόμετρο στο στόμα. «Όπως είπα και πριν δεν έχεις ολοκληρώσει την αλλαγή. Τώρα μην μιλάς..» μου είπε και τον αγριοκοίταξα. Μόλις το φωτάκι άναψε στο θερμόμετρο του το έδωσα. «40,3.» είπε και το πρόσωπο του έγινε ακόμα πιο λευκό. «Μα δεν νιώθω πως έχω πυρετό» του είπα αλλά εκείνος δεν μου έδωσε σημασία, με πήρε στην αγκαλιά του και με πήγε στο κρεβάτι. «Stark τι κάνεις;» τον ρώτησα εκνευρισμένη. «Αν τολμήσεις και πεθάνεις θα σε σκοτώσω..» μου είπε. «Είσαι με τα καλά σου; Σου λέω είμαι μία χαρά απλά κάνει πολύ πολύ ζέστη..» του είπα και εκείνος σηκώθηκε απότομα από δίπλα μου και έφυγε. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα επέστρεψε στο δωμάτιο με βρεγμένες πετσέτες και φάρμακα. «Είσαι υπερβολικός. Είμαι σίγουρη πως το θερμόμετρο είναι χαλασμένο..» του είπα καθώς άρχισε να μου την δίνει στα νεύρα. Λες και δεν ξέρω αν είμαι καλά ή όχι. «Ξάπλωσε..» μου είπε απότομα. «ΧΑ-ΛΑ-ΡΩ-ΣΕ.» του φώναξα αλλά εκείνος με έσπρωξε στο κρεβάτι και έπεσα προς τα πίσω. «Stark όλα εντάξει;» φώναξε η Lana από κάτω. «Ναι μαμά όλα μία χαρά..» της είπα καθησυχαστικά και κλείδωσε την πόρτα. «Μην με φρικάρεις..» του είπα και πήγα να σηκωθώ. «Αν τολμήσεις και κουνηθείς θα σε δέσω.» μου είπε απειλητικά και ξάπλωσα πάλι. Μου έβαλε τις πετσέτες στο μέτωπο. «Πιες..» μου είπε και μου έδωσε τρία χάπια και ένα ποτήρι νερό. «Και να πεθαίνω όπως νομίζεις τα ανθρώπινα χάπια δεν θα σώσουν ένα βρυκόλακα..» του είπα επιθετικά. «Είπα πιες!» είπε εκνευρισμένος. Έβαλα τα χάπια στο στόμα και τα κατάπια. «Και τώρα τι;» τον ρώτησα. «Πάω να σου φέρω αίμα..» μου είπε και έβγαλε όλα τα μπουκάλια έξω. «Ορίστε..» μου είπε πιο ήρεμος αυτή την φορά και μου έδωσε ένα μπουκάλι. Τον κοίταξα εξαγριωμένη και άρπαξα το μπουκάλι από το χέρι του και άρχισα να πείνω. Μόλις το ήπια όλο του το έδωσα και πάλι. «Πάρε και αυτό..» μου είπε και μου έδωσε ένα ακόμα. 
     «Δεν δειψάω άλλο..» του είπα αλλά εκείνος πήρε το χέρι μου και έβαλε το μπουκάλι στην παλάμη μου. «Καλά καλά...» μουρμούρισα και ήπια και το δεύτερο μπουκάλι. «Πως νιώθεις;» με ξαναρώτησε καθώς σήκωσε την πετσέτα και άγγιξε απαλά το μέτωπο μου. «Μία χαρά, σου το είπα από την αρχή, απλά είναι σαν φούρνος εδώ μέσα..» του είπα και εκείνος ξανά έχωσε το θερμόμετρο στο στόμα μου. Αυτό ήταν. Είχα φτάσει στα όρια μου.  Πέταξα το θερμόμετρο μακριά και πετάχτηκα όρθια. «Iris κάτσε κάτω..» μου είπε ανήσυχος. «Είμαι μιά χαρά. Απλά φέρε μου κάτι παγωμένο να πιω..» του είπα προσπαθώντας να συγκρατήσω τον θυμό μου. Σηκώθηκε γρήγορα από το κρεβάτι και κατέβηκε γρήγορα κάτω και πήγε επέστρεψε με παγωμένο νερό. «Ελπίζω να κάνει..» μου είπε και μου έδωσε το μπουκάλι και το ποτήρι. Γέμισα το ποτήρι και το ήπια μονορούφι. Το κρύο νερό με δρόσισε για λίγο αλλά μετά άρχισα να ζεσταίνομαι ακόμα πιο πολύ. «Όχι..» είπα και άφησα το νερό κάτω. «ΈΤΟΙΜΟ ΤΟ ΠΡΩΙΝΌ.» ακούσαμε την Lana να φωνάζει. «Άντε πάμε..» του είπα και σηκώθηκα όρθια. «Δεν έχεις να πας πουθενά..» μου είπε και με έβαλε να κάτσω στο κρεβάτι. «Αν δεν σταματήσεις να φρικάρεις να σου σπάσω το κεφάλι..» του είπα εξαγριωμένη και πετάχτηκα πάλι όρθια. «Πεινάω..» του είπα και εκείνος ξεκλείδωσε την πόρτα και την άνοιξε. «Γιατί είσαι τόσο ευέξαπτη; Να σε βοηθήσω προσπαθώ..» μουρμούρισε καθώς την έκλεισε πίσω μου. «Δεν ξέρω..» ψιθύρισα καθώς φτάσαμε στο τέλος τις σκάλας και είδα την Lana και τον Dominic να μας κοιτάν χαμογελαστοί. «Ελπίζουμε να πεινάτε...» μας είπε ο Dominic και χαχάνισε. «Σαν λύκοι..» του απάντησα καθώς μπήκαμε στην κουζίνα και κάτσαμε στις καρέκλες. 
     Κρουασάν, φυστικοβούρυρο χυμός πορτοκάλι και καφές. Τα αγαπημένα μου. Μέχρι να μας ρωτήσουν τα κλασσικά περί σχολείου και μαθημάτων τα είχα φάει όλα. «Και που τα την πας αγόρι μου;» ρώτησε η Lana τον  Stark. Εκείνος κοιτούσε μία εμένα και μία εκείνη. «Στο Kansas θα πάμε. Έχω κάτι υποθέσεις να κανονίσω..» της είπα και εκείνη μου χαμογέλασε. Τα μάτια του Stark είχαν καρφωθεί πάνω μου. 
      Μόλις φάγαμε σηκώθηκα όρθια και ακολούθησε και ο Stark. «Πως είσαι;» με ρώτησε χαμηλόφωνα για να μην μας ακούσουν. «Ακόμα έχει πολύ ζέστη, αλλά μία βόλτα θα με ηρεμήσει.» του είπα και εκείνος ξεφύσηξε. «Είσαι σίγουρη πως θες να πάμε στο Kansas;» με ρώτησε προβληματισμένος. «Πίστεψε με θα είναι σύντομο..» του είπα. «Καλά. Κάτσε να πάρω τα κλειδιά του αυτοκινήτου.» μου είπε αλλά έπιασα γερά το χέρι του. «Σε παρακαλώ, ο ήλιος θα πέσει σε λίγο, πάμε με τα πόδια..» του είπα και τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη. «Τι εννοείς; Δεν θα πάμε βόλτα στην πλατεία, στο Kansas θα πάμε!» μου είπε μέσα από τα δόντια. «Μπορούμε να τρέξουμε!» του είπα. «Καλά..» είπε και άνοιξε την πόρτα. «ΦΕΎΓΟΥΜΕ!» φώναξε και έκλεισε την πόρτα. «Αν θες μπορούμε να κάτσουμε με τους γονείς σου, δεν υπάρχει πρόβλημα..» του είπα καθώς βγαίναμε από την εξώπορτα. «Αν δεν θες να πας απλά πες το.» μου είπε απαλά. «Όχι, θα πάω. Έτσι και αλλιώς το υποσχέθηκες στην Samantha έτσι;» του είπα και άρχισα να προχωράω. 
     Στον δρόμο, είχε πέσει πολύ σιωπή, και όντως ήταν μικρή πόλη, μόλις βγήκαμε από το Sylvan Grove η φωτιά άναψε όλο και πιο πολύ και το περίεργο είναι ότι ο ήλιος είχε σχεδόν εξαφανιστεί. «Τρέχουμε;» τον ρώτησα σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπο μου. «Και δεν τρέχομε;» προφανώς δεν περίμενε απάντηση καθώς ήδη είχα φύγει. Στην ακαδημία σπάνια μου δινόταν η ευκαιρία να τρέξω με την ταχύτητα του βρυκόλακα και τώρα είχα την ελευθερία να κάνω ότι θέλω. «Defectio.» φώναξα και εξαφανίστηκα. Όχι ότι θα με έβλεπε κάποιος άνθρωπος έτσι όπως έτρεχα αλλά δεν έπρεπε να το ρισκάρω. Αφέθηκα τελείως στις αισθήσεις μου. Έτρεχα και ένιωθα πως πετούσα, τα πόδια μου με το ζόρι πατούσαν στην γη, ένιωθα ελεύθερη αυτή η ορμή και ο αέρας που με χτυπούσαν με δύναμη με έκανε να τρέχω ακόμα πιο γρήγορα. Δεν άκουγα τον Stark πλέον. Σταμάτησα απότομα, και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα είδα τον Stark. «Πρώτη φορά βλέπω βρυκόλακα να τρέχει έτσι..» είπε και εγώ χαμογέλασα. «Πόσο λες να μας έμεινε ακόμα;» τον ρώτησα. «Έτσι όπως πας σε πέντε λεπτά θα έχουμε φτάσει..» μου είπε και χαμογέλασα. Η ζέστη είχε φύγει καθώς έτρεχα, αλλά τώρα άρχισα πάλι να καίγομαι. «Πρόφτασε με αν μπορείς..» του είπα και άρχισα πάλι να τρέχω. Καθώς έτρεχα είδα από αρκετά μακριά μία ταμπέλα «Καλώς ήρθατε στο Kansas.» Σταμάτησα να τρέχω και λίγα κλάσματα του δευτερόλεπτου αργότερα ο Stark περπατούσε δίπλα μου. «Aditus» μουρμούρισα και έγινα πάλι ορατή. «Είσαι έτοιμη;» με ρώτησε μόλις περάσαμε την γραμμή που όριζε το Kansas. «Λίγο αργά για να κάνω πίσω έτσι;» τον ρώτησα και εκείνος με αγκάλιασε σφιχτά. Αυτή η αγκαλιά ήταν η δύναμη μου. Έτσι προχώρησα, δεν είχα άλλη επιλογή. Όσο και να ήθελα να τρέξω, έπρεπε να τους αντιμετωπίσω. 
    «Που μένεις;» με ρώτησε καθώς εγώ σταμάτησα μπροστά από το σπίτι μου. «Εδώ..» του είπα και έμεινα να το κοιτάζω. «Θες να έρθω μαζί σου;» με ρώτησε και κράτησε το χέρι μου μέσα στο δικό του. «Σε παρακαλώ..» του είπα και εκείνος μου χαμογέλασε και περπατήσαμε μαζί μέχρι την πόρτα. Και χτύπησα. Άκουσα βήματα, η μαμά κατέβηκε τις σκάλες πλησίασε στην πόρτα και άνοιξε. «Γεια σου μαμά..» της είπα και εκείνη άρχισε να κλαίει και όρμηξε πάνω μου. Άρχισα να κλαίω και εγώ μαζί της. «Ησύχασε..» την παρακάλεσα αλλά το κλάμα της όλο και δυνάμωνε. «Μαμά..» ψιθύρισα καθώς την χάιδευα απαλά στην πλάτη. «Περάστε μέσα..» μου είπε και με τράβηξε μέσα στο σπίτι. Εγώ και ο Stark πήγαμε και κάτσαμε στο σαλόνι και αμέσως μετά ήρθε και η μαμά μου. «Γεια σας κυρία Collins είμαι ο Stark Stewart φίλος της κόρης σας.» της είπε χαμογέλαστος δείχνοντας της όλη την ευγένεια και την γοητεία του. «Γεια σου αγόρι μου..» του είπε και μετά ήρθε και έκατσε δίπλα μου. «Που ήσουν γλυκιά μου; Γιατί έφυγες; Γιατί μας το έκανες αυτό;» με ρώτησε και άρχισε πάλι να κλαίει. «Έπρεπε να φύγω και πρέπει να σου πω κάτι, σε παρακαλώ να είσαι ανοιχτόμυαλη.» της είπα και εκείνη σταμάτησε να κλαίει και με κοίταξε. «Έφυγα γιατί...κάτι μου συνέβει. Είμαι βρυκόλακας..» της είπα και τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα από τον φόβο. «ΌΧΙ..» ούρλιαξε και άρχισε πάλι να κλαίει. «Μαμά...» της είπα και πήγα να την αγγίξω στο χέρι αλλά έπεσε προς τα πίσω με φοβόταν. Πως ήταν δυνατόν όμως να με πιστέψει τόσο γρήγορα; Ένιωθα να καίγεται το σπίτι ολόκληρο. «Φύγε, πρέπει να φύγεις...» μου είπε βιαστικά και πετάχτηκε όρθια. «Μαμά πρέπει να μιλήσω και στον μπαμπά και στην Cali..» της είπα αλλά εκείνη άρχισε να με σπρώχνει προς την πίσω πόρτα και ο Stark ακολουθούσε, είχε φρικάρει και αυτός. «Αν σε βρει εδώ ο πατέρας σου θα σε σκοτώσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Πρέπει να φύγεις τώρα Iris.. » μου είπε και άνοιξε την πόρτα. «Μαμά μην φρικάρεις πρέπει να το μάθει και το ξέρεις..» της είπα. Δεν γίνεται να φύγω. «Iris σε παρακαλώ άκουσε με. Προσπάθησε να επικοινωνήσεις με τον ξάδερφο σου τον Jake, θα σου εξηγήσει εκείνος αλλά μην του πεις τίποτα για το πρόβλημα σου. Τώρα φύγετε.» μου είπε. Και εκείνη την ώρα άκουσα τον μπαμπά να μπαίνει στο σπίτι. «Γλυκιά μου τι βρωμάει έτσι;» ρώτησε. «ΤΡΈΞΤΕ.» ούρλιαξε και έκανα αυτό που μου είπε. Άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα «Defectio et praesidium» φώναξα καθώς συνέχισα να τρέχω. Ο Stark ήταν λίγο πιο πίσω μου και είπε ακριβώς ότι και εγώ, υπήρχε κίνδυνος. Μόλις μπήκαμε μέσα στο δάσος, τόσο βαθιά που είχα σταματήσει να ακούω τα αυτοκίνητα από τον αυτοκινητόδρομο σταμάτησα. 
     Η φωτιά τώρα με έκαιγε ολόκληρη. «Είσαι καλά;» με ρώτησε μόλις με πρόφτασε. «Καίγομαι!» αναφώνησα και έπεσα στο έδαφος. Έχωσα τα δάχτυλα μου μέσα στο δροσερό χώμα. «Aqua.» φώναξα αλλά από το χώμα βγήκε μόνο ένας καπνός. «Ventus..» ψιθύρισα αλλά δεν ένιωσα τίποτα. «Iris...» είπε ο Stark απότομα και έτρεξε προς το μέρος μου. «Κάνε πίσω..» τον προειδοποίησα. Έπεσα προς τα πίσω και τα μάτια μου αντίκρισαν το φεγγάρι. Πανσέληνος. Ούρλιαξα, ούρλιαξα τόσο δυνατά, ένιωθα να σκίζονται θα σωθικά μου. «Iris..» φώναξε ο Stark και έτρεξε προς το μέρος μου. «Τα μάτια σου είναι χρυσά..» μου είπε αλλά η φωνή του έσβησε από τις κραυγές μου. «Lupinotuum.» είπα και όρμησα στον Stark, για την ακρίβεια δεν ήθελα να του ορμήσω δεν είχα τον έλεγχο του σώματος μου. Κάτι ανώτερο κινούσε τα νήματα. Κάτι σαν την μοίρα. «Iris τι κάνεις;» ρώτησε τρομοκρατημένος. «Sum nostra sors.» ψιθύρισα. «Τι είναι η μοίρα μας; Σε παρακαλώ Iris σύνελθε τι σου συμβαίνει;» με ρώτησε και χάιδεψε απαλά το χέρι μου «Stark...» είπα σχεδόν από μέσα μου και έφυγα από πάνω του. Τι έκανα; Τι έγινε; Είχα αρχίσει να τρελαίνομαι. Άρχισα πάλι να τρέχω. Άκουγα τόσους πολλούς θορύβους. Τα πουλιά, τα ζώα, τον χτύπο από τις καρδιές τους, τον αέρα, το ποταμάκι λίγο πιο μακριά, μπορούσα να μυρίσω το χώμα και την μυρωδιά του δάσους. Καθώς συνέχισα να τρέχω έκλεισα τα μάτια μου και αφέθηκα στις αισθήσεις μου. 
     Μόλις άνοιξα και πάλι τα μάτια μου ήμουν ξαπλωμένη στο χώμα, γυμνή και αυτή την φορά η ζέστη είχε χαθεί, το ίδιο και το φεγγάρι, κρύωνα, είχα μουδιάσει ολόκληρη. Ξαφνικά άκουσα βήματα από πίσω μου και πήρα θέση επίθεσης. «Εγώ είμαι...τι σου συνέβει;» με ρώτησε ο Stark και τότε λυποθύμησα. 
      Το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν όταν ξύπνησα ήταν τα μάτια του να με κοιτάν γεμάτα ανησυχία. «Stark..» μουρμούρισα και τα μάτια μου αντίκρισαν τα δικά του. «Πως νιώθεις;» με ρώτησε και εγώ ανασηκώθηκα. Κακή σκέψη. Πονούσε ολόκληρο το σώμα μου. Κοίταξα γύρω γύρω και κατάλαβα πως ήμασταν σπίτι του. «Είμαι καλά...» του είπα και έδειξε να χαλαρώνει λίγο. «Τι συνέβει χθες;» τον ρώτησα μπερδεμένη. «Το σημάδι σου ολοκληρώθηκε. Ολοκλήρωσες την αλλαγή..» μου είπε και τον κοίταξα έκπληκτη. «Αλήθεια;» τον ρώτησα και άγγιξα την πλάτη μου. «Ναι, μόνο που έχει και άλλα..» είπε και τότε ένιωσα το αίμα να φεύγει από το πρόσωπο μου. «Δες...» είπε και σήκωσε την μπλούζα μου και εκεί ήταν ένα μικρό σημάδι, πολύ μικρό, έμοιαζε με δύο σταγόνες νερό. «Κι άλλο σημάδι; Τι πρωτότυπο..» μουρμούρισα. Και τότε σήκωσε και αυτός την μπλούζα του και μου έδειξε και εκείνος το δικό του σημάδι. Ήταν ακριβώς το ίδιο με το δικό μου. «Και λοιπόν;» τον ρώτησα προβληματισμένη. «Αυτά τα σημάδια τα έχουν οι λυκάνθρωποι Iris..» είπε και ένιωσα να παγώνω. «Υπάρχνουν λυκάνθρωποι;» τον ρώτηα και εκείνος κούνησε το κεφάλι του. «Μα εμείς είμαστε βρυκόλακες, δεν γίνεται να είμαστε και λυκάνθρωποι.» του είπα. «Δεν ξέρω Iris..αλλά νομίζω πως χρειαζόμαστε βοήθεια...» μου είπε χαμηλόφωνα. «Και τι θα κάνουμε;» τον ρώτησα τρομαγμένη. «Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην ακαδημία. Πρέπει να βρούμε από αλλού βοήθεια.» μου είπε καθησυχαστικά. «Ξέρω, από τον Jake..» του είπα καθώς θυμήθηκα τι μου είπε η μαμά μου χθες. Είχα τόσα πολλά ερωτήματα όμως δεν υπήρχε κανείς να μου απαντήσει. «Πρέπει να πάμε στο Seattle, μένει σε μία περιοχή εκεί κοντά.» του είπα και εκείνος κούνησε το κεφάλι του. «Ξέρω, έχω βγάλει ήδη εισιτήρια. Μόλις είσαι έτοιμη φεύγουμε..» μου είπε. Ένιωσα δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια μου. Πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά σε εμένα; Πριν 1 μήνα ήμουν μία απλή έφηβη και τώρα είμαι βρυκόλακας και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Άλλαξε όλη μου η ζωή. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και τα δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα μου. «Iris..» είπε ο Stark χαμηλόφωνα και ένιωσα τα χέρια του να με αγκαλιάζουν σφιχτά.